ści, a po zawarciu pokoju z woli króla i zlecenia Śtan. Koniecpolskiego, hetmana w. kor. , poruczone mając sobie wojsko zaporoskie roztropnie niem i odważnie administrował Archiw Jugo Zapad. R. , t. I, o Kozakach, str. 401. W sprawach z Kozakami Kisiel, jako ich współwierca i mający u nich wziętość i powagę, występuje stale w roli rozjemczej komisarza prawego w tej kłótni domowej. Myśl wielkiej wyprawy przeciw Turcyi, powziętą przez Władysława IV, Kisiel gorąco popierał. Król też w 1638 roku mianuje go komisarzem do boku swego na czas przyszłej wojny z Turkami, a w 1646 r. wyprawia w legacyi do Moskwy, celem zawarcia przymierza przeciw Tatarom Arch. J. Z. R. , III, 133. Odtąd do dygnitarstw koronnych usłała mu się droga. W 1639 r. z podkomorzego czernihowskiego zostaje kasztelaczernihowskim, w grudniu 1646 kasztelanem kijowskim, nareszcie 1647 r. wwdą bracławskim a 1649 r. kijowskim. Obdarzony starostwami w temże Czernihowskim, tam odtąd najczęściej rezyduje, a nie na Wołyniu, gdzie miał ojczyste dobra, i nie w Nowosiółkach. Na Zadnieprzu jednakże ulubionem miejscem jego pobytu była Kobyść, którą od Rzplitej lennem otrzymał prawem. W 1648 r. w Kobyści spadła nań wieść o porwaniu się do broni Bohdana Chmielnickiego. Bunt ten zrazu nieobudził w nim zbytecznej obawy; jakoż jeszcze z Kobyści pisał do wwdy Dołgorukiego, iż Zaporożcy podjęli się schwytać Chmielnickiego, a zbuntowanych Kozaków wojsko polskie rozniesie na ostrych szablach. Tymczasem inaczej się stało; bunt rósł przez powodzenie i Kisiel w Huszczy na Wołyniu dowiedział się o lidze Kozaków z Tatarami, o pogromie Żółtowodzkim, o zdradzie Zaporożców i śmierci królewskiej. Nastąpiła wkrótce i klęska pod Korsuniem. Kisiel znalazł się na sejmie warsz. , ale z sejmu wysłany w misyi porozumienia się i traktowania z Chmielnickim, zaledwie stanął nad Bugiem, gdy już cały Wołyń zalany był przez Kozactwo i Tatarów, a jego własna Huszcza uległa zniszczeniu. Udział Kisiela w wypadkach od 1649 do 1652 roku i jego wierność dla Rzpltej znane są dobrze każdemu obeznanemu nieco z dziejami ojczystemi. Gdy ugoda Białocerkiewska została podpisaną d. 28 września 1651 r. , tegoż jeszcze roku w grudniu Kisiel już siedział na swojej stolicy kijowskiej. Za nim też rzesza szlachty wracała do swoich odbieżanych dóbr, a raczej popielisk. Tymczasem pokój nietrwał długo; w 1652 roku nastąpiły nowe bunty i rzeź Batowska. Kisiel ostrzeżony, iż Kozacy na jego życie czychają, wyjechał z Kijowa. Po drodze do Huszczy odprawił sejmiki pod Zwiahlem koło Krynicy, a nie w Żytomierzu, jako w miejscu tych obrad zwykłem. Chociaż już w tym czasie ciągle zapadał na zdrowiu, jednakże w 1653 r. powlókł się jeszcze na sejm do Warszawy, gdzie d. 3 maja życie zakończył. Pochowany w dobrach swych Niskieniczach, w pow. włodzimirskim. Był on ostatnim wojewodą polskim rezydującym w Kijowie. Staryna Kiewskaja z 1885 roku zamieściła współczesny portret jego, w całej postaci, z podpisem Adam z Brusiłowa Kisiel Swiatold, na Kisielgrodzie, Hnojnie, Huszcze i Kobyszczy wojewoda kiewskij, starosta inosowskij, presławisia 1653, muż błahoczestywyj, i wiery grekoruskija welikij bie pobornik, wo słowiesiech bie sładok, o Ukrainie priaten, ot drewnaho i sławnoho roda idii Swiatolda, bywszaho inohda russkaho hetmana, ufundował monastyr Muksakowskij, z nadanjem majetnostej roku 1642. Kisiel wyznawał wschodni niezjednoczony obrządek. Albrycht Radziwiłł wszakże mówi, że jakoby on następnie został unitą Pamięt. , I, str. 244, o czem zdaje się przeświadczać i list pisany do niego przez Urbana VIII papieża w r. 1643 ob. Turgeniewa Hist, Russiae Monum. , t. II, f 215 W końcu jednak znowu został dyzunitą. Kossów w Paterykonie mianuje go pobożnym i statecznym wschodniej cerkwi synem. Hojnym też był Kisiel na domy Boże. Pobożność jego założyła i w fundusz opatrzyła w 1641 r. monaster panieński grecki i cerkiew ś. Mikołaja we wsi Mogilnie na ostrowie Popów młyn. W 1653 r. monasterowi N. Panny w Niskieniczach nie tylko zapisał ziemię z poddanymi, ale zaopatrzył w fundusz 5000 talarów bitych, po 7 od sta. Również cerkwi w dobrach swych Swojcowie, w pow. włodzimirskim, 4000 złt. , tudzież monasterowi panieńskiemu w Hnojewkach siółko Popów i 10, 000 złt. zapisał. Nareszcie, mając na względzie dźwignięcie oświaty, w r. 1631 przekazał 600 złt. na szkołę przy cerkwi katedralnej na Włodzimierzu i oparł tę sumę na dobrach swych Niskiniczach Arch. J. Z. R. , t. VI, cz. 4, str. 634; nadto mczko Nowosiółki ze wsiami Mostyszczami, Bohuszówką, Dzwonkami i Łobaczowszczyzną, kolegium Brackiemu kijowskiemu, w sumie wyderkafowej 60, 000 złt. wprzódy zapisanej, na wieczność testamentem r. 1653 oddał. Niezbyt znaczną substancyą po ojcu składającą się z Niskienicz, Kisielina, Swojcowa i Gnojnego w pow. włodzimierskim niezmiernie rządnością swoją pomnożył, liczne włości przykupiwszy. Od Bohuszów albowiem nabył, jak widzieliśmy Nowosiółki z przyległościami, od Hojskich Huszczę Hoszczę, od Czerlenkowskich i Żmijowskich Wepryn, Mikulinicze i Zarudzie. Okrom tego na Zadnieprzu

Nowosiółki