Niewiniany, wś, pow. wilejski, w 2 okr. pol. , gm. Dołhinów, okr. wiejski Izabelin, o 4 w. od gminy a 48 w. od m. Wilejki, przy b. dr. poczt. z Dołhinowa do Dzisny, 11 dm. , 82 mk. 35 dusz rewiz. ; należy do dóbr Karolin, Kamieńskich. Niewinność, os. , pow. siedlecki. gm. Niwiska, par. Skurzec. Spis miejsc. gub. siedlec, z 1877 r. nic podaje tej nazwy. W 1827 r. było tu dm. 2, mk. 6. Niewirków, wś, i N. Majdan, fol. , pow. to maszowski, gm. Kotlice, par. Dub, odl. 14 w. od Zamościa, o 28 w. od Tomaszowa. Posia da szkołę początkową, cerkiew parafialną, mały browar. Wś ma 78 dm. , 730 mk. , z nich 400 rz. kat. , 13 izr. Gruntu 583 mr. , łąk 171 mr. Fol. ma 4 dm. , 44 mk. , z tych 17 rzym. kat. , 6 żydów. W 1827 r. N. na leży do par. Gródek, ma 59 dm. i 448 mk. Na łące zwianej Mogiła znajduje się wielki kopiec, nazywany Szwedzkim. Dobra N, , wła sność Bolesława Sierakowskiego, składają się w 1884 r. z fol. N. i Jadwisin, wsi N. , rozl. mr. 2222 fol. N. gr. or. i ogr. mr. 766, łąk mr. 293, lasu mr. 873, nieuż. mr. 46, razem mr. 1978; bud. mur. 2, z drzewa 23; płodo zmian 7 i 9 polowy; fol. Jadwisin gr. or. i ogr. mr. 149, łąk mr. 94, nieuż. mr. 1, razem mr. 244; bud. z drzewa 7. Wś N. os. 63, z gr. mr. 773. X. S. S. i A. Pal. Niewirków al. Niewierków, wś, pow. rówieński, w stepowej i żyznej okolicy, nieopodal Międzyrzecza Koreckiego, z którym w początkach jeszcze b, wieku jedno państwo stanowiła. W środku wsi, otoczony pięknym ogrodem, wznosi się dom mieszkalny, niegdyś wiejska siedziba tutejszych właścicieli ks. Józefa Lubomirskiego, senatora państwa rossyjskiego, i żony jego Doroty ze Steckich. Dom ten, również jako domki rozrzucone po ogrodzie grożą ruiną. Również i ogród pozostaje w największym opuszczeniu. Jedyną budową, jako tako jeszcze utrzymaną w dzisiejszym N. , jest kościół katolicki i stojąca obok niego plebania, reszta pustką i ruiną razi. N. należy do bardzo dawnych osad wołyńskich, już jako sioło i folwark wymieniony w liście dzielczym między ks. Ostrogskiemi 15 maja 1603 r. W tym podziale przypadł on na schedę ks. Aleksandra. Od Ostrogskich przeszedł N. wraz z okolicznemi dobrami w 1620 r. drogą spadku przez Katarzynę Ostrogską, zaślubioną Tomaszowi Zamoyskiemu, wówczas wojewodzie kijowskiemu, potem kanclerzowi, do Zamoyskich, od tych do Koniecpolskich. Dziedzicem N. w 1677 r. był Stanisław Koniecpolski, kasztelan krakowski. Po Koniecpolskich. objęli na krótko spadek Walewscy, a potem Lubomirscy, na mocy kupna. Jak widać z dokumentów, mo żni właściciele nigdy nie mieszkali w N. , ale dobra te zwyczajem owczesnym drobnej szlachcie oddawane były w zastaw. I tak, N. wraz z sąsiednią wsią Lipki, około 1660 r. przez Jana Zamoyskiego, wojewodę sandomierskiego, syna Tomasza, zastawiony był Mikołajowi Rokszyckiemu i żonie jego Anastazyi z Kosińskich. Ci Rokszyccy rozgospodarowali się tu na dobre, jakby na własnem dziedzictwie i przez długie lat dziesiątki nic wypuszczali N. ze swojego władania. Nowozałożonej przez siebie osadzie w N. nadali na wet nazwisko Roksowoli lub Rokszyokiej Woli, zastawę tylko Lipek ustąpili od siebie Pawłowi i Dorocie z Sebastyanowiczów Zającom, od nich przeszła ta wieś wo władanie zastawne Gawareckich, N. zaś pozostawał we władaniu Rokszyckich. W 1698 r. Mikołaj Rokszycki, podstoli trocki, wybudował w N. kościół drewniany z takimże przy nim drewnianym klasztorem, w którym dominikanów osadził, a jakby prawdziwy dziedzic uposażył swoją fundacyą hojnie, nadając do niej poddanych, grunta i lasu kawałek. Kościół ozdobił i umieścił w nim stary obraz, w rodzinie przechowujący się, M. B. Bolesnej, który wkrótce cudami zasłynął. W rodzinie Lubomirskich pozostawał N. przeszło wiek cały, i ci już większe o tem miejscu, zwłaszcza o kościele tutejszym mieli staranie. W drugiej połowie XVIII wieku przeszedł N. w posiadanie rodziny Wyleżyńskich, z tych Ignacy Wyleżyński, rotmistrz kaw. narod. , wyrobił sobie nawet przywilej, dany 27 listopada 1773 r. , na podniesienie dziedzicznej swojej wsi N. na stopień miasta, do czego jednak nigdy nie doszło, zapewne z powodu zbyt wielkiej bliskości Równego i Międzyrzecza. Wkrótce potem w nocy z 30 na 31 marca 1789 r. Wyleźyński wraz z żoną Anną z Bierzyńskich, oraz pięciu innemi osobami w usługach pozostającemi, zamordowany został przez własnych poddanych z N. Zaraz po śmierci Ignacego Wyleżyńskiego objął całą po nim majętność, składającą się z wsi N. , Pohoryłówka, Hruszówka, Charucza Wielka, Sołpa Mała, Lipki, Wołkoszów i Zabora, brat młodszy zmarłego, Kajetan, regent w. koronny, który żył aż do 1810 r. Przykre mu jednak przywodził wspomnienie N. , więc sprzedał całą majętność około 1790 r. Janowi Steckiemu z Międzyrzecza, chorążemu w. kor. , za 1, 436, 837 złp. 28 gr. Stecki oddał N. z okolicznemi włościami w posagu córce swej Dorocie, wydanej za ks. Józefa Lubomirskiego, senatora państwa rossyjskiego. Tym sposobem, po latach wielu przeszedł na nowo N. w ręce Lubomirskich, choć z innej gałęzi. Wtedy dopiero nastała świetna epoka dla N. Księztwo oboje tu zamieszkali. W 1850 r.

Niewiniany

Niewiniany

Niewinność

Niewirków