Kasper Geschkau został później opatem oliwskim trzyma nasze dobra Obrowo w dzierża wie i proponuje nam zmianę na swój majątek Grunsberg pewnie Groniewo. Zgadzamy się na to i pozwalamy mu nadto w Dunkershagen, które do nas należy, folwark wystawić; ma nam zapłacić 1000 tal. a 33 gr. Źródło jak wyżej. W 1727 r. jest O. własnością Sebastyana Tuchołki, arendarzem zaś jest Jakub Genz, płaci kanonu do starostwa 90 zł. Roku 1753 nadaje Michał Sapieha, podkancl. lit. i ststa tucholski, fol. O. Janowi Patzke, Bartlom. Thiede, Piotrowi Nitzler, Józ. Grabowskiemu, Jerzemu Rosentreter i ich spadkobiercom. Za zasiew zapłacili komisarzowi Roszkowskiemu 300 zł. , czynsz na ś. Marcin wynosi 600 zł. Nie są zobowiązani do żadnych ciężarów. Mają wolne rybołóstwo w jeziorze małemi sieciami dla własnego stołu, mogą warzyć pi wo dla własnej potrzeby, mają wolne drzewo do palenia i budowli; mogą owce chować i nie mi handlować; własność mogą według swej woli sprzedać albo darować. Przywilej ten potwierdza w Warszawie 16 września 1754 r. August III. Kś. Fr. Obrowska Wólka, wś, pow. kobryński, na wschód od Berezy Kartuskiej. Obrubny, ostrów na Dnieprze, w pobliżu ujścia Desny, powyżej Czartoryi, niegdyś własność kijowskiego monasteru ś. Michała. Wspominane są na nim jeziora Petrykowo, Płaskie, TysiackieŻereło. Obruby, wś, pow. orszański, gm. Lubawicze, 14 dm. , 105 mk. , z których 3 zajmuje się garncarstwem. Obrucz, dawna nazwa Owrucza. Obruczno, wś, hrabstwo szaryskie Węg. , śród gór, na granicy Galicyi; kościół filialny gr. kat. , lasy, 225 mk. Obruczów, ob. Owrucz. Obruczówka, lewy dopływ Łuczesy, lew. dopł. Dźwiny zachodniej, oddziela gub. mohylewską od witebskiej, mianowicie pow. orszański od witebskiego. Olbry al. Obrowie, właściwie Ombrowie Amrowie, naród wygasły, pochodzema celtyckiego. Według Ptolomeusza osiadły śród Słowian nad brzegami Wisły, w okolicy Tatrzańskiej. Szafarzyk w Starożyt. Słowiańskich 17 słowo obr ma za jednoznaczne z olbrzymem, celt. ambrowojownik, w nazwie rzeki i osady Obra dopatrują ślad istnienia tego narodu. Kroniki ruskie nazwę Obrów nadają Awarom, narodowi dzikiemu pochodzenia azyatyckiego, pojawiajcemu się w dziejach w V w. , który w VI w przywędrowawszy w kraje słowiańskie njarzmił Dulebów, mieszkających nad Styrem, Bugiem i Horyniem. Według podania wyginęli oni zupełnie w VII w. , skutkiem panującego pomiędzy niemi morowego powietrza a zguba ich długo była przysłowiem na Rusi pogibli kak Obry. Rządy ich były okrutne, uciskające podbitych Dulebów. Nestor tak się o tem wyraża Si źe Obrie wojewachu na Słowieniech i prymuczysza Dulebu suszczaja Słowiany i nasilie tworiachu żenam Dulebsklm. Aszcze pojechati budiasze Obrynu nie dadiasze w priaczy ko nia ni wolu, no welasze wpriaczy żen w telegu i poniesti Obrina. O 0. znajdujemy również wzmiankę w Słowie o pułku Iora. W gub. mińskiej znajduje się kilka nazw miejscowości pochodzących widocz nie z tego źr6dło8lowu i wskazujących na przebywa nie O. w tych okolicach. J. Krz Obrydki, grupa chat w Soboniowicach, pow. wielicki. Br. G. Obryń al. Obryno, dobra nad rzką Obrynką, lew. dopł. Uszy, pow. nowogrodzki, o 3 w. ku północy od mka Turca, w 4 okr. pol. mirskim, w miejscowości malowniczej, w glebie wybornej pszennej; dziedzictwo Kaszyców, 1900 dz. , łąki znakomite, młyny przynoszą 1000 rubli rocznie, propinacya, rezydencya wspaniała z muru wzniesiona, sady fruktowe wyborne, ogrodnictwo nakładowe; w starożytnym pałacu najsławniejszy na całą Litwę zbiór porcelany; oprócz tego znajdują się dzieła sztuki, pamiątki, archiwum. Kaplica kat. par. Połoneczka, dawniej b. par. Mir. Podług Dykcyonarza Echarda gniazdo familii Obryńskich. Obrynka, mały fol, pow. nowogródzki, w 4 okr. pol. mirskim, o 1 w. na płd. od mka Jeremicz, w miejscowości bezleśnej. A. Jel. Obrwinowo, pierwotna nazwa wsi Iskrzynia ob. t. III, 305. Obryte, ob. Obrytte. Obrytka 1. fol na terytoryum mta Piotrkowa Trybunalskiego, strugą oddzielony od wzgórza miejskiego. W Lib. Ben. Łask. II, 222 czytamy, iż kościół par. w Piotrkowie między należącymi doń gruntami ma kawał pola od strony wsi Bujny dictam et appollatam Obrythka na której siedzi dwóch kmieci. Jeden płaci plebanowi grzywnę czynszu, drugi zaś 3 fertony. Inna część tej roli służyła na uposażenie altaryi zwanej Ostoja przy kościele parafialnym. Pola te pamiętne porażką Szwedów w czasie ich pierwszego najazdu. 2. O. , łąka pod Radomskiem Lib. Ben. Łask. , I, 496. Obrytki L osada, pow. pińczowski, ob. Chmielów I, 591. 2. O. , wś i fol, pow. szczuczyński, gm. Szczuczyn, par. Wąsosz, odl 5 w. od Szczuczyna. W 1827 r. było tu 8 dm. , 51 mk Fol i wś O. w 1883 r. miał mr. 339 gr. or. i ogr. mr. 206, łąk mr. 61, past. mr. 20, lasu mr. 45, nieuż. mr. 7; bud. mur. 4, z drz. 12. Wś O. os, 11, z gr. mr. 25. 3. O. , wś szl, pow. kolneński, gm. Stawiski, par. Romany, ma 500 mr. obszaru i 39 osad. Leży na połowie drogi ze Stawisk do Radziłowa. W 1827 r. było tu 29 dm. , 183 mk. Obrytte 1. wś, pow. pułtuski, gm. i par. Obrytte, odl 10 w. od Pułtuska. Posiada kościół par. mur. , erygowany w 1242 r. , obecny z 1852 r. Szkoła począt. ogólna. W 1827 r. było tu 45 dm. , 381 mk. Dobra O, wchodziły Obrowska Wólka Obrowska Wólka Obrubny Obruby Obrucz Obruczno Obruczów Obruczówka Obrydki Obryń Obrynka Obrwinowo Obryte Obrytka Obrytk Obrytte