skiego, stojącego w pobliżu na górze Tarnawskiej. Dobrodziejami klasztoru byli Albrecht Krasiński, kaszt. ciechanowski, w r. 1663; Samuel Jaworski, miecznik kijowski, Jan Czernecki, cześnik sochaczewski i Stanisław Bratkowski, miecznik pomezański, dziedzic żurawiński a ojciec archimandryty uniewskiego, Onufrego Bratkowskiego. Po kapitule dubieńskiej w r. 1743 przyłączono do Dobromila monaster przemyski ś. Jana i oddano mu ruchomości po zniesionych monasterach w Brzuchowicach, Ułuczu i Kłodzienku ob. . Do monasteru należą obecnie dwie wsie Bukowa i Żurawin 1 część Ulmowa. Część tę kupił dobromilski igumen Ambroży Haliczkowicz w r. 1795 za 9410 zł 15 kr. i chciał ją nadać monasterowi drohobyckiemu; lecz temu zamiarowi oparł się urząd protoigumeński i Ulmów pozostał przy monasterze dobromilskim. W r. 1802 chciał rząd sprzedać monaster dobromilski, pieniądze wcielić do funduszu religijnego a mnichów przenieść do kolegium pojezuickiego w Przemyślu. Pokazało się jednak, że kolegium przemyskie nie znajdowało się wówczas w takim stanie, w jakim było przed zniesieniem jezuitów. Mieściły się tu szkoły i pomieszkania dla prefekta i profesorów. Przebudowanie byłoby kosztowało 20, 000 zł. Miejsce samo nie byłoby odpowiednie na nowicyat, a nadto trzebaby było kupować nowe miejsce na szkoły. Tak więc pozostał monaster w Dobromilu. W r. 1693 uchwalono na soborze przemyskim, aby w Dobromilu był nowicyat. Odtąd istnieje on tam do dzisiaj. Gdy w ostatnich latach zakon bazylianów w Galicyi począł coraz bardziej podupadać, postanowiono za staraniem prowincyała Sarnickiego przeprowadzić reformę. Do tej misyi powołano jezuitów, w r. 1882 wprowadzono ich do monasteru dobromilskiego, gdzie pozostaną aż do ukończenia reformy. Za staraniem jezuitów odnowiono też klasztor, w ostatnich latach znacznie zaniedbany i podupadły. 11. M. Krechowski, ob. Krechów. 12. M. Letniański, ob. Letnia, 13. M. Liszniański, ob. Lisznia. 14. M. Ułaszkowiecki, część liłaszkowiec w pow. czortkowskim. Podanie głosi, że początkowo, a to już w XVII w. mieszkali mnisi w jaskini, w skale nad którą stoi klasztor dzisiejszy. Jaskinię tę przekształcono na kaplicę, a lud odwiedza ją w czasie odpustu z czcią wielką. Podanie mówi także, że gdy Jan Sobieski szedł na Turków w pod Chocim, spowiadała się tu u mnichów cała jego armia, a król sam prosił o błogosławieństwo i modlitwy. Około r. 1720 zbudował igumen Józef Bryliński cerkiew i monaster nad jaskinią i przeniósł do niej ikonostas z obrazem M. B. , umieszczony dawniej w jaskini. Na obrazie tym umieścił malarz r. 1678. W r. 1737 potwierdził metropolita Szeptycki cerkwi monasterskiej trzy odpusty. Igumena Brylińskiego uprowadziło wojsko rossyjskie w r. 1740 ze wszystkiemi cerkiewnymi przy borami i dokumentami do Rossyi, skąd on już nie powrócił. W 1720 darowała klasztorowi Ludwika Załuska, kaszt. rawska, kilka kawał ków gruntu. Tę darowiznę powiększył w r. 1749 Wawrzyniec Lanckoroński, ssta stobnicki, dziedzic Ułaszkowiec saltem propter angendam gloriam divinam et honestam sustentationem Religiosum, nie wkładając na mni chów żadnych obowiązków, i nadał im grunta orne, sianożęć w lasku Czahry i tenże lasek. W r. 1797 ukończono budowę obecnej kaplicy ś. Jana. Do budowy tej przyczynili się Nisiorowski, leśniczy ułaszkowiecki; Maciej Sro kowski; Maurycy hr. Łoś; Baraniecki, komor nik; Pryszlakiewicz, ruski paroch ułaszkowiecki; Bazyli Bohunyk, kmieć ułaszkowiecki; Bachmiński i Gawroński, który to ostatni i tę jeszcze wyświadczył przysługę, iż wyjednał u rządu pozostawienie klasztoru jako parafii dla Milowic. Igumen tutejszy Ignacy Nagór ski 1866 wymurował i urządził ze szczu płych dochodów monasterskich piękną cer kiew w miejsce starej, podupadłej. 15. M. , ob. Monaster, Lu. Dz. Manaster, ob. Ostra. Manaster, las, ob. Krasna, pow. kałuski. Manasterce, eb. Manasterzec, pow. stryjski. Manasterczany al. Monastyrczany wieś w pow. bohorodczańskim, 14 kil. na płd. zach. od Bohorodczan, tuż na wsch. od sądu powiat. i urzędu poczt. w Sołotwinie. Na zach. i płn. leży Sołotwina, na płn. wsch. Żuraki, na wsch. Starunia, na płd. Babcze i Markowa. Płn. zach. część wsi przepływa Bystrzyca Sołotwińska, od płd. zach. z Sołotwiny, na płn. wsch. do Żuraków, dzieli się na ramiona i przyjmuje w obrębie wsi od praw. brz. Maniawkę, płynącą od płd. z Markowy na płn. wsch. Między tymi ramionami wód leżą rozrzucone zabudowania wiejskie 408 m. na płd. . Płd. wsch. część wsi zajmuje niwa Pohorylec 483 m. . Własn. więk. Tow. dla płod. leśn. w Wiedniu ma łąk i ogr. 1, pastw. 7; własn. mniej. roli orn. 531, łąk i ogr. 750, past. 349, lasu 4 mr. W r. 1880 było 1202 mk. w gminie obrz. gr. kat. , z wyjątkiem 26 rzym. kat. . Par. rzym. kat. w Sołotwinie, gr. kat. w miejscu, dek. bohorodczański, archidyec. lwowska. We wsi jest cerkiew. Nazwa wsi pochodzi prawdopodobnie od istniejącego tu niegdyś monasteru bazyliańskiego. Za czasów polskich należały M. do dóbr koronnych, do dzierżawy sołotwińskiej w ziemi halickiej. W lustr. z r. 1765 Rkp. Bibl. Ossol. 1892, str. 29 czytamy Wieś M. podług produkowanego inwentarza osiadłości poddanych ma ad praesens 54. Importuje intraty na rok zł. 2238 gr. 24.

Manastér

Manaster

Manasterce

Manasterczany