wpada, tuż przy mieście powiatowem Welawie, gdzie st. poczt. , tel. i kol. żel. Młyn tu tejszy Jest własnością towarzystwa akcyjnego. Należy do niego 63 ha gruntu. Ad. N. Pinne niem. , ob. Pniewy, pow. szamotulski Pińsk, u latopisów ruskich Pinesk, w dokumentach łacińskich Pinskum, Pinscum, w ruskich zaś Pieńsk, miasto powiatowe gub. mińskiej, nad rz. Piną, poziom której wznosi się tu na 436 st. ang. npm. , położony pod 52 6 4 płn. szer. a 43 46 wsch. dłg. g. od południka paryskiego, odległy jest o 254 w. od Mińska, 356 w. od Warszawy, 223 w. od Nowogródka, 185 w. od Słucka, 490 w. od Mozyrza, 365 w. od Grodna, 443 w. od Żytomierza, 914 w. od Moskwy a 1074 w. od Petersburga. P. połączony jest z siecią dróg żelaz. rossyjskich za pośrednictwem t. z. dróg poleskich ŻabinkaPińsk Homel i WilnoBaranowicze ŁuniniecRówno. Należy on do bardzo starożytnych grodów Rusi litewskiej, o czasie jednak założenia miasta nic pewnego powiedzieć nie można. Notaty b. klasztoru leszczyńskiego Leszcz, przedmieście P. mówią o nim, jako o istniejącym już za Włodzimierza W. , który klasztoru tego miał być założycielem. Podług Narbutta i latopisca Daniłowicza założenie P. przypadłoby na 1095 r. Nestor pierwszy raz wspomina o nim pod 1097 r. Podług tegoż Nestora 983 r. Włodzimierz W. wojował przeciw Jadźwingom Jatwagi, którzy mieszkali między Niemnem i Narwią w teraźniejszej gub. grodzieńskiej i dochodził do okolic Nowogródka i Brześcia. Idąc zatem w te strony, nie mógł Włodzimierz ominąć P. , droga bowiem z Kijowa iść musiała albo lądem przez Owrucz, Turów, P. , albo rzekami Dnieprem, Prypecią i Piną także przez P. , który niewątpliwie musiał istnieć wówczas, chociaż dowodów na to historycznych nie mamy żadnych. Początkowo musiała to być osada rybacka czy inna jaka, bo niepodobna przypuścić, żeby w miejscu tak dogodnem jak P. , wzniesionem znacznie nad poziom wód, mającem w okolicy swojej bardzo urodzajną glebę, u zbiegu rzek Piny, Strumienia, a niedaleko Jasiołdy i Styru, nie było żadnej osady ludzkiej, chyba przypuścimy, że całe Polesie pińskie było niemieszkalne, ale to już do bardzo odległej, chrześciaństwo poprzedzającej odnieśćby należało epoki, kiedy całe Polesie jak chcą mieć niektórzy było zalane wodą. Długi czas P. i Turów stanowiły jeden udział książęcy, ale w historyi księstwa tego tak wielki panuje zamęt, że trudno z niego światło prawdy wydobyć. P. to się oddzielał od Turowa, osobną stanowiąc dzielnicę, to znowu z nim się łączył, to należał do w. ks. kijowskiego, to do ks. włodzimierskiego na Wołyniu, przechodził z rąk do rąk

Pinki

Pinne

Pińsk