z której znaczna część pokryta lasem, prze ważnie osinowym. Cerkiew drewniana p. w. ś. Jerzego, wzniesiona w 1798 r. , uposażona 50 dzies. ziemi z hutorem. Kaplica kat. par. Gra tów. Poprzednio O. należała do Żywotowa, w początkach b. stulecia nabyta przez Fran ciszka Bekierskiego, dotychczas pozostaje w posiadaniu jego potomków. We wsi, w pobli żu osady parocha, znajduje się krzyż kamien ny, pod którym spoczywają zwłoki nieznane go z nazwiska ekonoma wsi O. oraz jego żony i dzieci, zabitych w 1768 r. przez koliów. 4. O. Huta, wś, pow. żytomierski, wł. Wasilkowskiego, huta szklana. J. Krz. Osiczna, ob. Osyczka, Osiczno, wzgórze w pow. nowosądeckim, nad pot. Milikiem, 639 mt. npm, Osiczny Mołotków, ob. Mołotków. Osiczyna, wś, pow. hrubieszowski, gm. Grabowiec, par. rz. kat. i wschod. obrządku Skierbieszów. Osiczyna 1. fol, w Trościańcu, pow. jaworowski. 2. O. , grupa domów w Dernowie, pow. Kamionka Strumiłowa, 3. O. , o. Osikowa. Osida, jezioro w pow, nowoaleksandrowskim, ob. Ossyda. Osie, młyn i fabryka kamiennych wyrobów, pow. myślenicki, gm. Droginia. Tę same nazwę nosi także góra Dąbrowa 432 mt. , na płd. wsch. od. wsi Drogini. Br. G. Osie 1. niem. Osche dok. Osse, najludniejsza wś w pow. świeckim, pół mili od Czarnej wody, około 2 mil od Drzycimia, gdzie jest st. kol. , 21 klm. na zach. od Warlubia. Posiada paraf. kościół kat. i ew. , 2 szkoły kat, i 1 ew. , także nowo założoną szkołę uzupełniającą Fortbildungsschule, polskie towarzystwo rolnicze i towarzystwo wojackie. Tutejsza agentura poczt. została niedawno wyniesiona do urzędu pocztowego. Do Laskowic idzie prywatny omnibus; budują także szosę z Laskowic na Osie do Drzycimia, która już 1 lipca r. 1886 ma być oddana do publicznego użytku. Ma 5819, 67 mr. obszaru; w 1868 r. 296 bud. , 171 dm. , 1273 mk. , 380 ew. , 840 kat; 1885 r. 1903 mk. ; trudnią się głównie rolnictwem. Kościół kat. istniał tu już przed przybyciem Krzyżaków ob. Wegner Ein Pom. Herzogthum, II, str. 263; do probostwa należały już na początku X1Y w. 4 włóki tamże, str. 286. Teraźniejszy kościół tytułu św. Krzyża, patronatu rządowego, jest zbudowany r. 1822. Przy kośc. są 2 bractwa Różańca ś. , założone r. 1747, i Trzeźwości, fundowane r. 1855. Dawniejszy drewniany kościół, tytułu ś. Bartłomieja, spalił się d. 18 sierp. r. 1714, lecz już następnego roku został odbudowany. R. 1649 należały do tutejszej parafii Osie coloni 18, Miedzno, Brzeziny, Lipieniek, Wierzchy, Brzemiona, młyny Żur i Tleń ob. wizyt. Gniewosza z r. 1649, str. 114; obecnie zaś Osie Miedzno, Wierzchy, Pruskie, Okole, Oskipiec, Brzeziny, Stararzeka, Sobiny, Dąbrowa, Żur, Orli Dwór, Tleń, Wygoda, Skrzynki, Rożental i Budziska. R. 1867 było 1961 dusz a 1151 komunikantów; 1885 r. zaś 2512 dusz. Par. tutejsza należy do dek. świeckiego. Według krzyżackich ksiąg czynszowych z r. 1415 obejmowała wś tutejsza 51 włók; z tych posiadał sołtys 5 wolnych, a proboszcz 4. Za resztę płacono po 17 skojców od wtoki; osadzonych było tylko 8 włók ob. Wegner 1. c, II, str. 67. Karczmarz płacił 2 grzywny str. 77. W wizyt, Rozdrażewskiego z roku 1583 czytamy Wś królewską Osie trzymał wówczas skarbnik Dulski. Nowy kościół wystawiony byt przez Konopacką str. 128. Przez Osie prowadziła już w dawnych czasach stara droga z Drzycimia do Pomeranii. Tędy uchodziła r. 1807 pruska familia królewska przed Francuzami z Berlina do Prus wschodnich. Gdy r. 1850 Frydryk Wilhelm IV był w świeciu, przedstawił mu landrat nadleśniczego z osia. Tedy król rzekł zadumany, , Osie, mój Boże, tam byłem r. 1807 Wegner, 1. c, str. 27. I Napoleon ciągnął potem tąż drogą, dawszy ją rozszerzyć aż do 12 prętów, dla tego dziś jeszcze na mapie głównego sztabu droga ta zowie się Napoleońską NapoleonsStrasse. O. leży na połowie drogi między Nowem a Tucholą i jest dla tak zw. Borowiaków północnej części borów tucholskich zbiorowym punktem, gdzie załatwiają swoje interesa handlowe Wegner 1, c, str. 27. Niektóre wiadomości o O. zawiera także Borcka Echo sepulchralis, str. 367 368. 2. O. , nadieśn. król, tamże, 5819, 67 mr. obszaru; 1868 r. 6 bud. , 3 dm. , 16 kat. , 10 ew. 3. O. , fol. do wsi Osia należący, tamże; 1868 r. 10 bud. , 2 dm. , 30 mk. kat. , 26 ew. Kś. Fr. Osieciszcze 1. al. Odsieczyszcze, wś i dobra u ujścia rz. Sergut do jez. Mańco, w płn. wsch. stronie pow. borysowskiego, przy samej granicy pow. lepelskiego, w 3 okr. pol. dokszyckim, par. kat. berezyńska; wś ma 12 osad pełnonadziałowych; dobra, podzielone na dwa folw. , z których każdy ma około 150 włók, W 1846 r. dobra O. składały się z 3 wsi, zamieszkałych przez 125 włościan płci męskiej. Miejscowość nizinna, poleska, bogata w rybę i łąki, nosząca na sobie ślady głębokiej starożytności. W okolicy duża kurhanów i okopisk, w których znajdują młotki i broń kamienną, a legendy i pieśni ludu świadczą o znaczeniu dziejowem tych okolic w dalekiej przeszłości. W pobliżu znajduje się uroczysko zwane HorodokOsieciszcze, miejsce oblane wodą, niegdyś ufortyfikowane, do którego wiążę się podanie o pięknej księżniczce ta za Osiczna Osiczna Osiczno Osiczny Osiczyna Osida Osie Osieciszcze