szczańskiego, na płn. od Humania a na płn. zach. od mka Iwanki, oddzielone od sioła Woronne stawem, mającym do 2 w. szerokości. Rzka Burta dzieli O. na dwie części, z których leżąca na lew. brz. ma 430 mk. i należy do dóbr Woronno, Rogozińskich, druga zaś na praw. brz. zalicza się do pow. taraszczańskiogo, ma 602 mk. , 1740 dz. ziemi i była wła snością Leonarda Piątkowskiego. Jedno z uroczysk nosi nazwę Bawy al. Bahwa. W O. znajduje się kaplica kat. , dawniej filia par. Stawiszcze i cerkiew murowana p. wez. Wniebowzięcia N. M. P. , wzniesiona w 1808 r. , na miejsce zbudowanej w 1735 r. Podług wizytacyi dziekana tetyjowskiego z 1741 r. była ona dębowa, słomą kryta; do par. należało 40 osad w O. i 30 w Krasnym Kącie, parochera był wówczas Ignacy Hudymowicz. Nazwa O. pochodzi od imienia tatarskiego Achmet. Podług podania mieszkańców wś była niegdyś miastem ludnem, zamożnem i liczyła 16 cerkwi. Był tu dawniej zamek warowny. W dziejach O. pamiętny jest dwoma zwycięstwami. Pierwsze z nich odniósł 30 stycznia 1644 r. hetman w. kor. Stanisław Koniecpolski nad 30000 hordą Tatarów pod wodzą Omara Agi. W bitwie tej brał udział ks. Jeremi Wiśniowiecki z oddziałami Piasoczyńskiego i Zaćwilichowskiego. Drugie zwycięswo przypadło przy końcu stycznia 1655 r. W potrzebie tej Stanisław Lanckoroński, hetman polny kor. , z Stefanem Czarnieckim, oboźnym kor. , i posiłkującymi Tatarami rozbił przemagającą siłę nieprzyjaciół pod wodzą Bohdana Chmielnickiego, liczącą 60000 piechoty z 80 działami i 30000 kozakami. Hetman miał mało piechoty i nie posiadał dział. Wśród nocy i tęgiego mrozu przez 5 godzin trwająca bitwa, nocne ciemności w. dzień zamieniła, jak się wyraża Rudawski ex tenebris facta fuit dies. Wojska nieprzyjacielskie poniosły klęskę i gotowe były broń złożyć, od czego zaledwie odwiódł je Chmielnicki. Urządził on tabor czyli kosz z wozów, pod zasłoną którego zaczęty się d. 2 lutego cofać. Hetman chciał temu przeszkodzić, lecz zdołał tylko tylną część taboru urwać. Przekupieni bowiem przez Chmielnickiego Tatarzy, usuwali się od współudziału w bitwach i ułatwili mu ucieczkę. Zdobyli nasi 36 dział. Zwycięstwo to drogo jednak kosztowało, legło bowiem 4 pułkowników, tyluż rotmistrzów i 13 chorążych. W następnym roku 20 stycznia walczył pod O. oddział pułkownika Puszkarcnki z Tatarami. Miejsce bitwy zostało przezwanem przez Kozaków Dryżypolem. O pierwszej bitwie podaje szczegóły broszurka Warhaffte Relation des auschalichen Victori so undter Vladislao Quarto regierenden Koenig in Polen Ihr Excellenz Herr Stanislaus Koniecpolsky gewarer Koenigreichs Generalissimus mit seiner untergebenem Polnischen Armada wider die Tartaern den 30 Jan. an. 1644 erhalten. Gedruckt im obbenanten Jahr. Po włosku wydał Antoni Gerardi Relatione della Vittoria ottenuta del Serenis. Vladislao Quarto re di Polonia et Suetia etc. sotto il commando dell Excellentiis Sig. Stanislao Koniecpolski Castel. di Cracovia e Generalissimo del Regno contro i Tartari lo 30 Gennaro 1644. Opis bitwy podaje też Dyaryusz Oświecima, rkpsm i Pamiętniki Albrychta Radziwiłła II, 123. O drugiej zaś bitwie ob. Michałowskiego Księga pamięt, str. 746; Twardowskiego Wojna domowa str. 130; Jerlicz str. 1 57; Wieliczko I, str. 210. O. pierwotnie należał do sstwa białocerkiewskiego, ale gdy około 1591 r. Bohusław, wchodzący wpierw w skład tej królewwszczyzny, osobnem stał się starostwem, odtąd i O. zaczęto zaliczać do jego dóbr ob. Aleks. Jabłon. Lustracya r. 1622. Janusz ks. Ostrogski, ssta białocerkicwski i bohusławski, wzniósł tu mały zameczek, stojący na wstręcie Tatarom. Atoli ks, Zasławscy, dziedzice sąsiedniej Tetyjowszezyzny, rościli pretensye do tej posiadłości, ale gdy następnie Ukraina wyludniła się doszczętnie, ks. Sanguszkowie, którzy po ks. Zasławskich odziedziczyli Tetyjowszczyznę, osadziwszy na nowo własnym nakładem opustoszały O. , na rzecz swoję go zagarnęli. O. od ks. Sanguszków wraz z Tetyjowem przeszedł do Leduchowskich a następnie do Ostrowskich. Jednakże jeszcze w 1765 r. za władania Leduchowskich Biatocerkiewszczyzna upominała się o te dobra ob. Lustr. sstwa Białocerk. z 1765. Ostrowscy przedali O. z kolei Piątkowskim. Por. Arch. J. Z. R. , cz. VI, t. 1 57; Wieliczko, t. 1 209 211; Grabianka, 133, 134, 264; Samowidziec, 242. Ed. Bul. J. Krz, Ochnia, rzką, lewy dopływ Bzury, główna rzką pow. kutnoskiego, płynie od wsi Kobyla Łąka, pod m. Lubieniem przez Kutno do Orłowa, gdzie wpada do Bzury. Długa 6 mil. Dno błotniste, latem brak wody, w ryby nie obfita. Więcej szczegółów podano w opisie pow. kutnoskiego t. IV, 958. W relacyi Jana, dziekana płockiego, o śmierci i cudach biskupa Wernera Monum. His tor. Polon. , IV, 753 wspominana jest już O. pod zmienioną nazwą. Wspomina ją w opisie par. Łąkoszyn Lib. Ben. Łask. II, 403. Ochnówka, wś, pow. włodzimierski, w 1 okr. pol. Uściług, gm. Werby, o 10 w, na płn. od Włodzimierza. Była tu kaplica kat. par. Włodzimierz, zamknięta w 1873 r. Ochobnia, ob. Ochomnia, Ochoc, niem. Ochotz, 1295 Ochoze, 1532 Ochoze wś, pow, opolski, par. Chrumczyce, ludność katolicka. Młyn wodny, owczarnia.

Ochnia

Ochnia

Ochnówka

Ochobnia

Ochoc