Pereniatyn, wś, nad rzką Łanówką, pow. krzemieniecki, na zach. od mka Bereźce, wspominana w dokum. ogłoszonych w Arch. J. Z. R. , cz. VI, t. 1, dodatki, 380 404 496 i w Pamiat. kij. , Arch. Kon. , t. IV, cz. 2 226. Pereniz 1. al. Perenize, Perenez, płn. zach. część Tuchli w pow. stryjskim. Zabudowania wiejskie lezą na przestrzeni między lew. brz. Oporu, a pr. brz. Kobylca i lew. brz. Jahistówwa dopływów Oporu. Las zajmuje płn. zach. szeroki pas obszaru na lew. brzegu Kobylca. 2. ., nazwa niw szczyt 723 mt. w zach. stronie Isajow w pow. turczańskim. 3. ., Wielki i P. Mały dwa szczyty górskie na obsz. wsi Mizuń, nad rz. Mizuńką w pow. dolińskim. P. Wielkie ma 1000 mt. a P. Mały 956 mt. wznies. Por. Mizuń, t. VI, 515. Perenów, nazwa niw w płn. stronie Dalnicza, pow. żółkiewski. Perenówka al. Parynówka, ob. Rohatyn. Pereatschew niem. , ob. Parzęczew. Pereorka, ob. Peryorka, Perepelicze, urzęd. Perepełycze, wś rząd. nad rz, Bohem, pow. bracławski, gm. Monastyrska, par. Bracław, ma 84 dm. Należała do sstwa bracławskiego. X. M. O. Perepelińce, ob. Perepelicze, Perepelniki, rus. Perepelnyki, wś, pow. złoczowski, 23 klm. na wschód od Złoczowa, 11 klm. od urzędu poczt. w Olejowie, 16 klm. od Zborowa. Ns płn. zach. leży Nuszcze, na płn. wsch. Harbuzów, na płd. Łopuszany i Hukałowce, na płd. zach. Wołczkowce. We wsi są trzy źródła, z których powstaje pot. Huczka zwany. Płynie w kierunku wschodnim a połączywszy się ze strugą powstającą w Hukałowcach, tworzy na małej przestrzeni płn. wsch. granicę wsi, łącząc się w Harbuzowie z jednym z ramion górnego Seretu, którego źródła leżą w obrębie gm. Nuszcze. Wody z płn. i wsch. obszaru należą do dorzecza Seretu, cała zaś część zach. do dorzecza Strypy; wzgórza bowiem, które spiętrzają zach. i płn. zach. obszar wsi, jak lesista Załucz 420 mt. , wzgórze na płd. krańcu zabudowań 410 mt. znak triang. i najznaczniejsze w tych stronach wzniesienie, położone na płd. zach. krańcu obszaru, na granicy z Wołczkcwcami szczyt Perepelniki 421 mt. , tworzą linią działu wodnego między dorzeczem górnego Seretu a Strypy. Okolica pagórkowata, położenie wysokie dolina potoku 344 mt. ; grunta czarnoziemne z podkładem gliniastym, zimne i niezbyt urodzajne. Drzewostan na lesistym wzgórzu Załucz mieszany, między buczyną, grabiną, brzozą, osiką, przeważa tu dąb. Na krańcach lasu, w zach. i płn. zach. stronie zabudowań znajdują się liczne pasieki, z których znaczniejsze mają osobne nazwy jak Grabina, Maślanczyzna i Polanki. Wśród pól leżą dwa folw. t. z. Folwark w polu i Telonowy staw. Własn. więk. ma roli 330, łąk i ogr. 61, past. 7, lasu 254 hektarów; własn. mn. roli 658, łąk i ogr. 160, pastw. 28 ha; dochód roczny 2241 złr. Cały obszar wsi wedle obliczeń z r. 1884 wynosi 1524 ha. W r. 1880 w gminie 822 mk. a na obsz. dwor. 53 mk. rzym. kat. obsz. 129, gr. kat. 724, izr. 22. Par. rzym. kat. w Olejowie, gr. kat. w miejscu, dek. załoziecki; Do par. tej należą Hukałowce. We wsi jest cerkiew p. w. Kosmy i Damiana, szkoła etat. jednokl. od r. 1872. , i kasa gm. pożycz. z kap. 242 złr. Zachowuje się u ludu podanie, że na jednem wzgórzu, wśród łanów dworskich stał obozem król Jan III. Br. Sok. Perepelycze urzęd. , ob. Perepelicze, Perepiat i Perepiatycha, dwie głośne na całą Ukrainę mogiły, w pow. wasylkowskim, w trzywiorstowej od siebie odległości, wznoszą się na rozłogu stepowym, zamkniętym rzekami Stuhną, Unawą, Kamionką, Rosią, Horochowatką, Krasną i Olszaną. Pierwsza z nich położona na gruntach wsi Chwastówka, należącej do dóbr Chwastowskich; druga u źródeł rzki Rotka Rutka, na gruntach wsi Seredynej Słobody czyli Winnickich Stawów, w Białocerkiewszczyźnie. W dawnych kronikach ruskich miejscowość ta nosiła miano, , czystego lub Perepetowego pola. Do tych dwóch mogił przywiązaną jest odwieczna tradycya o kniaziu Perepiacie, który zginąć miał na dalekiej wyprawie, a wierna i dzielna żona mszcząc jego zgon, poległa w boju, czy też sama odebrała sobie życie. Rozkopy prowadzone pod kierunkiem komisyi archeologicznej kijowskiej w 1845 roku wydały obfity zbiór przedmiotów. Wśród wielu mogił obwiedzionych dokoła okopem, wznosił się kopiec potężny, wyższy nad inne. Kopiec ten miał 5 sążni wysokości, 10 długości i 5 szerokości. Wewnątrz kopca był grób sklepiony, ale sklepienie, utworzone z głazów granitowych, było zawalone. Ciężar kamieni pogruchotał znajdujące się tam szkielety w liczbie 14tu. Znaleziono przytem mnóstwo skorup z potłuczonych naczyń glinianych. Pierwszy szkielet odkryto na północnej stronie mogiły; u prawej ręki leżał przy nim krągły kamień; szyja i piersi ozdobione były rozmaitemi paciorkami, w licznych rzędach aż do pasa. Na głowie takież same paciorki; wszystkie z kości i gliny; między temi jasno świeciły jaskrawemi barwami korale, rodzajem mozajki robione ze szklistej masy, farbowanej niedokwasami miedzi i żelaza. Największe ziarnko i bardzo pięknej roboty było u pasa. Wielka część zmieniła się w szklisty piasek. Z kruszców znaleziono tylko szrubki z miedzi i ołowiu. Na kawałkach czerepu okrytych gęsto Per kościanemi i glinianemi perłami, dostrzedz można było ślad żółtawobiałych włosów, obracających się w proch za dotknięciem. W pobliżu, po lewej stronic kościotrupa, były kości końskie, złożone w kupę. Zęby końskie, dobrze zachowane, okazywały pięcioletniego konia. Żadnych śladów zbroi. U nóg powyższego szkieletu leżał drugi. Ten z prawej strony miał dwa krążki miedziane zwierciaoła i reszty drzewa z rdzą; z lewej żelezce od strzały i żelazny młot. Dalej ku wschodowi szkielet bez żadnych ozdób, oprócz glinianych i kościanych paciorek drobnych, po prawej ręce resztki żelaznego toporu, u pasa szczątki takiegoż noża i pochwy, kruszcowych; u nóg kawałek siarki i czerwonego arszeniku. Na południowej stronie grobowiska szkielet ozdobiony paciorkami z gliniastej masy, podobnej z pozoru do bursztynu; przy nim zgięty drut srebrny i jakaś ozdóbka z kości. Inne szkielety żadnych ozdób niemiały. Wszystkie szkielety leżały głowami na zachód. W południowej części mogiły, u nóg kościotrupa znajdowało się 24 złotych smoków gryfów, wybitych ze złotej blaszki, trzy złote pręciki, gliniane naczynie z prochem zwierzęcym, pod stawka kamienna, a na odwrotnej stronie jednego ze smoków pozostały nici wełniane żóttobiałego koloru. Niektóre z tych ostatnich zachowały naturalny kolor, inne pokryte były masą ciemno bronzowej barwy. Pod grobowcami, prawie na równi z poziomem, całe dno mogiły wyłożone było zgniłą dębową podłogą Na niej widać stały trumny i naczynia. Podłoga założona była na 16 grubych kłodach wkopanych w ziemię. W podłogę wpuszczono były drewniane popielnice, dwie okrągłe, trzecia czworoboczna, wysmarowane były ceglastą masą i pełne popiołów drzewnych i zwierzęcych ob. M. Grabowskiego. Ukraina dawna i teraźn, str. 117. Ten wielki obszar stepowy, na którym mogiły Perepiata i Perepiatychy się znajdują, jest najeżony innemi jeszcze mogiłami. Mówi też Kochowski Potentissima hoc planicies non collibus tumet, aut in montes assurgit, nisi quod hine inde pros trant, exagerati humo tumuli veterum bellato torum sepulchrata, vel quod satius crediderim hosti observando manufacta conspicillia. Notabilior Perepetycha, vasta in fastidiam mole, quam incolae narrant, bellaci ab uxore viro, erectum mauzolaeum Annal Polon. , lib. IV, p. 291. Ten step nieprzejrzany bywał widownią niejednej bitwy. I tak w 1150 r. Władymirko pobił tu na głowę Izasława Mścisławowicza I pat. 279. W 1151 r. , znowu tu zaszła bitwa pomiędzy Jerzym Suzdalskim a Izasławem, W. Ks. Kijowskim Ipat. 301, a w 1175 r. na temże Perepatowem polu stoczył krwawy a zwycięzki bój Michałko Jurjewicz, brat Hleba, z Połowcami Ipat. 379 ale to samo pole niemniej też było dobrze znane i późniejszemu rycerstwu polskiemu. W 1511 r. ks. Słucki z Andrzejem Niemirowiczem, wwdą kijowskim, porazili na głowę Tatarów na Rutku uroczyszczu, tak dalece że ich na placu ośm tysięcy poległo Stryjkowski, t. II, str. 362. W 1551 r. mimo kurhan Perepetowy szły zastępy polskie przeciw Tatarom pod wo dzą hetm. Jazłowieckiego Paprocki Herby, str. 221. Równina ta, jako w wypasy obfitują ca, kilkakroć służyła jako punkt zborny dla wojsk kozackich. W 1660 r. stanęły obok Pe repiatychy dwa obozy Szeremeta i hetm. Je rzego Chmielnickiego. Było to przed bitwą pod Cudnowem i Słobodyszczami Wieliczko, t. II, str. 13. Tu hetman Mazepa stał też obozem w 1705 r. Kostomarow, Ruina, str. 195. Pole Perepetowe za czasów Rusi Ki jowskiej nie było wiele osiadłe, tylko na jego krańcach leżała Uzianica, Wzianica dzisiej szy Uzin, i Michajłowo prawdopodobnie dzisiejsza Michajłówka. Ale za czasów litew skich napotykamy tu, już dość spory poczet osad, jako to Rut Stary, Rut Nowy, Tuchanow, Oczków, Nowosielc, Kosztomirów Daniłowicz Skarbiec, t. II, str. 278. Osady te je dnak przez Tatarów niedługo potem zniszczone zostały. I. znowu zaległa tu pustynia i do piero około 1622 r. znów się na tej równinie zaczęły dźwigać wioski. Dziś na obszarach Perepetowego pola mieszczą się sioła Chwastówek, Poradów, Rulików, Mytnica, Maryanówka, Kodaki, Barachty, Barachtiańska Ol szanka, Trostynka, Uzin, Michajłówka, futor Czernichówka, Seredyna Słoboda czyli Win nickie Stawy, Hrebionki, Saliwonki, Potoki, Pińczuki, Mazepińce, Sokołówka, Łosiatyn, Hłuszki, Błoszczyńce, Jankówka ob. M. Andryjewskiego Perepetowskoje pole, rozyskania w obłasti letopisnoj topografii s pryłożeniem karty w, , Kiewskoj starynie z 1882 r. tom III, str. 437. Edward Rulikowski. KONIEC TOMU SIÓDMEGO. Per Pereniatyn Pereniatyn Pereniz Perenów Perenówka Pereatschew Pereorka Perepelicze Perepelińce Perepelycze Perepiat