Mandzinki, ob. Kamionka wołoska, Manecewo dok. , ob. Mansowo. Manejcie, wś uwłaszczona z dóbr Dekszniany, pow. wiłkomierski, par. Sudejki. Matigarben niem. , wś, pow. wystrucki, st. p. Norkitten, leży przy dr. żel. królewiecko wystruckiej. Mangelmühl dok. , ob. Mędromierz. Mangelwitz niem. , 1455 r. Mangilwicz, wś, pow. głogowski, par. Gr. Kauer. Mangen niem. , dobra w Kurlandyi, pow. i par. Kuldyga. Mangersdorf niem. , 1534 r. Magnuschowitz, wś i dobra, pow. niemodliński, o milę na płn. od Niemodlina, dzielą się na wś GrossM. 90 bud. , 111 dm. , 610 mk. , 65 os. , 2510 mr. ziemi i wś i dobra KleinM. 21 bud. , 76 dm. , 222 mk. , 26 os. , 1683 mr. ziemi włośc, 471 folw. do dóbr Niemodlin. F. S. Mangonscastrugha al. Mansgonscastruga dok. z r. 1275, rz. pod Sławnem na Pomorzu. Czyt. Perlbach, Pr. Urkb. , 224, 227 i 585. Mangschütz niem. , ob. Mąkoszyce. Mangub, ob. Krym. Manguszewska, st. poczt. w pow. sergackim gub. niżegorodzkiej. Manie, Manie, wieś, pow. nowogródwołyń ski, gm. Hordyjowiecka, par. Cudnów, wło ścian dusz 51, ziemi włośc. 137 dzies. , ziemi dwors. 287 dzies. Należy do kilku właści cieli. R. 1867 dm. 26. L. R. Maniakowo, wś pryw. , pow. dzisieński, o 4 w. od Dzisny, 1 okr. adm. , 5 dm. , 99 mk. prawosł. 1866. Maniansdorf dok. , ob. Manusdorf. Maniatyn, wś, pow. nowogrodwołyński, gm. Berezdowska; włościan dusz 200, ziemi włośc. 710 dzies. , ziemi dwors. 697 dzies. Należała niegdyś do dóbr Berezdowskich Jabłonowskich, obecnie własność Wroczyńskich. Maniawa ze Skitem, wś w pow. bohorodczańskim, 23 kil. na płd. zach. od Bohorodczan, 8 kil. na płd. zach. od sądu powiat. i urzędu poczt. . w Sołotwinie. Na płd. zach. leżą Porohy, na płn. zach. Kryczka, na płn. Sołotwina, na płn. wsch. Markowa, na wsch. Babcze, na płd. wsch. Bitków i Pasieczna, na płd. Zielona 2 ostatnie miejscowości w pow. nadworniańskim. Wzdłuż granicy płd. zach. ciągnie się dział górski Czortka od płd. wsch. na płn. zach. , ze szczytami 1282 i 1271 m. wysokimi. Na płn. od niego ciągnie się lesiste pasmo górskie Malinowiszcze wzdłuż granicy zach. szczyt 1055 m. . Na granicy płd. wsch. wznoszą się Koliba do 1020 m. , Pohar Małaczyński do 949 m. , a jedno wzgórze do 1066 m. Ku płn. obniża się cały ten obszar lesisty za biegiem Maniawki, dopływu Bystrzycy Sołotwińskiej, nastającego na płn. wsch. stoku Czortka a płynącego środkiem obszaru na płn. wsch. i zasilonego z obu boków mniejszemi dopływami, z których znaczniejsze Łozowaty i Suchy od praw. brz. W dolinie Maniawki leżą zabudowania wiejskie. Skit, gruzy klasztoru bazyliańskiego, leży blisko granicy płn. wsch, , na zboczu śródleśnej debry, o kilkaset kroków od pot. Łozowatego, niedaleko dawnej warzelni soli, zaniechanej obecnie. Ruiny Skitu śród boru dzikiego dziwnie są urocze. Pozostały tylko mury obwodowe, a po części wieże, skąd głos dzwonów wraz z hymnem czerńców szeroko rozlegał się po dalekich połoninach. W ogólnym zarysie można jeszcze poznać rozkład monasteru, który, wnosząc ze znacznej przestrzeni, jaką zajmują mury, gdzieniegdzie mało co nadwerężone, należał do znaczniejszych klasztorów w naszym kraju. Przy dużej bramie frontowej utrzymały się jeszcze dość wyraźne malowidła cerkiewne. Brama ta prowadzi na obszerny cmentarz kościelny. Tutaj widać szczątki kościoła i klasztoru, porosło krzewami. Na uwagę zasługuje na 3 piętra wysoka, smukła budowla czworoboczna o wąskich oknach, t. zw. skarbiec, w której prócz przyborów cerkiewnych znachodziła się także biblioteka. Z jednej strony opadają mury monasteru pionowo w przepaścistą debrę, którą wyrzeźbił sobie mały potoczek górski Batersów al. Skitec. Własn. więk. Tow. dla prod. leśnych w Wiedniu ma roli orn. 7, łąk i ogr. 24, pastw. 17, lasu 3914; własn. mniej. roli 351, łąk i ogr. 1753, pastw. 941, lasu 48 mr. W r. 1880 było 1487 mk. w gminie, 17 na obsz. dwor. 8 obrz. rzym. katol. , reszta gr. katol. . Par. rzym. katol. w Sołotwinie. gr. katol. w miejscu, dek. bohorodczański, archidyec. lwowska. We wsi jest cerkiew. Dawniejszy monaster bazyliański powstał był w początkach w. XVII, a historya jego założenia następująca Za Zygmunta III Jan Kniehynicki, syn zamożnego szlachcica z Tyśmienicy, odznaczał się w szkołach niepospolitemi zdolnościami. Po ukończeniu nauk szkolnych przebywał on lat kilka na dworze Piotra, starosty Śniedyńskiego, i dał się poznać Wasylowi, księciu Ostrogskiemu. Posłany od niego na górę Athos, aby złożył w imieniu jego bogate upominki do tamecznych monasterów, przyjęty był z wielką czcią od mnichów, który mu z największą uprzejmością pokazywali wszelkie osobliwości klasztorne i o szczegółach życia zakonnego rozpowiadali. Zrobiło to na młodym jego umyśle takie wrażenie, że zaledwie wywiązawszy się z poselstwa, wrócił do Athos, i w monasterze zwanym Watoped, postrzygł się na mnicha, zamieniając świeckie swoje imię Jan, na zakonne Ezechiela. Po niejakim czasie wrócił do swojej ojczyzny i zmienił prosty habit na ostrą włosienicę. Jako schimnik, najsurowszym ślubem zakonnym

Mandzinki