sławowa 20 w. , ma 3 dm. , 29 mk. W 1827 r. by ło 3 dm. , 35 mk. 2. O. , wś, pow. wyłkowyski, gm. Pojeziory, par. Wyłkowyszki. Odl od Wyłkowyszek 8 w. , ma 44 dm. , 525 mk. , szko lę początkową ogólną. W 1827 r. było 60 dm. , 473 mk. Br. Ch Obtow, wś nad rz. Betą, pow. królewiecki gub. czernihowskiej, o 15 w. od Królewca. Ma 266 dm. , 2208 mk. , dwie cukrownie, gorzelnię. Obuchów, mczko nad rzką Kobryniem, pow. kijowski. Składa się z kilku górami rozdzielonych części i leży nad ruczajem, dziś Kobryniem, dawniej Łukawicą zwanym, który wlewa swe wody do Stuhny, dopływu Dniepru. 0. dzieli się na Mały i Wielki, ma trzy cerkwie, jedna z nich Woskreseńska murowana. W części miasta rządowej 3018 mk. , w części zostającej w posiadaniu prywatnem ks. Gorczakowa 2216 mk. ; ogółem 5234 mk. Dzięki położeniu, dokoła osłoniętemu górami, mieszkańcy O. zdawna oddają się uprawie drzew owocowych. W starym dokumencie z 1630 r. napotkaliśmy wzmiankę, że już wtedy pielęgnowano nie tylko w samym O. , ale i po licznych jego futorach, drzewa owocowe w najlepszych gatunkach. Gleba tu żyzna. Dwa horodki świadczą o starożytności osady. O. stanowił z Hermanówką ob. od początków swoich jedne dobra i pod tymiż samymi zostawał dziedzicami. Archiwalne świadectwa o tej osadzie sięgają XV w. Pomiędzy 1430 a 1436 Swidrygiełło, w. ks. lit. , stronnikowi swemn Stankowi Hankowiczowi Jurszy darował obszar ziemi, pomiędzy rz. Łukawicą dziś Kobryniem, Krasną, Bobrycą, Stuhną i Horohowatą, i z zamieszkałemi miejscami, jako to Łukawicą z horodyszczem późniejszy Obuchów, Weprynem, Chworosznią i Hlewakami późniejszą Hermanówką, Jursza pochodził z litewskoruskich bojarów. Uczestnik wszystkich wypraw i bojów Swidrygiełły, z młodych lat aż do siwego włosa mu służył. Naprzód ssta łucki, potem bracławski Karamzin t. V, Noty, str, 939, nareszcie wwda kijowski 1437 38 Józ. Wolff, Senat. i Dygnit. , str. 18. . Posiadłości Jurszy odziedziczył syn Iwan czyli Iwaszko Jurszyn, namiestnik włodzimirski ob. list Kazimierza Jagiell, Akty J. Z. R. , t. I, str. 111. Gdy Ololko Władymirowicz, wielkorządca kijowski, odjął mu dobra, Iwaszko poskarżył się królowi Kazimierzowi, który uwzględnił zażalenie i ks. Olelkowi Włodymirowiczowi zabór ten powrócić kazał z procesu granicznego 1633 r. , wypis z ksiąg podkomorstwa kijow. . W 1483 r. nastąpił najazd Mendligireja i tak Kijów jak cała okolica legła w perzynie; a i dobra Jurszy doznały wspólnego z krajem losu. Wsie Łukawicą z horodyszczem, Wepryn, Chworosznią i Hlewaki zostały spalone. Iwaszko Jurszyn miał tylko jedną córkę, którą pojął za żonę Olechno Monwid Dorohostajski, wziąwszy wianom w Kijowszczyznie pustoleżaczyje sełyszcza. Ton Olechno miał syna Piotra, namiestnika olyckiego i niemonoickiego, a następnie uciańskiego i skerstomońskieg, nadto kuchmistrza lit. 1499 Józ. Wolff. Senat. i dygnit. , str. 231. Od tego to dopiero Piotra Dorohostajskiego, kuchmistrza lit. , dobra te zostały przezwane Kuchmistrowszczyzną, Piotr zaś miał syna Mikołaja, miecznego lit. 1539 1547, zmarłego około 1548 Wolff, str. 243, który zostawił synów Mikołaja, stolnika wołkowyskicgo, wwdę połockiego 1576, Piotra, Stanisława i Jana. Z działu familijnego r. 1550 Kuchmistrowszczyzna dostała się najmłodszemu z rodziny Janowi. Ton Jan Dorohostajski atoli niedługo umarł, zostawiwszy syna Pawła, małoletniego. Kuchmistrowszczyznę wziął w opiekę stryj chłopca Piotr Mikołajowicz, kasztelan miński, wwda mścisławski 1600, wwda smoleński 1605 Józ. Wolff, str. 30 53, a synowca wysłał za granicę na naukę. Tymczasem nagle, , rozszedl się rumor że młody Dorohostajski za granicą życie zakończył. Wojewoda więc, , już nie tylko, jako niełaskawy i nieżyczliwy opiekun, ale już jako sukcesor po zmarłym jakoby Pawle Dorohostajskim następujący, Kuchmistrowszczyznę, , udając za swoje r. 1588 przedaje ks. Konstantemu Wasylowi Ostrogskiemu, za 300 kop gr. lit. , rachując kopę po 10 pieniędzy białych. Książe Konst. Wasyl Ostrogski, posiadający samej intraty rocznej, według Młodzianowskiego ob. Kazania, z dóbr milion dwakroć stotysięcy, objąwszy w swe posiadanie nabyte pustki, możnym nakładom wkrótce jo podzwignął i zaludnił. W niedługim czasie wyrosły tu wsio nowe, jako to Wasylów tak zwany od chrzestnego imienia założyciela, Perehonówka, Deremeźnia, Krasna, Hlewaki al. Hermanówką, a na posadzie dawniejszej Łukawicy, Obuchów, stąd tak nazwany, że na horodyszczu tegoż uroczyska mieszkał poddany Obuch, który dla niebezpieczności od Tatar jak mówi współczesny dokument przeniósł się za rzeczkę. Tymczasem uśmiercony Paweł Dorohostajski niespodzianie wraca do kraju i pyta o ojcowiznę, a znalazłszy ją w cudzych ręku, prawem dochodzi. Ks. Konst. Wasyli Ostrogski pozwany nie tylko o uzurpacyą ale i o restytucyą dziedzictwa, mając procesy z Trypolakimi, sąsiadami z Trypola o Kuchmistrowszczyznę, ustępuje im gruntów z tychże dóbr na kilka mil, a sam goły Obuchów Pawłowi Dorohostajskiemu d. 4 września 1598 r. powraca. Młody dziedzic objąwszy uszczerbioną w gruntach Kuchmistrowszczyznę, rozpoczyna niezwłocznie spór przerwany z Trypolakimi o te oderwate od dóbr

Obtow

Obtow