i grania piękne, lud trudni się rolnictwem, rybactwem i flisactwem. A. Jel. Ozierszczyna al. Jeziorszczyzna, wś nad pot. Wable, pow. kijowski, poniżej Korolówki, śród lasów w nizinie położona, ma 243 mk. i 3531 dzies. gruntu. Należy do par. prawosł. Lipówka. Dawniej własność Symforyana Rościszewskiego, następnie siostry jego Włodkowskiej. Oziery ob. Jeziory, mko w pow. grodzieńskim. Oziery, w dok. Jezioro, wś, pow. łucki, na płd. zach. od mka Kołków; ob. Arch. J. Z. R. , oz. I, i 4 198, 199. Ozieryczyn, wś i dobra nad rz. Ptyczą, lew. dopł. Prypeci, niegdyś w wojew. i pow. mińskim a od 1795 r. w pow. ihumeńskim, w 1 okr. pol. uździeńskim, gm. Dudzicze, o 6 mil od Mińska a 10 w. od st. Rudzieńsk, dr. żel. lipaworomeńskiej, o 2 w. od mka Dudzicz, w pięknem położeniu, w dobrych gruntach szczerkowych, zostających w kulturze z powodu obfitych łąk i pastwisk. Wś ma 88 osad pełnonadziałowych, dziś bodaj w trójnasób rozdrobnionych przez podziały familijne. W XV wieku własność możnej rodziny Kieżgajłów, wchodziła w skład t. zw. dóbr baksztańskich. W 1447 r. Stanisław Kieżgajło, stolnik czy podczaszy litewski, przez dewocyą oddaje część dóbr baksztańskich, razem z miastem Ihumeniem i 2000 włościan na własność biskupom wileńskim. Ta darowizna obojmowała O. i kilka wsi i dóbr sąsiednich jak Uźlany, Pereżyry, Lesznica, Tokarnia i in. Niepewne granice O. były ciągłym powodem do wzajemnych gwałtów okolicznych sąsiadów i gorszących procesów. To wywołało w 1569 r. rozgraniczenie tych dóbr, wniesione następnie do akt w grodzie mińskim pod d. 5 kwietnia 1571 r. Ale nie wiele to pomogło, skoro powstał w 1636 r. spór gwałtowny o granice pomiędzy O. i dobrami Citwa, zostającemi w posiadaniu Szwykowskich. Staczano formalne bitwy, grabiono siebie wzajemnie i mordami upamiętniono te inwazye, aż nareszcie król Władysław IV uniwersałem z dnia 23 czerwca 1636 r. polecił osobnej komisyi zjechać na miejsce, sprawę rozsądzić i uregulować własność zwaśnionych sąsiadów. W 1639 roku rozgraniczono Ozieryczyn z majętnością Rusakowicze, od strony zań sąsiednich Dudzicz, wtenczas własności Bazylego Bychowca, nie ustawały awantury graniczne, więc toczył się kryminalny proces pomiędzy obu domiminiami w latach 1642 i 1643. Później już było ciszej. Po drugim podziale Rzpltej, mianowicie w 1793 r. , z rozkazu cesarzowej Katarzyny II dobra biskupów wileńskich w Ihumeńszczyźnie zostały zabrane na skarb, a następnie rozdane w nagrodę różnym generałom rossyjskim; wtedy O. dostał się Szewiczowi i do dziś dnia pozostaje w posiadaniu tej serbsko rossyjskiej rodziny, ale właściciele zajmując urzędy w stolicy, nigdy tu nie mieszkali i majątek zawsze był wydzierżawiany tubylcom, a obecnie ma być rozparcelowanym po między włościan. Lud pod względem etno graficznym należy do tak zwanych Rajdunów plemienia rusińskiego, nieco odmiennego wyglądem, strojem a nawet mową i obyczajami od tubylców Krywiczan ob. Ihumeński powiat. Włościanie ozieryccy są bardzo konserwaty wni, nazywają siebie wciąż biskupcami, trwają w obyczaju dawnym, pracowici i go spodarni, nie bardzo moralni, wysokiego wzro stu i krępi, kobiety odznaczają się urodą i zdrowiem szczególniej szem. Mężczyźni noszą białe świty, rogatywki na głowie i postoły na nogach lipowe, z rzemiennemi przepaskami, zwanemi obory. Kobiety mają gorsety czar ne, kolorowe czerwone spódnice, białe koszule perkalowe, na szyi mnóstwo paciorek a gło wy umieją stroić pięknie jaskrawemi chustka mi lub namiotkami własnego tkania. Dziewki zaplatają pięknie kosy, odznaczają się rzadkiej piękności zębami. Mężczyzni i kobiety zaró wno są wyjątkowo rumiani i najczęściej blon dyni. Lud zajmuje się przeważnie rolnictwem, sadzi dużo cebuli; wesela odbywa dwa razy do roku na Zielone Świątki i ś. Piotra. Cer kiew pounicka, w środku wioski, na miejscu starej wzniesiona 1813 r. kosztem obywatela Klimontowicza, należy do parochii uźlańskiej, dawniej posiadała osobny fundusz, prawdopo dobnie z zapisów biskupów wileńskich. Dobra mają około 130 włók obszaru. Młyny i folusze przynoszą 800 rs. , propinacya około 200 rs. Ogród fruktowy znaczny, niedawno założony na miejscu starego. Lasy ostatniemi czasy cał kiem wyniszczone, co dla majątku stanowić będzie wielką niedogodność, gdyż wiele po trzeba drzewa na restaurowanie wielkich mo stów na Ptyczy, młynów i zabudowań. Łąk wie le w wybornym gatunku. Nazwę O. musiał wziąć od jeziora, które tu istniało kiedyś a teraz jest bagnem wśród pól. O starożytności miejsca świadczą znajdywane tu często przed historyczne narzędzia krzemienne, mianowicie w uroczyskach Wadzianoje bałoto i Budnikowa hora. Dawniej włościanie mieli dużo pszczół, teraz z wycięciem lasów i dąbrów pszczolnictwo upadło. Do dominium Ozieryczyn należą awulsa Machowszczyzna i Kaluha Dubrowska. Dzierżawnej arendy płaci się 4000 rs. A. Jel. Ozieryszcze ross. 1. jeziora w pow. horodeckim i w pow. siebieskim, ob. Jezierzyszcze. 2. O. , bagno lesiste w pow. słuckim, pomiędzy wsiami Hresk i Presnaki. 3. O. , siedm osad poleskich nad rz. Swisłoczą, pow. ihumeń Ozierszczyna Ozierszczyna Oziery Ozieryczyn Ozieryszcze