dóbr królewskich. Tenutaryuszem był Jan Sorcz w Kiszewie, który dobra tutejsze puścił bratu swemu Franciszkowi str. 191. P. zo stał podówczas przyłączony do dekanatu tczew skiego. Wizyt. Szaniawskiego z 1710 r. opie wa, że tu dawniej było 18 gburów, posiadają cych razem 50 włók, które wszystkie na dwor skie zamienione zostały. Karczmarz Marcin Drozdowski dawał mesznego pół korca żyta i ty leż owsa. Do par. należały Pińczyno, Samlino, Góra, Pisienica, Sucimin, Suciminek i Pałubinek. W drewnianym kościele stały trzy ołta rze. Parafią zawiadował prob. z Pogódek. Dla nauczyciela był ogród obok cmentarza, dom dla niego przed kilku laty zgorzał i jeszcze nie był odbudowany str. 118. Dalej donosi Borck w swojem Echo sepulchralis, że 1742 r. biskup kujawski Aleksander Czapski proboszczowi tutejszemu Michałowi Gamratowskiemu dał zezwolenie na rozebranie starego ko ścioła i wybudowanie nowego, co też w ciągu roku nastąpiło, tak że teraźniejszy kościół po chodzi z 1743 r. U Borcka są jeszcze wymie nieni następ. prob. 1710 Jan Lwowski, 1733 r. umarł Ignacy Bielecki, 1733 Michał Gamratowski, 1746 Śliwiński str. 436 447. . Cie kawe szczegóły o P. zawiera relacya pruskiej komisy i katastrowej z 1772 r. P. liczył się wówczas do król. folwarków, należał do staro sty kiszewskiego. Ale ssta Śkorzewski nadał go mocą kontraktu z 1744 r. na lat 50 jure emphiteutica Olesiowi Olesch Czapskiemu. Posiadacz i największa część mieszkańców są katolikami. Czapski bawi najwięcej w Pol sce i ma tu rządzcę. Jest folw. i 7 gburów, tak że os. Neusasserei, t. j. miejscowość powstała na wykarczowanem polu Pinczynek, która jest za 400 fi. wydzierżawiona Michałowi Boehlke. Każdy gbur płaci 7 8 tal. gdańskiej monety czynszu, musi 3 dni orać, 3 dni mierz wę wozić i 30 dni ręczną pracę wykonywać. Dwaj ogrodnicy płacą 4 tal. , a 7 po 2 tal. ; wszy scy czynią tłokę przez 16 dni. W Pinczynku płaci 4 zagrodników po 8 fi. dzierżawy za mie szkanie i czynią tłokę razem przez 20 dni ob. Zeitsch d. Westpr. Gesch. Ter. , XV, str. 153. . W bieżącem stuleciu byli właścicielami Gotartowscy, później Jezierscy, Niemiec Schulz, od 1848 r. aż do 1852 r. Łukowicz, potem Freund. Z relacyi w miejscu zasiągniętych dowiaduje my się jeszcze, że Cis jest wioską gburską, na leżącą do parafii zblewskiej i że nie wchodzi w skład dóbr pinczyńskich. Wzgórza pod P. należą do najwyższych punktów w pow. sta rogardzkim. Znak tryangulacyjny na zachód od P. wznosi się 139 stóp npm. Ks. Fr. Pinczynek, niem. Wilhelmsort, dawniej Klein Pinschen, fol. do Pinczyna należący, pow. starogardzki. Pińczyszki 1. wś, pow. maryampolski, gmGudele, par. Skrawdzie. Odl. od Maryampola 25 w. , ma 13 dm. , 111 mk. W 1827 r. było 6 dm. , 60 mk. 2. P. Małe, os. , pow. maryampolski, gm. i par. Pilwiszki. Leży tuż przy osadzie Pilwiszki, ma 1 dm. , 12 mk. Pinia, rzeczka w gub. kowieńskiej, prawy dopływ Abeli, lewego dopływu Niewiaży. Uchodzi pomiędzy Rudekszną a Szularą. Pinega 1. rzeka w gub. archangielskiej i wołogodzkiej, bierze początek w pow. solwyczegodskim, płynie w kierunku płn. zachod. i niedaleko Chołmogor wpada do Dźwiny północnej z prawej strony. Długa około 500 w. , szeroka do 250 sążeni, brzegi porosłe gęstym lasem, spławiają po niej drzewo do Archangielska. Poławiają w niej obficie ryby czeczugi. 2. P. , miasto pow. gub. archangielskiej, nad rzeką. t. n. , pod 64 47 płn. szer. , a 61 6 wsch. dług. , odl. o 204 w, od Archangielska, 1167, 5 w. od Petersburga, a 1288 w. od Moskwy, ma 953 mk. , 2 cerkwie, przystań, st. poczt. , słynne jarmarki, fabrykę bulionu, założoną w 1865 r. przez Kleczyńskiego. Pinegski powiat ma 42, 428 1 2 w. kw. a 23260 ludności; powierzchnia równa, miejscami pagórkowata, grunt bagnisty, gliniasty i piaszczysty. Rz. Pinega z licznemi dopływami i Kułoja jezior 200, niektóre znaczne, obszerne bagna, lasy zajmują 99 ogólnej przestrzeni. Z rzeczy kopalnych znajdują się ruda żelazna, gips, piaskowiec i wapień. Główne zatrudnienie mieszkańców chów bydła i rybołóstwo. Pinek al. Pinka, niem. Pinko, fol. do Międzychoda, pow. szremski, o 3 klm. na północ od Dolska, nad jeziorem, które spływa do Warty; par. Morka, poczta w Dolsku, st. dr. żel. o 22 klm. w Chociczy; 1 dm. , 22 mk. Założony w 1829 r. Piniany al. Pieniany, rus. Pyniany, wś, pow. Samborski, U klm. na płn. wsch. od sąd. pow. i urz. poczt. w Samborze. Na płd. wsch. leży Kalinów, na płd. zach. Babina, na płn. zach. Brzegi i Czernichów, na płn. wsch. Koniuszki Sieniawskie 3 ostatnie w pow. rudeckim. Wś leży w dorzeczu Dniestru za pośrednictwem jego dopływu Strwiąża. Płynie on od Babiny wzdłuż granicy płn. zach. od płd. zach. na płn. wsch. i oddziela P. od Brzegów, poczem wchodzi do Czernichowa. Zabudowania wiejskie leżą na płd. zach. Płn. wsch. część obszaru moczarzysta. Przez część wschodnią, a potem przeważnie wzdłuż granicy płd. wsch. idzie gościniec samborskorudecki. W czasie wylewów Dniestru i Strwiąża stoi ten gościniec od Pinian aż do Koniuszek pod wodą, a komunikacya bywa przerwaną. Własn. więk. ma roli or. 4, łąk i ogr. 10; wł. mn. roli or. 512, łąk i ogr 290, pastw. 161 mr. W 1880 r. było 702 mk. w gminie, między nimi 19 ob. rzym. kat. Par. rzym. kat. w Kalinowie, gr. kat. w Babi Pinczynek Pinczynek Pińczyszki Pinia Pinega Pinek Piniany