Tyszkiewicz Bazyli h. Leliwa 1561, Wojna Wawrzyniec h. Trąby 1578, Zbaraski Jerzy Korybut 1598, 1609, Zbaraski Jan Korybut 1612, Radziwiłł Stanisław Albrycht 1632 46, Pac Krzysztof h. Gozdawa 1647 68, Młocki Jan Karol h. Prawdzic 1669 73, Pac Kazimierz Michał h. Gozdawa 1696, Radziwiłł Dominik Mikołaj h. Trąby 1696, Słuszka Józef Bogusław h. Ostoja 1704, Wiszniowiecki ks. Michał Serwacy h. Korybut 1709, Jelski Władysław h. Pielen 1758 62, Pac Krzysz. h. Gozdawa 1764, Przeździecki Antoni h. Prus 1764 73, Przeździecki Michał h. Prus 1773 79, Ogiński Michał h. Brama 1780, Morykoni Benedykt 1780 83, Chomiński Franciszek Ksawery h. Poraj 1784 88. Piński powiat zajmuje południowo zachodnią połać gub. mińskiej, pomiędzy 51 20 i 52 48 płn. szer. a 42 51 i 44 50 wsch. dłg. Graniczy od płn. z pow. nowogródzkim i słuckim, od wsch. z pow. mozyrskim, od płd. z pow. rowieńskim, włodzimierskim i kowelskim gub. wołyńskiej a od zach. z pow. kobryńskim i Słonimskim gub. grodzieńskiej i z pow. kowelskim gub. wołyńskiej. Skrajnymi punktami jego długości są wsie Borki i Szerwiszcze, szerokości zaś wsie Cyr i Chotomla. Za czasów Rzpltej pow, piński zajmował nierównie obszerniejszą niż obecnie przestrzeń. Należała do niego znaczna część teraźniejszego pow. kobryńskiego mka Janów, Bezdzież, Drohiczyn, Chomsk z okolicznemi wsiami, Słonimskiego Torohanie, mozyrskiego mta Dawidgródek i Turów z przyległościami, rowieńskiego mta Dąbrowica i Wysocki. Należał do wwdztwa brzesko litewskiego i ciągnął się długo od zachodu na wschód, mając z jednej strony północnej granicę wzdłuż wwdztwa nowogródzkiego, od Berezy Kartuskiej dziś w pow. prużańskim aż po za Petryków dziś w pow. mozyrskim, do punktu, w którym Uborć wpada do Prypeci, t. j. do granicy wwdztwa mińskiego, a z drugiej strony od okolic Ratna dziś w gub. grodzieńskiej aż po Zubkowicze i po za Olewsk w pow. owruckim do granicy województwa kijowskiego. Mieścił on w sobie wiele królewszczyzn, wymienionych w lokacyi wojska z 1717 r. , wybierał dwóch posłów na sejm, utrzymywał na żołdzie 300 dragonii i 60 petyhoryi. Płacił 36, 800 złp. hyberny, 10, 260 czopowego, 38, 333 złp. uchwały ob. Vol. Leg. , t. VI, fol. 373, 376, 386; tudzież Łubieńskiego Świat, str. 445 6, por. nadto art. Litewskie województwa. Po drugim podziale Rzpltej pow. piński przeszedł w znaczniejszej części, wraz z miastem stołecznem, za kordon, a w 1795 r. został całkowicie przyłączony do Rossyi. Wówczas pojedyncze cząstki dawnego pow. pińskiego włączone zostały do pow. brzeskiego, prużańskiego i kobryńskiego nowo utworzonej gub. Słonimskiej następnie z kolei litewskiej i grodzieńskiej, oraz do pow. owruckiego, rówieńskiego, włodzimierskiego i kowelskiego gub. wołyńskiej; pozostałą zaś część, w obecnych granicach, z dodatkiem niewielkiego obszaru, odłączonego z wwództwa wołyńskiego, włączono do gub. mińskiej. Pierwszym marszałkiem powiatu został wybrany Ksawery Chomiński, były wojewoda mścisławskl i ssta piński, którego zaraz podniesiono na marszałkowstwo gubernialne mińskie. Nic pewnego niemożna powiedzieć jakie pierwotnie w tych okolicach mieszkały ludy. Starożytni sadowią tu Scytów, Cymbrów, Alanów, nareszcie przybyłych z Kaukazu Sarmatów, którzy od Wisły, między Baltykiem a morzem Czarnem szeroko się rozsiedli. Następnie mieszkali tu Drewlanie, Dregowiczanie i Krzywiczanie. Stolicą tych ostatnich mogła być, jak uważa Naruszewicz t. 1, 577, wś Krzywica, leżąca w pow. rówieńskim, około Horynia, a 14 mil od Pińska a 1 milę od Dąbrowicy. Podług Herodota na Polesiu, które on nazywa ziemią Budynów, istniało ogromne jezioro, łączące się jedną ze swoich odnóg z Baltykiem ob. Morze Herodotowe. ślady tego jeziora pozostały w sypkich piaskach, takich samych jak na brzegach morza Baltyckiego, oraz w niezmiernej ilości rzek, jezior, błot albo odkrytych zupełnie albo porosłych wysoką trawą, trzciną oczeretem, krzakami i gęstemi lasy, od których pochodzi nazwa tej krainy Polesie. Pińszczyzna, położona o 40 stóp nad powierzchnią m. Czarnego, a o 23 stóp lub mało co więcej nad powierzchnią Baltyku, przedstawia okolicę niską, równą, piaszczystą, pozbawioną kamieni, w ogóle nosi charakter całkiem nizinny. Gdzie niegdzie tylko po równinie rozsiane są wzgórki, nie będące w związku z żadnem pasmem gór. Najwyższa miejscowość w pow. pińskim Łohiszyn, jest wzniesioną 589 st. ang. npm. Bagna, błota, moczary i wody tutejsze przyczyniają się do obniżenia temperatury, która nigdy tu nieprzewyższa 27 w cieniu. Lasu jest jeszcze niemało, ale znacznie wyniszczony. Natura rozdzieliła powiat piński na dwie części, leżącą po lewej strome Prypeci, tak zwane Zahorodzie, i położoną po prawej stronie, zwaną Zarzecze. Zahorodzie właściwe wyższe jest od Zarzecza, bardziej jest zasiedlone, mniej ma łąk i lasu, ale po większej części wyborną ziemię, czarnoziem pomieszany z gliną, wydającą w dobre lata 20 i więcej ziarn; zresztą większa część jego nosi także charakter poleski, ma grunta niskie, drogi nieprzebyte, lasy gęste, jak np. na trakcie mińskim, za mkiem Łohiszynem. Zarzecze w ogólności niższe jest od Zahorodzia, całe

Pińsk