na samej granicy węgierskiej. W kształcie kopuły wzniesiona, spada ona ku Galicyi łagodnie, ku Węgrom zaś nadzwyczaj stromo, w przepaść rozległą, pokrytą ciemnym lasem, z pośród którego widnieją tu ówdzie wsie i osady. Na płn. zach. wybiega od P. pasmo górskie Bukiszka Połonina, ze szczytami 1318 i 1307 mt. wysokiemi, na płd. wsch. pasmo Hołowaczi lis, obniżające się z razu do 1124 mt. a wznoszące się dopiero dalej na południe do 1203 mt. Munczeł Wysoki. Pierwsze z tych pasm tworzy granicę między Węgrami a pow. turczańskim, drugie należy w całości do Węgier. Od stóp aż do wysokości mniej więcej 1000 mt. pokryty jest Pikul lasem przeważnie bukowym Fagus sylvatica L. Pomiędzy buczyną rosną także jodły, sosny, a tu ówdzie jawory. Im bliżej granicy lesistej, tem bardziej las się przerzedza, drzewa są mniejsze, a nareszcie przechodzą w drzewa karłowate, które gdzieniegdzie tylko zdołały się usadowić na kamienistym pokładzie. Resztę góry aż do samego wierzchołka zajmuje połonina, górskie pastwisko. Pod cienką warstwą ziemi i gęstym pokrowcem roślinnym leżą płyty piaskowca, luźnie rozrzucone, dochodzące niekiedy znaczniejszych rozmiarów. Na szczególną uwagę zasługują dwa wały kamienne. Jeden z nich leży zaraz ponad granicą lasu, drugi sto kilkadziesiąt metrów wyżej i okala wierzchołek góry. Na wierzchołku znajdują się największe płyty piaskowca. Dunikowski Rzut oka na stosunki geologiczne Galicyi wschodniej, Lwów, 1880, str. 28 upatruje w zwałach na P. ślady lodników. Pod względem florystycznym badał i opisał tę górę Edward Hueckel w rozprawie Botanische Ausfluege in die Karpa then der Stryer und Samborer Kreiser in Galizien Aus den Verhandlungen dar k. k. zoologisch botanischen Gesellschaft in Wien, Jahr gang 1865, besonders abgedruckt. Miejscowe podanie głosi, że królowa Bona zabawiała się łowami na Pikulu, a pokazują nawet kamień, na którym miała obiadować. Pol, który zwie dzał P. wraz z Łobaszewskim w r. 1840, pisze o tem podaniu I. e. str. 157 dwaj górale pokazali nam na szczycie Huśli kamień, nazwany łożem królowej Bony. Mówili nam, że się tu na Huśli zjechała królowa Bona, przybywszy z Krakowa, z królem węgierskim, który od Dunaju nadciągnął z ludźmi swymi; mówili nam, że się odbyło wielkie polowanie na siwe jelenie i że królestwo wraz z swym orszakiem spędzili noc na wysokiej połoninie por. Borynia. Zwiedzając P. w sierpniu w r. 1881 słyszałem od przewodnika, starego bojka z Husnego, że królowa Bona miała zjechać się tu z królem węgierskim w celu oznaczenia granicy między Polską a Węgrami. Jakkolwiek dzieje nie wspominają o zjeździe Bony z królem węgierskim, przypuścić jednak można, że owe podania o pobycie Bony w tych stronach mają faktyczną podstawę, skoro sobie przypo mnimy, że ekonomia samborska, obejmująca także dzisiejszy powiat turczański, należała swojego czasu do Bony. W opisie Pikula, po danym w Słowie Lwów, 1862 27 i 28 wypowiedziano domysł, że na Pikulu czczono niegdyś bożyszcza pogańskie. O Pikulu jest także artykuł w ruskiej czytance dla III kl. sxkół średnich, ułożonej p. Partyckiego, Lwów 1886, sfer. 112 do 116. Lu. Dz. Pikule 1. fol. i os. młyn. , pow, konecki, gm. i par. Czermno. Odl. od Końskich 30 w. , ma 4 dm. , 16 mk. , 186 mr. ziemi dworskiej. W 1827 r. było 4 dm. , 31 mk. Wchodzi w skład dóbr Czermno ob. 2. P. , osada leśna nad pot. Białą, dopływem Bukowy, pow. janowski, gm. Kawęczyn, par. Janów. Jest tu fabryka wojłoków. W 1827 r. było 8 dm, , 56 mk. Pikulice z Białówką, po rusku Pikułyczi, wś, pow. przemyski, 5 klm. na płd. od sądu pow. i urz. poczt. w Przemyślu. Na wschód leży Nehrybka, na płd. wschód Hermanowice, na płd. zach. Grochowce, na zach. Kruhel Wielki i Mały. Półn. trójkątna część obszaru sąsiaduje od płn. zach. , płn. i płn. wsch. z Przemyślem. Wieś leży w dorzeczu Wisły za pośrednictwem dopływu Wiaru. Nadpływa on tu od płd. zach. z Grochowiec a płynąc na płn. wsch. do Nehrybki zabiera w obrębie wsi kilka strug małych z obu boków, z których najznaczniejsza pot. Głęboki od lew. brzegu. Zabudowania wiejskie leżą w dolinie dopływa Wiaru 237 mi. Część wsi zwie się Białówką Biliwka al Zielonką Zełene. Płd. część obszaru wznosi się do 313 mt. Ńa płd. od tego wzgórza leży folwark. Własn. więk. ma roli orn. 382, łąk i ogr. 7, pastw. 117, lasów 266; własn. mn. roli or. 596, łąk i ogr. 32, pastw. 183, lasu 91 mr. W r. 1880 było 672 mk. w gm. , 29 na obsz. dwor. , między nimi 105 obrz. rzym. kat. Par. rzym. kat. w Przemyślu, gr. kat. w Nehrybce. We wsi jest cerkiew pod wezw. Sobora N. M. P. i szkoła etat. jednoklasowa. Był tu niegdyś klasztor bazyliański, wspomina o nim bowiem Pamiętnik Krechowski, pisany przez mnicha Dyonizego Sinkiewicza przy końcu XVII w. Wś należała pierwotnie do Przemyśla jako osadzona na części stu łanów frankońskich, przez Władysława Jagiełłę przywilejem z r. 1389 miasta darowanych ob. Przemyśl. W wieku XV w. wcielono ją do posiadłości starostwa przemyskiego. Dokumentem, wydany ni d. 29 października r. 1408 w Przemyślu, uwalnia Władysław Jagiełło osiedlających się we wsiach Pnikul, Piekulice i t. d. od wszelkich darnin i ciężarów A. G. Z. , t. VIII, str. 58. W tym

Pikule

Pikule

Pikulice