Niemierzyc Jerzy i Władysław, mając chorągwie swe, z ochotnika najemnego złożone, bez żadnego skrupułu ratują swą podupadłą fortunę najeżdżaniem sąsiedzkich dóbr Opis akt 19, str. 15, 31 i 34. Pokój zborowski nie trwał długo. Rozpoczęły się na nowo z obu stron nieprzyjacielskie działania, i choć się one przeważnie zdala od Polesia owruckiego toczyły, ale w końcu i tu sięgły. W 1651 r. Kozacy pod wodzą Natalczyca i Sasimenka obrali sobie siedzibę dla swych wycieczek w Narodyczach, dobrach Potockiej Nadbiegł rotmistrz Pawsza z wojskiem lit. i wyparował ich z togo mczka, a następnie pod samym N. rozpoczął z nimi bitwę. Kozactwo pokonane ratowało się ucieczką. Dwie chorągwie i bębny dostały się zwycięzcom. Żołnierze litewscy nieoszczędzili N. i na pożogę i grabież go wydali Ambr. Grab. Star. pols. , I, str. 314. Horkusza i Anton plątali się atoli po Polesiu, do 8000 sztuk bydła zrabowanego wyprawili do Kijowa tamże str. 314. W 1653 r. Jerzy i Władysław od wdztwa kijow. posłowali na sejm. Władysław wracając w Lublinie życie zakończył; w chwili zgonu powrócił do katolicyzmu za wpływem ks. jezuity Kisarzewskiego Jaroszewicz Matka św. polsk. . Ożeniony był z Teofilą Czetwertyńską, z którą zostawił jedną tylko córkę Maryannę. W 1655 r. rozpoczęła się wojna ze Szwedami. Jerzy Niemierzyc, pożerany ambicyą, przytem w ciężkich bardzo pieniężnych zostający kłopotach, otwarcie przechodzi na stronę Gustawa. Przez to odstępstwo traci wszystkie dobra, a nawet i skrzynie z depozytami swoimi i Maryanny Niemierzycównej, które dla bezpieczeństwa do Zamościa odesłał. Widzimy go jak następnie wraz z wojskami szwedzkiemi i siedmiogrodz kiemi Rakoczego oblega Zamość, ale niemogąc go zdobyć, wyrusza z niemi dalej na Brześć litewski ku Warszawie. Razem z zabranemi Jerzemu Niemierzycowi dobrami, przez pomyłkę zabrano i N. , należący do Maryanny Niemierzycównej, córki Władysława. Stryj jej Stefan wstawiać się musiał o zwrot N. do króla. Król nietylko kazał oddać jej N. ale i owe depozyta przez Jerzego Niemierzyca w Zamościu złożone Kwerenda akt tryb. województwa kijow. . Tymczasem zapadł wyrok sejmowy r. 1658, wywołujący z kraju wszystkich aryanów. Jerzy Niemierzyc, niechcąc utracić dóbr na Ukrainie ani też przyjmować katolicyzmu, chroni się na Zaporoże i przyjmuje wschodni obrządek, ale pozornie tylko Bibl. antitrin. Christoph. Sandii. Kozacy zrobili go oboźnym a gdy jedna ich część pod Wyhowskim wracała pod panowanie Polski, Niemierzyc wysłanym od nich został do Warszawy, w celu zaprzysiężenia wierności królowi. Był on istotnie bohaterem chwili, bo uspokojenia kozackiego był duszą i sprawcą głównym. Jakoż od króla doznał względów, tak iż mu nietylko zwrócono odjęte dobra, ale wynagradzając nadto życzliwość i usługi położone dla komisyi Hadziackiej, wspólnie ze stanami kazał w nagrodę depozytu zabranego w Zamościu 20, 000 zł. wypłacić. Tegoż jeszcze roku 1659 wyjechawszy na Zadnieprze, gdzie miał dobra, w Swidowku kozackiej wściekłości padł ofiarą Jerlicz, II, str. 31; ob. J. Łukaszewicza Jerzy Niemierzyc Bibl. Warsz. 1860, t. II, 355 i Dr. Ant. J. Niemierzyce w Opow. hist. , t. II, 183. Stefan, brat Jerzego, szedł inną zupełnie drogą. Mąż surowej cnoty, ceniony z rozumu, zaufanie u dworu posiadał i był wziętym u szlachty. Podczas wojen szwedzkich, kiedy Jerzy przebywał w obozie nieprzyjacielskim, on przy boku królewskim się znajdował a po ustąpieniu najezdców z Krakowa, został tu na czele jazdy jako obrońca miasta. W 1660 r. brał udział w bitwie pod Cudnowem. Kochowski i Kwiatkiewicz; Przyd. roczn. dziejów, W 1661 r. rozlokowani Kozacy rabują N. , który zaledwie po ostatniej pogorzeli zaczął powstawać, a w 1662 r. zaglądają tu wojska rossyjskie i Dymki, których Piotr Wasilkowski, pułk. owrucki, do N. niedopuszcza. Karol Józef Niemierzyc korzystając z ogólnego zamętu, zajeżdza N. i dla siebie zagarnia. Przygarnąwszy synowicę sierotę wyzutą z N. , Maryannę Niemierzycównę, Stefan Niemierzyc, wraz z żoną Gryzeldą z Wilamów, i ze czterma synami, tudzież z Teodorem, synem zmarłego Jerzego, spiesznie wyjeżdza za granicę. Wyniósł się on jak się listownie tłumaczył przed królem nie dla sekty aryańskiej bo jest Christianae fidei, ani dla żadnych fakcyi, ale dla zniszczenia i spustoszenia przez nieprzyjaciela fortuny, wziąwszy z sobą starościankę, dla bezpieczeństwa wyjechał za granicę list z datą 1664 r. Żona jego była socynianką, jak o tem wyraźnie nadmienia Wacław Leszczyński, arcyb. gniezn. , w jednym ze swych listów do Stefana pisanych d. 8 Junii 1664 r. . Wskutek nalegań Jana Kazimierza Stefan wrócił do kraju w 1680. W dwa lata król zaszczycił go krzesłem wojewody kijowskiego. Maryanna Niemierzycówna zaś, jako bogata i piękna dziedziczka N. , ujrzała się otoczoną gronem młodzieży ubiegającej się o jej rękę. Ale szczęśliwszym od innych był Erazm Paweł Hulewicz, który się z nią ożenił lecz wkrótce zmarł, zostawiwszy trzech synów. Młoda wdowa weszła w powtórne śluby z Dymitrem Zabokrzyckim, podczaszym Wiłkomirskim, z tym, po dość długiem pożyciu, rozwiodłszy, po trzeci raz wydała się za Zawadzkiego.

Noryńsk