kowo, Paradyż, Pieski, Polwica, Sędzin, Sowinieo, Sroczewo, Sworzyce, Wysoka, Wy szanów, Zaborowo i Zakrzew. Uposażenie to uzyskano w przeciągu 27 lat. W 1263 r. , za opata Henryka, daje Bolesław, syn Władysława Odonicza, klasztorowi Grodziszczko i Będzin w zamian za Chrząstów, Kotowo i Olbrachtów, a w 1267 r. uwalnia klasztor od opłaty cła. W 1276 r. potwierdza Przemysław II dawne przywileje; w 1278 r. przekazuje wda Benjamin opatowi Henrykowi wsie Ciosaniec, Łupice, Obrzysko, Osłonin, Przysiekę, Ptowo, Pyrzyce i Wieleń celem założenia w Wieleniu klasztoru cystersów, który następnie przeniesiono do Przemętu. W 1293r. Henryk, książę na Głogowie, uwalnia zakonników od opłacania cła w miastach szląskich. W 1301 r. , za opata Jakuba, nadaje Mroczko do Vesenburg wieś swoją Bukówiec; r. 1302 otrzymał z rąk klasztoru Bogusz de Vesenburg wś Lubinisko w dożywocie. W 1303 r. nabywa klasztor osady Hermanshof i Langsow, w ziemi lubuskiej. To Langsow, lub część pewną nadaje klasztorowi Herman, margraf brandenburski, a Herman, wójt Grodziska, wnosi mu młyn na Dojcy; w październiku t, r. Wisław z Chycin i Borzysław, syn Gocława, dają dwie części swoje Piesek. W 1304 r. sprzedają klasztorowi Zbilut i synowie jego wś Staropole; Jędrzej, bis. pozn. , poświadcza, że widział przywileje, mocą których Piotr, wda pozn. , wniósł Słocin i Stibencz, tudzież dokument sprzedaży Sworzyc. Mikołaj, syn Tomisława, wda pozn, , nadaje wś Łążek; Henryk, książe na Głogowie, potwierdza dożywocie Bogusza na Lubinisku; opatem był wówczas Herrmann. W 1305 r. tenże Henryk na Głogowie zwalnia leżące na Szląsku posiadłości klasztorne od wszelkich ciężarów. W 1311 r. Gerhard z Przypostni otrzymuje prawem lennem z rąk klasztoru wś Staropole. Drogan, syn Szymona, nadaje wś Schoenborn z pod Cylichowy; r. 1322 bracia Benewyz wnoszą klasztorowi Żyrsko, a Wojciech Kiczonowicz część swoją Lubrzy; klasztor zamienia wsie Hermannshof, i Langsow na miasto i zamek Lubrzę, należące dotąd do Peczka czy Piotra z Losowa. Teodoryk z Szczańca odstępuje klasztorowi jezioro Likmich. W 1327 r. król Władysław przyjmuje klasztor paradyski pod swoją opiekę. W 1330 r. Henryk, książę na Żeganie, oddaje klasztorowi miasto I zamek Lubrzę, które był sprzedał Piotr z Losowa. W 1354 r. Henryk, biskup lubuski, kazał sporządzić transumpt dokumentu Pawła, biskupa poznańskiego, moca którego przekazują się dziesięciny z Gościkowa kościołowi miejscowemu. W 1363 r. , za opata Jędrzeja, potwierdza Jan, bisk. pozn. , wspomniany właśnie dokument. W 1370 r. Otto, margraf brandenburski, przyjmuje klasztor paradyski pod swoją opiekę; miasto Landsberg z nad Warty nabywa położoną tam posiadłość klasztorną. W 1373 r. Przecław, biskup wrocławski, przesyła opatowi Jędrzejowi bullę papiezką z dnia 15 marca 1373 r. odnoszącą się do rozbojów dokonywanych w dyecezyi poznańskiej. W 1380 r. król Ludwik potwierdza dawne przywileje klasztorne. W 1385 r. klasztor sprzedaje Karmin miastu Landsberg z nad Warty i za otrzymane pieniądze nabywa wś Goskar pod Krośnem. W 1386 r. przyjmuje klasztor 10 grzywien od zakonnika Jana z Landsberga, i obowiązuje się płacić mu do śmierci po jednej grzywnie rocznie. W 1393 r. zamienia wsie Karpicko i Tłoki na Godziszewo, które od króla Władysława był otrzymał Grzymko Karpicki, syn Peregryna. W 1426 r. król Władysław potwierdza przywilej Przemysława z r. 1247. W 1439 r. zamienia klasztor wsie Miłostowo i Mnichy na Koźmin z pod Babimostu, dziedzictwo Sędziwoja z Ostroroga. W 1460 r. ustanawia król Kazimierz robocizny, jakie włościanie dóbr klasztornych byli winni odrabiać i rozkłada inne ciężary. W 1413 r. Zygmunt I potwierdza dawne przywileje klasztorne. W r. 1524 miała istnieć komora celna w P. W 1528 r. zjechała się w P. komisya, złożona z delegowanych polskich i cesarskoniemiec kich, celem rozgraniczenia Szląska od Polski. Przed tą komisyą użalał się opat Michał, że szlachta polska i Szląska z księstwa głogowskiego, odbywają swe sejmiki w klasztorze z wielką tegoż klasztoru szkodą. Komisya wyznaczyła 20 grzywien kary na tych, którzyby odtąd się tam zjeżdżali. W 1538 r. , gdy wbrew prawu zakonnicy obrali znów Niemca opatem, potwierdził król Zygmunt ten wybór, ulegając prośbom doradzców swoich; obrany wtedy Mateusz był ostatnim w P. opatem niemieckim. W 1544 r. cesarz Ferdynand, niewiadomo jakiem prawem, zastawia Kacprowi z Szczańca za 1000 złotych węgierskich dobra klasztorne na 5 lat. W 1546 r. kilku Brandenburczyków porwało wracającego z Lubrzy do P. opata Mateusza, złupiło go i przez kilka tygodni więziło na wsi, pod Chociebużem. W 1549 r. przybył legat papieski, komisarz zakonu cystersów, do klasztoru i odbył lustracyą; przy tej sposobności polecił opatowi, ażeby co rok dla dalszego kształcenia się wysyłano jednego zakonnika na wszechnicę krakowską, i postanowił, ażeby do profesury klasztornej przypuszczano Polaków, Rusinów i Niemców. W 1558 r. , po rezygnacyi opata Mateusza, objął rządy opackie Stanisław Wierzbiński, pierwszy opat polski, W 1570 r. cesarz Maksymilian II potwierdza posiadłości klasztorne na Szląsku i nadane im przez poprzedników swoich przywileje. W 1617 r. ,

Paradyż