sach dawnych Merkatora i innych, tudzież w atlasie Augsburgskim Willa, na str, 64. Znajdujemy równie O. na karcie Litwy przy dziele geograficznym z 1740 r. p. i, , Świat, prymasa Władysława Łubieńskiego, niemniej na mapach Polski a paryzkiej Roberta Vaugandy z 1767 r. , b Konrada Lotera z 1772 r. , c paryzkiej E. Mentella z końca XVIII w. , d na karcie Rossyi i części Polski Moithey ego z końca przeszłego wieku, e w atlasie Rzpltej Rizzi Zanoniego z 1772 r. , na karcie 11, pod 27 stopniem długości. Widocznie z tej ostatniej mapy wziął wiadomość o O. Echard do swego Dykcyonarza Geograficznego ob. tłumaczenia polskiego z 1782 r. , t. II, str. 237 i wykazawszy podług skali długość jeziora na 3 mile, a szerokość na 2 mile, wskazał ztąd początek rz. Olhi, uchodzącej do Berezyny. Znaleźliśmy to domniemane jezioro wraz z rzeką na karcie Polski w trzech rozbiorach, wykonanej przez Matto w Wiedniu 1809 r. , jako przeróbka z Rizzi Zanoniego i zapewne musiały być te błędy i w innych atlasach i mapach, ale rzecz najdziwniejsza, że nawet Wielka Encyklopedya Orgelbranda w t. XIX, na str. 867, bez krytycznego sprawdzenia faktu, wypisała dosłownie błędną wiadomość o O. z wymienionego Dykcyonarza Echarda. Otóż prostując niniejszem pomyłkę geografów, pojaśniamy, że jezioro o. nigdy nie istniało na Polesiu Mińskim, rzeka zaś w tych miejscowościach Oła, dopł. lewy Berezyny, była powodem błędu. Oła wszakże niema początku w żadnem jeziorze, ani też tworzy rozlewów znacznych na przestrzeni prawie trzydziesto milowego biegu swego, o czem świadczą teraźniejsze mapy strategiczne i hydrograficzne. Ob. Oła. A. Jel. Olhinskie, wś, pow. witebski, w 2 okr. pok. do spraw włośc, gm. Szczerbin, 44 dusz rewiz, w 1863 r. . Olhopol al. Olgopol, zwane też Hołopol al. Hołepole, mto pow. gub. podolskiej, przy ujściu rzki, Roguski do Sawranki, pod 48 11 płn. szer. a 47 18 wsch. dług. , jest o 277 w. od Kamieńca, 33 w. od Bałty, 1 4 mili od Czeczelnika, a 41 w. od st. dr. żel. kijowskoodeskiej Popieluchy odległe. Przeważnie z drzewa zbudowane, ma zaledwo kilka domów murowanych i 751 drewnianych. W 1876 r. było 6922 mk. 3305 męż. i 3617 kob. , w tej liczbie 5686 prawosł. , 176 katol. , 1033 żydów i 27 innych wyznań, pod względem zaś stanów 176 szlachty, 41 stanu duchownego i 6570 mieszczan. W 1879 r. zawarto 67 małżeństw, urodziło się 280 dzieci, zmarło 194 osób, przyrost przeto ludności wynosił 86 dusz. W O. znajduje się cerkiew soborna murowana, pod wez. św. Michała, wzniesiona w 1861 r. , uposażona 48 dzies. ziemi i posiadająca 2300 paraSłownik geograficzny Tom VII. Zeszyt 79. fian, oraz druga cerkiew drewniana, synagoga murowana, 2 domy modlitwy żydowskie. Kościoła katolickiego niema, parafia należy do Czeczelnika. Dalej są w O. urzędy powiatowe, kantor pocztowy i telegraficzny, sąd pokoju, szkoła powiat. 2 klasowa, 42 sklepy, szpital miejski, apteka i kilku lekarzy. Z fabryk znajduje się tu gorzelnia, założona w 1876 r. , zatrudniająca 24 ludzi, przerabiająca 56943 pudów i produkująca 2, 437, 572 st. spirytusu; fabryka świec łojowych, zatrudniająca 2 ludzi i wyrabiająca rocznie za 770 rs. towaru, oraz cegielnia, zatrudniająca 2 ludzi i produkująca za 400 rs. rocznie. Targi odbywają się co czwartek a nadto kilka nieznacznych jarmarków corocznie. Miasto samo zajmuje 478 dz. , oprócz tego należy do niego 3720 dzies. grutu. Dochody miejskie wynoszą 10614 rs. Obok miasta rozlega się wielki staw, zarosły oczeretem, ciągnący się prawie do mka Piszczany, w niedostępnych kryjówkach którego okoliczni mieszkańcy szukali schronienia podczas napadów Tatarów i hajdamaków. Przeszłości historycznej O. niema wcale. W czasie zajęcia Podola przez Rossyą w 1795 r. stała w tem miejscu wś Roguska Czeczelnicka, należąca do ks. Lubomirskich, od których nabył ją rząd i zamieniwszy na mko, nazwane Olhopolem, darował feldmarszałkowi Gudowieczowi. Władze powiatowe pow. olhopolskiego, nowoutworzonej gub. woźniesieńskiej mieściły się w Czeczelniku i dopiero za staraniem Gudowicza w 1797 r. przeniesione zostały do O. Po zniesieniu gub. woźniesieńskiej O. wcielono do gub. podolskiej. Olhopolski powiat graniczy z pow. jampolskim, bracławskim, hajsyńskim i bałckim, na płd. zach. oddziela go rz. Dniestr od Bessarabii. Rozległość powiatu wynosi 3561, 2 w. kw. , podług innych danych 360, 170 dzies. , mianowicie 5, 836 dz. ogrodów, 209, 990 roli orn. , 94, 400 lasów i zarośli, 19, 450 łąk, 14, 350 wygonów, 9, 962 pod sadybami i 6, 180 błot, piasków i pod wodami. Powierzchnia powiatu wzniesiona na zachodzie, opuszcza się na płd. ku rz. Dniestr, a na płn. wsch. ku rz. Boh. Ciągnie się tu płasko wzgórze, służące za dział wodny dorzeczy Dniestru i Bohu. Jezior nie ma wcale, wyjąwszy stawów uformowanych przez zatamowanie rzek. Błota znajdują się u wierzchowin rzek uchodzących do Bohu. Główną rzeką powiatu jest Dniestr, do którego uchodzi Kamionka, płynąca z północy na południe. Oprócz Kamionki wpada do Dniestru kilka pomniejszych rzeczek. Płn. wschodnią część powiatu zrasza Boh z głównym dopływem Sawranką. Z pomniejszych rzeczek ważniejsze Szumiłówka, Waladynka, Dochna, Wojtóweczka, Owsijówka, Jałaniec, Rohuska, Komanowka i Olszanka. Lasy liściaste. Grunt w płn. wsch. części powiatu jest przeważnie 31

Olhinskie

Olhinskie

Olhopol