ch, zapisuje klasztorowi Si quis hanc donationem Nostram infringere ausus fuerit, sit maledictus itd. W górnej części obrazu roztacza się wstęga z napisem Iii. Dm. Nicolaus Bronisius comes a Goscichowo c um Dionisio fre suo hunc fundavit Paradisum A. D. 1234. U spodu znajduje się trzeci napis Cultor ego Triadis, Triadi isthaec Maenia condo itd. Przy prawym boku opata stoi mnich trzymający w ręku 8 przywilejów z wiszącemi pieczęciami, wymieniających główne posiadłości klasztorne 1 Paradis, 2 Stadt Luebenow, 3 Rinnersdorf, 4 Leumitz, 5 Op pelwitz, 6 Groditz Mertensdorff, 7 Luegow, 8 Newdorff. Obok Bronisza siedzi Dyonizy, brat jego, i trzyma w ręku dokument z napisem. .. .. Starpol. Nad głową Bronisza trzymają w powietrzu 2 aniołki rodzaj tarczy herbowej, na której widzimy znak mający przedstawiać rękojeść pałasza, którą Bronisz podpieczętował przywilej. Druga część obrazu przedstawia bitwę pod Lignicą 1241, w której zginąć miał założyciel klasztoru. W przysionku kościoła znajdują się nagrobki Marka Łętowskiego i Szczanieckiego, kaszt. santockiego. W roku 1230 dnia 29 stycznia, nadaje komes Bronisz wś swoją dziedziczną Gościkowo, Henrykowi, opatowi łanińskiemu, dla założenia tamże klasztoru cystersów, pod nazwą Paradyża i p. w. N. M. Panny. Między świadkami tego aktu wymieniony Wilhelm, pleban gościkowski; tegoż roku i dnia, za zezwoleniem brata swego Sędziwoja, bratanka Jarosza, żony i krewnych swoich, tenże Bronisz mającemu stanąć cały swój majątek ruchomy i nieruchomy, tudzież wsi swoje dziedziczne Chrząstów, Górkę, Konarskie, Kotowo, Olbrachtów, Polwice, Sroczewo, Zaborowo i Zakrzew, a biskup poznański Paweł przekazuje dziesięciny z wsi Gościkowa kościołowi św. Marcina, wystawionemu przez Bronisza, dziedzica wsi, W 1234 r. Henryk Brodaty i Henryk Młodszy potwierdzają w Srodzie Szląskiej Nieumarche, w obec Fulkona, arcybiskupa gnieznieńskiego, Tomasza, biskupa wrocławskiego, i innych dostojników, nadanie Gościkowa. Pierwszym opatem paradyskim miał być jakiś Menszo; w 1235 r. postarali się zakonnicy o zjednanie opieki Władysława Odonicza. W 1236 r. dnia 23 czerwca nadaje komes Przybigniew klasztorowi dziedzictwo swoje Rusinów Rinnersdorf pod Świebodzinem, a w dwa dni potem wyznacza mu wodę, dla wystawie nia młyna, w wsi swojej Gostyniem zwanej i leżącej prawdopodobnie nad Paklicą. Tegoż roku przekazuje Bronisz pewną część Gościkowa, w której był osadził Niemca Franka przed założeniem klasztoru, tudzież młyn, w którym był osadził drugiego Niemca Wilhelma. W 1236 r. Władysław Odonicz potwierdza fundacyą Bronisza z r. 1230; dostojnik ten oddaje r. 1239 klasztorowi dochody z przewozu Sroczewskiego na Warcie i miejsce na wystawienie młyna w Zwoli. W 1240 odnawia Bronisz swój zapis z r. 1230. Bolesław Łysy zakazuje w r. 1240 mytnikom swoim w Krośnie i Zbąszyniu, ażeby żadnych nie pobierali myt od zakonników paradyskich. Zabezpieczywszy sobie tym sposobem posiadanie nadanych dóbr, pracowali cystersi nad pomnożeniem ich, uzyskaniem coraz to większych praw i wolności, i nad sprowadzaniem Niemców do kraju. W r. 1241 nadaje Janusz klasztorowi wieś Lubinicko Merzdorf pod świebodzinem. W 1245 r. Bolesław, syn Władysława Odonicza, przyjmuje klasztor paradyski pod opiekę swoją, zwalniając poddanych klasztornych z wszelkich ciężarów krajowych i nadając mu różne inne przywileje. W 1246 r. oddaje Bodzanta, syn Janusza z Widzimia, klasztorowi wieś Lubrzę Liebenau z wdzięcz ności za to, że opat Wilhelm wykupił go z rąk Niemców za 30 grzywien. W 1247 r. Przemysław I rozciąga opiekę swoją mad klasztorem i wnosi mu wieś Paklicę z jeziorem Paklicą. Tegoż roku ustanawia opat Michał podatki, jakie składać mają klasztorowi mieszkańcy P. ; sołtysem miejscowym jest Jakub, a z mieszkańców ówczesnych znamy Piotra, Witmara i Henryka z Zbąszynia, Niemców; tegoż roku potwierdza papież Innocenty IV posiadłości klasztorne. W 1250 r. wnoszą klasztorowi Krystyn z Szczańca, syn Bodzanty, dezertę Cholmen, Przybigniew część Rusinowa, Jarota część Chorzemina i Sulisław z Wyszanowa dezertę Ducko. W 1251 r. zamienia Sędziwój połowę Chrząstowa na Konarskie, wś klasztorną; w 1252 r. procarz Herman nadaje klasztorowi wś Karnin Kernein; r. 1253 układa się młynarz Wilhelm z opatem co do młyna miejscowego; w 1256 r. , za opata Henryka, zamienia Dzierzko część swoją Lubiniska na Górkę z pod Szremu, wś klaszt. Przemysław I udziela klasztorowi rożne swobody i wolności; miles Świętok przekazuje mu las Suchcin pod Sędzinem; klasztor nabywa wś Wyszanów od Sulisława, syna Jędrzeja, a Jarosz, syn Chwalona, zamienia część swoją Kotowa i Pamiątkowo na Sroczew, Zakrzew i Zaborowo. W 1257 r. Przemysław I pozwala osadzać wsi klasztorne na prawie niemieckiem, zakładać miasta i stawiać zamki, uwalnia poddanych klasztornych od różnych ciężarów i powierza ich sołtysom sądy miejscowe. Odnośny przywilej wylicza następujące posiadłości klasztorne Bobolewicko, Cholmen, Chrząstowo, Ducko, Górka, Grodzisko, Grodziszczko, Kaława, Kamionka czyli Mnichy, Karnin, Kiełpin, Konarskie, Kotowo, Lauski, Linie, Miłostowo, Młodawsko, Olbrachtów, Pamiąt

Paradyż