stersek w Łubnicy Konarzewo, Pudliszki, Chrościn, Mieleszyn, Ochędzin, Skomlin i Łubnicę z tym warunkiem, że w razie gdyby cysterki wyniosły się z Łubnicy, wszystkie te włości przypadłyby klasztorowi Staniąteckiemu; w razie zaś gdyby cysterki ołobockie przenieść się chciały do Łubnicy, cysterki łubnickie przyjąć je powinny wraz z następującemi posiadłościami Ołobok, Janówka, Chrościn, Nosków, Myślanów, Boruchów, Gołuchów, Brzoza i Kurów. W 1249 r. zwraca Bolesław, syn Odonicza, wydarte gwałtem klasztorowi ołobockiemu Kurów i Gołuchów, potwierdzając własność Ochędzina i Mieleszyna. W 1250 r. uzyskał klasztor Łubnicki pozwolenie osadzania na prawie niemieckiem wsi Ochędzin, Ołobok, Mieleszyn i Skomlin. W 1253 r. zezwalają Bolesław i Przemysław na wolne targi w Ołoboku i Łubnicy, nadając posiadłościom klasztornym obszerne wolności, tudzież dodając Baranów i Dzierzkowice i określając granice O. ; tegoż roku uzyskał klasztor ołobocki pozwolenie osadzania Łubnicy na prawie niemieckiem. W 1262 r. rozciąga Urban IV papież opiekę swoją nad posiadłościami klasztornemi; r. 1263 wniosła Racława, wdowa po komesie Klemensie, klasztorowi O. połowę dziedzictwa swego, Uszew i część żupy Bochneńskiej. Przywilej Bolesława z dnia 6 grudnia 1266 r. zowie Łubnicę wsią klasztoru ołobockiego, którego ksienią wówczas była nieznana nam bliżej Elżbieta. W 1273 r. , za rządów ksieni Zofii, wnosi Konrad, sołtys łubnicki, klasztorowi 2 wolne łany w O. i jeden w Łubnicy. Bolesław, syn Odonicza, zwraca w r. 1277 klasztorowi Mieleszyn, który był zamienił na Białę z pod Wielunia. W 1281 r. potwierdza Filip Firmanus, legat papiezki, wszystkie na rzecz klasztoru poczynione nadania a w 1292 r. potwierdza tenże dostojnik przywilej z dnia U maja 1253 r. Tegoż roku 1282 Paweł z Przemykowa, bisk. krakowski, wziął od mniszek staniateckich i ołobockich w dożywocie wieś Pomianów nad Uszwią, dając im w zamian dziesięciny z Kargowa i Zakrzewa Wielkiego. W 1284 r. wpadł w ręce Henryka IV, księcia wrocławskiego, zamek kaliski, którego Przemysław nie zdołał odzyskać przemocą, w skutek tego stanął pokój, na mocy którego Henryk ustąpił z Kalisza pod warunkiem, że Przemysław wystawi w O. zamek i wyda go Henrykowi wraz z całą rozciągającą się wzdłuż Ołoboczki krainą. W 1287 r. rycerstwo wielkopolskie odebrało z własnego popędu zamek ten i ziemię; zamczysko runęło z czasom, zostawiwszy po sobie gruzy i okopy naprzeciw ujścia Strzyżewki do Baryczki. W 1291 r. potwierdza papież Mikołaj przywilej Władysława Odonicza z dnia 20 października 1213 r. , a w drugim z tego roku dokumencie różne inne nadania. W 1292 r. delegował Jakub, arcyb. gnieźnieński, Mikołaja, komtura pozn. i prob. kaliskiego, do rozpatrywania krzywd, jakich doznawał klasztor ołobocki. Tegoż roku zwalnia od opłaty cła Przemysław IL wszystkich, którzy w celu zamieszkania w kraju przechodzić będą przez O. oraz i kupców kaliskich, idących tą drogą. W 1293 r. , za rządów ksieni Częstobranki, potwierdza Przemysław II nadane klasztorowi w latach 1213 i 1253 przywileje a w 1295 r. , za rządów tejże ksieni, potwierdza nadanie Stoigniewa, kasztelana rudzkiego, który klasztorowi przekazał dziedzictwo swoje Zając ki z pod Ostrzeszowa. W 1303 r. nadaje Ubisław, kaszt. kaliski, Radostów i Białę Ołobocką a w 1319 r. ustanawia klasztor w toczącej się o wieś Uszew z klasztorem staniąteckim sprawie, prokuratorem swoim Bernarda, przeora ołobockiego; r. 1329 potwierdza król Władysław dawne przywileje klasztorne. W 1338 r. oznajmia Michał Grotko kasztelan wołczyński, że Krajna, ksieni ołobocka, ułożyła się względem Chrościna z Mikołajem Boemem i z bratem jego. W 1362 r. nadał król Kazimierz miastu Kaliszowi pobliską wieś Tyniec, z warunkiem ażeby Prosnę uczyniło spławną od klasztoru O, aż pod Kalisz. W 1337 r. rozstrzyga Mikołaj, podkomorzy kaliski, toczące się między dziedzicami Rososzycy a klasztorem spory graniczne, powołując się na przywilej z r. 1253. W 1388 r. układa się Małgorzata, ksieni ołobocka, z Jarondem z Kakawy względem rzeczułki płynącej między Wielowsią i Kakawą. W 1464 r. rozporządza król Kazimierz, że poddani klasztoru dziewięć tylko dni rocznie pracować winni dla grodu Bolesławieckiego; podobny rozkaz wyszedł także w r. 1484. W 1659 r. uchwalił sejm rewizyą wsi klasztornych. Między r. 1673 i 1691 była ksienią ołobocką Gębicka Zofia Benedykta, wojewodzianka łęczycka. Ksieni ołobockich przechował się następujący tylko poczet od r. 1685 do 1705 Grabińska Konstancya, do r. 1711 Grabińska Petronela, do r. 1723 Kwiatkowska Urszula, do r. 1734 Pawłowska Ludgarda, do r. 1737 Grabińska Zofia Benedykta, do r. 1767 Koźmińska Ludwika, do r. 1773 Kwiatkowska Maryanna, do r. 1779 Sławianowska Kazimiera, do r. 1782 Kraszkowska Abundancya, do r. 1790 Gorzyńska Brygida i do r. 1806 Wielowiejska Ida. Rozporządzeniem króla pruskiego z dnia 28 lipca 1796 r. zabrano dobra klasztorne. Przy zniesieniu poposiadał klasztor następujące wsie Biała, Chróścin, Dzierzkowice, Kaliszkowice Ołobockie, Łubnica, Mieleszyn, Namyślaki Zamyślaki, Ochędzin, Ołobok, Radostów Rudozdowo i Wielowieś. Rząd pruski płacił skromne pensye wymierającym zakonnicom. Od śmier

Ołobok