sprowadziwszy tu cystersów z Łekna, założył klasztor i uposażył wsiami Obra, Krutle, Jasiniec, Lutolek Mokry, Górka, Gromadzin i Godlewo, tudzież prawem rybołówstwa na Obrze i Dojcy. Mieszkańców osad tych zwolnił od ciężarów publicznych tegoż roku Władysław Odonicz. W 1238 r. odnawia wspomniony Sędziwój swe nadanie z r. 1231; w 1245 r. wniósł komes Wisław wieś Kiełkowe; r. 1247 nadaje książe Przemysław miesz kańcom Obry różne przywileje; r. 1248 odstępują Bolesław i Henryk, książęta ślązcy, klasztorowi karczmę w Głogowie. W 1249 roku przysądza ks. Przemysław klasztorowi wieś Rokitnicę, którą była przekazała Strąsława, wdowa po komesie Andrzeju i do której rościł sobie prawa komes Baran; r. 1250 potwierdza tenże książę donacyę komesa Jaroty, który wniósł Chorzemin, a następnego roku donacyę Zbrosława, syna Jonaty, który testamentem zapisał Smardzew klasztorowi. W 1257 r. odnawia ks. Przemysław dawniejsze przywileje, pozwala zaprowadzić prawo niemieckie w Smardzewie i w nabytym niedawno Siedlcu, i zamienia Babimost z Potopiskiem na Rokitnicę; tegoż roku potwierdza ks. Bolesław przywileje nadane klasztorowi przez ojca Władysława i brata Przemysława. W 1259 r. sprzedaje Wolpert, opat, wś Miłostowo klasztorowi paradyskiemu. W 1262 r. nabył klasztor od milesa Mścigniewa wieś Żodyń z przyległemi Morawcami i uzyskał Reklin od Przybysława z Lutomia. W 1280 r. pozwala ks. Przemysław zaprowadzać prawo niemieckie w o. , Jasińcu i w świeżo nabytym Ujeździe. W 1285 r. pozwolili Luderus z Komorowa i syn jego Peregryn klasztorowi wystawić młyn w Niałku i sprzedali prawo zatamowania Dojcy; r. 1286 zamienia klasztor wś Żodyń na młyn Niałecki na Dojcy i na Karpicko, dziedzictwo komesa Burcharda. W 1287 r. przekazali klasztorowi wś Kiełpin Michał, kasztelan wrocławski, i syn jego Mironko, wojewoda lignicki; tegoż roku zwalnia Przemysław II mieszkańców Kiełpina od różnych ciężarów i pozwala zaprowadzać prawo niemieckie w Kiełkowie, Krutlach i Gromadzinie. W 1298 r. przyjmuje ks. Władysław klasztor oberski pod swoję opiekę i różne mu nadaje przywileje. W 1304 r. wznosi podkomorzy Mikołaj Bodzanta klasztorowi młyn Ruchocin na Dojcy; r. 1311 odstępują komesowie Ninos i Dobiesław klasztorowi jaz, znajdujący się między jeziorami Orchowem i Wilczem, a Jezolo z Tuchorza dostarcza mu różnych materyałów do odnowienia młyna Ruchocina. W 1312 r. wnoszą Mikołaj, Bodzanty syn, i żona jego Małgorzata z Kębłowa nadany już w r. 1304 młyn Ruchocin wraz z wsiami Nieborze i Ercelino; r. 1314 odstępuje Mikołaj, syn Michała, wójta zbąszyńskiego, trzecią część nieokreślonego bliżej młyna, a Mikołaj Zbigniewicz część jazu w jeziorze Ragav; tegoż roku uzyskał klasztor Nowe Kramsko od Hektora z Klemska; odnośne nadanie potwierdził Henryk, książe śląski, w 1317 roku; część zaś tego Kramska przekazuje klasztorowi Sułko z Lasocie w r. 1319; Maciej z Zieleńca zamienia tegoż roku wś Borzysław na Siekowo, które klasztor nabył poprzednio. W 1320 r. potwierdza wspomniony książe do nacyę Sułkorza z Lasocie co do Nowego Kramska i zrzeczenie się Mirona z Lasocie wsi Starego Kramska na rzecz klasztoru. W 1324 i 1327 r. przyjmuje król Władysław klasztor pod swoję opiekę i obdarza wsi klasztorne przywilejami. W 1327 r. sprzedaje Jaśko z Kozłowa swoje część Starego Kramska; roku 1360 układa się Peregryn z Karpicka z opatem Henrykiem co do młynów Karpickiego, Niałeckiego i Ruchocina; r. 1361 przysądza król Kazimierz klasztorowi Stare Kramsko, do którego rościł sobie prawo Gerwart z Słoniowa. W 1364 r. rozstrzygnął Dobiesław, sędzia poznański, na rzecz klasztoru spór Świętomirza z Komorowa, o wystawiony przezeń młyn; w 1379 r. nadają Jan i Mikołaj z Jaromierza jaz Ujście, na jeziorze Orchowem; w 1380 r. , bawiąc w O. , Mikołaj, biskup poznański, zezwolił na założenie kościoła w pobliskim Siedlcu, wsi klasztornej. W 1385 r. układa się opat Teodoryk II o młyn w Nowem Kramsku z pomniejszemi sąsiadami, a w 1388 r. z Fryczonem Treppelen z Klemska o dwie części jeziora Kramsko. W 1482 r. odbiera król Kazimierz Marcinowi Konieckiemu stacyą królewską w dobrach klasztornych i oddaje ją Sopińskiemu Janowi. W 1440 r. bierze klasztor połowę Chwaliwia w zamian za Guździn i Golę, co w r. 1565 potwierdza król Zygmunt August. W Starożytnej Polsce wspomina Baliński, nie podając źrodła, o przywileju Jana Olbrachta z r. 1493, potwierdzającym dawną fundacyą cystersów w Obrze. Zgromadzenie to miało przywilej, że sami tylko Niemcy mogli być do niego przyjmowani. Od r. 1495 1570 zachodziły różne spory między opatami a tenutaryuszami babimoskimi, którzy żądali robocizny od mieszkańców Starego i Nowego Kramska, wsi klasztornych. W r. 1527 zamienia klasztor jaz między jeziorem Orchowem i Wilczem na drugą połowę jeziora Radusz, którego jedną połowę posiadał poprzednio; odnośna ugoda stanęła między Małgorzatą Kębłowską a opatem Jakóbem; przeciw tej zamianie protestował się Mikołaj Poklatecki, król Zygmunt atoli potwierdził ugodę w roku 1615. Do r. 1552 byli opatami sami tylko Niemcy; gdy trzydziesty pierwszy, imieniem Jan, przybył wtedy z Kolonii by objąć opa

Obra