wileński, w 3 okr. pol. , gm. Janiszki, okr. wiejski Ołkuny, przy gościńcu z Wilna do mka Malat, o 56 w. od Wilna a 24 w. od linii dr. żel. Najbliższe mko Inturki. Fol. ma dom myśliwski, oficynę i 7 rak. Dobra, własność hr. Jana Tyszkiewicza, graniczą z ziemią wło ściańską i składają się z folw. O. , Iwaniszki, Rejstaniszki, oraz zaśc. Ołkuniszki, Reklaniszki, Sosnówka i Śmilanka z karczmą; wszyst kie w dzierżawie. Grunt urodzajny, wzgórkowaty; gospodarstwo 3 polowe. Łąki suche, siano dobre, dziesięcina wydaje przeciętnie 4 wozy siana. Omłot z kopy żyta, jęczmienia i gryki po 2 ośminy, z kopy owsa 3 ośminy. Las przeważnie w położeniu suchem, chociaż znajdują się i miejsca bagniste. Lasy głównie liściaste. Na dziesięcinie znajduje się 26 brzozy, 14 olszy, 12 jesionu, 8 dębu i 7 klonu. Ze zwierzyny znajdują się lisy i zają ce. Uroczyska noszą nazwę Łunki, Piłówka, Sosnówka, Aszkaupis, Lady, Żwirbliszki, Poszubała, Borsukinia i Cegielnia. W majątku znajduje się jedyne jez. Gołona rybołóstwo wydzierżawione; rzeki spławnej nie ma. W skład okręgu wiejskiego wchodzą wsie Nowosady, Giejżuny, Huta, Mikołaszki, Kaciuniszki, Giertrudowo, Burniańce, Żałoniszki, Sudujki, Dudonosy i Zamoście, oraz zaśc. Oł kuniszki, Reklaniszki, Pikciuniszki i Zasudujki, w ogóle 216 dusz włościan uwłaszczonych, 71 b. włościan skarbowych i 16 osadników wielkorossyjskich. Luc. Uz. Ołłatowickie, wś, pow. siebieski, w 2 okr. pok. do spraw. włośc. , gm. Dubrowa, 15 dusz rewiz. w 1863 r. . Ołłowo, wś nad Niemnem, w pow. lidzkim, o 63 w. od Grodna. Tu zimą r. 1706 Szwedzi budowali most, a Karo XII, przybywszy 8 marca z Żołudka i przechodząc przez rzekę po lodzie, o mało nie utonął. W spisie urzędo wym niezamieszczona. F. S. Oło. .. nazwy tak zaczynające się a tu niepomieszczone, mogą się znajdować pod Goło. ., Hoło. .. , Woło. .. Ołoboczka al. Ołobok, rzeczka, lewy dopływ Prosny, bierze początek pod Korytnicą, na północ od Raszkowa, w pow. krotoszyńskim. Płynie od półn. ku południowi, 15 klm. w linii powietrznej, po pod Radłów, gdzie zwraca się ku wschodowi i przebiegłszy przeszło 20 klm. uchodzi pod Ołobokiem do Prosny. Rozgranicza między Głogowem i Bieganinom, na przestrzeni 2 klm. , pow. krotoszyński od pleszewskiego i wpływa powyżej Skrzebowej do pow. odolanowskiego, gdzie oblewa Raszków, Raszkówek, Rąbczyn, Jelitów, Radłów, Wenecyą Ostrowską, Bagatelę, Kęszyce, Bilczew, Psary, Slawin i Zamość ołobocki. Wzdłuż prawego brzegu jej idzie trakt bity od Raszkowa do Ostrowa. Krom kilku strumyków bezimiennych przyjmuje O. z lewego brzegu Niedźwiadę powyżej Czekanowa i Bystrzec pod Psarami, a z prawego Baryczkę z Strzyżewką tuż pod Ołobokiem; przed ujściom swojem łączy się z Bystrcem, odnogą Prosny. Według Długosza ma O. ujście podle młyna Radzieszowa dzisiejszej wsi Radziszew. Młyn przy ujściu O. zowie się Sła wińskim. Brzegi O. są przeważnie błotniste. Nazwa Ołoboczki jest współczesna; pierwotną jej nazwą jest Ołobok. Tak zwaną jest w do kumencie Innocentego II papieża z dnia 7 lip ca 1136 r. , potwierdzającym posiadłości arcy biskupów gnieźnieńskich. W 1213 r. nadał Władysław Odonicz tworzącemu się w Ołoboku klasztorowi dziesięciny z wsi położonych między Ołoboczką i Baryczą. E. Cal. Ołobok 1. niem. Muehlbock, prawy dopływ odry, w Brandenburgii, wypływa z je dnego z jezior Świebodzińskich, pod Ołobo kiem, i uchodzi pod Pomorskiem, na zachód od Cylichowy. 2. O. , ob. Ołoboczka. 3. O. , ob. Baryczka, dopływ Ołoboczki, mylnie cza sem Ołobokiem zwany. E. Cal. Ołobok 1. niegdyś Hołobok, wś kościelna, z klasztorem niegdyś cystersek, i domena królewska, na lewym brzegu Prosny, przy ujściu Ołoboczki, o 18 klm. na wsch. płd. od Ostrowa st. dr. żel. , w pow. odolanowskim. Ma 101 dm. , 836 mk. , 745 kat. , 56 prot. i 35 żyd. Około 1845 r. było 90 dm. i 727 mk. , 677 katol. , 19 prot. i 31 żydów. Są tu 2 kościoły i agencya pocztowa. Większą własność obszaru 112, 09 ha posiada Robert Hecke, i młyn z 62 ha, Teodor Waldopohl. Par. i domenę król. składają wsie Maasenau, Ołobok i Wielowieś, młyn Młynik i pustkowia Biniek, Czachła. Król, Ławicki, Łopata, Nycek, Olasy, Olszewski, Rachuta, Spalony i Urban. Henryk, arcybiskup gnieźnieński, konsekrował w 1208 r. w kościele ołobockim Wawrzyńca h. Doliwa na bisk. wrocławskiego. W 1213 r. nadał Władysław Odonicz, w celu założenia klasztoru w O. , miejscowość Ołobok i część Prosny z bobrami od Zadowic do miejsca, gdzie oddalała się Barycz od Prosny, tudzież wolne targi w osadzie Baryczą zwanej wraz z karczmami. Z dóbr książęcych przekazał klasztorowi Tykadłów, Żydów, Pole, Wrośle, Staw i Kaliszkowice Ołobockie. Te nadane grunta ołobockie miały być własnością rycerza Ratułda herbu Hołobok, którego wynagrodzono w inny sposób. Prócz wspomnianych powyżej włości, nadał Wierzbięta, syn Klemensa, klasztorowi Konarzewo, Pogrzybów i Doruchów. Henryk Kietlicz, arcyb. gnieźnieński, poświęcił kościół ołobocki i przeznaczył klasztorowi dziesięciny z wsi położonych między Ołoboczką i Baryczą. W 1245 roku przekazali Wierbięta i Racława, Wdowa po Klemensie, kaszt, krakowskim, klasztorowi cy Ołłatowickie Ołłatowickie Ołłowo Oło Ołoboczka Ołobok