Z Zabokrzyckim miała syna Benedykta Hrehorego, i córkę Aleksandrę za Stępkowskim, a z Zawadzkim córkę Maryannę za Sąpławskim. Tymczasem Dymitr Zabokrzycki, po rozwodzie z żoną, obiera stan i chleb duchowny, świeckie swe imię Dymitra na Dyonizego zamieniwszy, a szlachta dyzunicka z Wołynia, gdy w 1698 r. umarł był Atanazy Szumlański, biskup łucki i Ostrogski, wynosi go też następnie na to opróżnione władyctwo. Król Jan Sobieski zatwierdza go na tej stolicy w 1695, jako nominata i prototroniego metropolii kijowskiej. Wieliczko powiada, że Zabokrzycki, niemogąc się w Kijowie doczekać święceń, sam sprowadził do Łucka Josifa Stojkę, arcyb. maremoryjskiego z Węgier, i ten go d. 5 września na władyctwo wyświęcił. Wkrótce potem Zabokrzycki unią przyjmuje od metropolity Załęskiego 1702 r. wyświęcony i staje się stronnikiem Leszczyn skiego. Jeszcze przed rozterką z żoną, Zabokrzycki otrzymał był od niej pewne zapisy na N. , i lubo potem utrzymywała, że takowe u niej podstępnie wyłudził, pozostał przy dobrach do końca życia. Za jego rządów N. też powoli odradzać się zaczął; z jego ręki w 1692 r. przesiadywał tu niejaki Ochłopowski, który też w podźwignieniu tych dóbr zniszczonych wiele dbałości okazał. Ale N. widocznie już się niemógł doczekać lepszych czasów, odkąd Polesie tak Owruckie jak Kijowskie stało się przytułkiem Kozaków, wprowadzonych tu przez Jana III. Po kilkakroć przez tychże Kozaków był N. nawiedzony rabunkiem; w 1684 przez nakażnego Hordija, w 1692 roku przez pułk. Wasyla Iskrzyckiego, trzeci raz 1696 r. przez Timofieja Kutiskiego Barabasza Arch. J. Z. R. , t. II, cz. 3 str. 63, 259, 347. Już po wywiezieniu Zabokrzyckiego w r. 1710 na wygnanie, N. został wzięty w sekwestr przez Menżykowa. Na skargi podane o to do dworu rossyjskiego przez podkanclerza Szembeka, kanclerz hr. Gołowkin odpisał, że car Piotr ze zdziwieniem o tem się dowiedział, jakoż każe wyśledzić czy tak jest istotnie, a po wyśledzeniu winnych najsurowiej ukarać, skrzywdzonych wynagrodzić, a majątki zabrane, w tej liczbie i N. , wrócić dawniejszym właścicielom ob. Eust. Tyszkiewicza Listy o Szwecyi, tom II, stronica 188 9. Ale N. wyzwolony od sekwestru, stał się niedługo potem jabłkiem niezgody pomiędzy potomstwem Maryanny Hulewiczami, Zabokrzyckim Hrehorym Benedyktem, Aleksandrą Stępkowską i Maryanną Sąpławską. Zdaje się jednak, że ostatecznie utrzymała się przy N. Aleksandra Stępkowska. W 1750 r. władają już N. Wojciech i Antoni Leśniccy, starościce żytomierscy Arch. J. Z. R. , t. III, część 3, str. 461. W 1792 r. mko N. w połowie przechodzi do Dzierzków, w drugiej zaś do Michała Ziele niewskiego, sędziego proskirowskiego. Syno wie Michała, Kajetan i Ignacy, pułkownik wojsk polskich, marszałek powiatu owruckiego, władając lat kilkadziesiąt nierozdzielnie ojcowizną, różnemi czasy nabyli drugą połowę N. i kilkanaście okolicznych wiosek, na miejsce starego zamczyska odbudowali nową sadybę, założyli obszerny w angielskim guście ogród, a rozumną i sprawiedliwą administracyą ożywili obumarły przemysł i podnieśli dobrobyt mieszkańców, na gruntach zaś norzyńskich założyli dwie nowe osady, Kajetanówkę i Krasnosiółkę. W 1831 r. klucz norzyński był chwilowo zajęty przez rząd, z powodu, że w lasach tutejszych gromadził się oddział powstańczy, lecz wkrótce, bo w 1832 r. zwrócony prawym właścicielom, dotąd pozostaje we władaniu rodziny Zieleniewskich. Edw. Rulikowski M. z F. Noryny, część wsi Stepok, w pow. skwirskim. Norzyca, wś, zwana miasteczkiem i dobra nad rz. t. n. , pow. wilejski, w 3 okr. pol. , gm. i okr. wiejski Norzyca, o 5 w. od Daniłowicz, o 20 w. od m. Głębokiego a 79 w. od Wilejki, przy b. dr. poczt. połockiej, graniczy z pow. dzisieńskim. Fol. ma 1 dm. , 22 mk. 7 prawosł. i 15 katol. . Dziedzic posiada 6000 mr. , z tych 2000 uprawnych, reszta lasu. W N. znajduje się pyszny park z długiemi alejami starych lip. Nowy pałac zbudowany został na miejscu dawnego zamku, z którego dotąd istnieją wały i fosy. Tuż za pałacem 9 obszernych zarybionych stawów, jeden wyżej drugiego z zastawami; w parku 2 młyny wodne. W dobrach N. miejscowość górzysta i malownicza. Lasy przeważnie sosnowe. Gleba w części żytnia, w części pszenna, gliniasta. Do dóbr norzyckich należą folwarki N. , Hulidów, Łasica, Nowiki i zabudowane z gruntami sadyby, po kilka we wsiach Krzywej, Stanisławicze, Dziadzionki i Drozdy. W obszarze dóbr ośm jezior. W lasach do folw. norzyckich należących znajdują się wołotówki czyli kurhany, podobno grobowce z czasów bałwochwalczych. N. , położona dawniej w pow. oszmianskim, była dziedzictwem Sulistrowskich. W połowie zeszłego wieku posiadali ją Karol i Rozalia z Paców Sulistrowscy. Syn ich Aloizy, pisarz w. ks. lit. , w 1785 r. sprzedał za 20, 000 czer. złot. Tomaszowi i Barbarze z Szadurskich Łopacińskim, wojewodzicom brzeskim, później własność Józefa Łopacińskiego, syn którego Ignacy sprzedał w 1827 r. Kazimierzowi Okuszce. W skład okręgu wiejskiego Norzyca wchodzą wsie Stanilewicze, Krzywa, Siedlarowo, Wiereceje urzęd. Wiereciejki, Rudakowo, Łapiszki, Turczyny, Noryny Noryny Norzyca