kie przechodził w następnych latach, ale za Michała Korybuta, podczas najazdu Turków, zniszczony był ze szczętem. Po powrocie Podola do Polski, nawet później, bo już za Augusta III, a mianowicie 1760 r. z dobrowolnych składek parafian powstał nowy kościół z drzewa na podmurowaniu. Obszerniejszą o nim wiadomość zawiera wizyta z 19 sierpnia 1825 r. przez gen. wizytatora dziekana uszyckiego ks. Wincentego Toczałło Giermińskiego podpisana, między księgami kościelnemi znajdująca się. Kościół ten oddawna potrzebował naprawy, bo jeszcze ks. Kanczucki, pleban mukarowski, nietylko o jego reperacyi zamyślał, ale i o budowie nowego. Miał to w zamiarze i biskup Mackiewicz, wszelako dobre ehęci i usiłowania te dla rozmaitych przyczyn pożądanych skutkiem uwieńczone nie zostały. Na lat 6 przed śmiercią biskupa Mackiewicza, objąwszy rządy mukarowskiej parafii, Bazyli Szach, teraźniejszy proboszcz i dziekan uszycki, zwracając uwagę na ten kościół, koniecznego ratunku potrzebujący, w różnych czasach ze składek parafian i innych osób starał się go naprawić, ale widząc, że ustawiczna reperacya zbyt wiele kosztów wymaga, a trwałości nie zapewnia, postanowił nareszcie 1854 r. nową zupełnie z muru wznieść świątynię i na to począł zbierać składkę. W 1857 r. udawszy się dla poratowania zdrowia zagranicę, otrzymał w Krakowie od Karola Kromera, dyrektora budownictwa obwodu tamtejszego, męża zaszczytnie w piśmiennictwie znanego, plan, według którego za powrotem do kraju, mając uzbieranych zaledwo 500 rubli, założył d. 19 marca 1859 r. węgielny kamień do nowego kościoła obok dawnego, pod tymże tytułem ś. Jozefa Oblub. N. M. P. , wobee licznie zgromadzonego ludu i księży. Robota przy braku funduszu, szła nie raźno; dwanaście lat czekać należało na jej ukończenie, pomimo to, że rzemieślnicy często pracę swoją ofiarowali bezinteresownie. Jedni z nich zwozili materyał, inni ciosali 1 wygładzali kamień, murowali, inni wreszcie wypalali cegłę potrzebną. Budową kierował Edward Gudowicz, architekt z Kamieńca, również bezinteresownie; w robocie zaś najcelniej odznaczali się Jan Łabiak, parafianin tegoż kościoła, i Teodor Wiszczewski, mieszkaniec Mukarowa polnego. I tak stanął kościołek, cały z ciosowego kamienia, prześlicznej gotyckiej struktury, strojny w ostrołuki, w wieżyczki, w okna kolorowe, drzwi kunsztownie rzeźbione. Dach pokryty polewaną dachówką, zielonej barwy, z kopułą na sygnaturkę, front z szarego ciosu, ze statuą Matki Boskiej Niepokal. Poczęcia na szczycie, boczne zaś ściany robią wrażenie mozajki, ułożone są bowiem z dzikiego różnobarwnego kamienia. Wnętrze o jednej nawie, sklepione w łuki; posadzka z czarnokozinieckich płyt kamiennych, ambona i romanika rzeźbionej misternej roboty. Boczne ołtarze przeniesione są ze starego kościołka, do wielkiego zas ołtarza Adam Orłowski sprowadził ołtarz z Rzymu z tamtejszego marmuru i przybyło kilka obrazów pędzla Leopolda Nowotnego z Rzymu i Locatelli z Wenecyi; sprowadzono także nowe organy. Poświęcenie nowej świątyni i wprowadzenie do niej nabożeństwa odbyło się 10 października 1872 r. Obok dawnej drewnianej, postawiono 1884 r. piękną z ciosowego kamienia dzwonnicę. Na miejscu zaś dawnej świątyni, gdzie był wielki ołtarz, dziś wznosi się, jakby grobowiec, piękny krzyż ciosowy; cmentarz okolony murem, zasadzony drzewami, ubrany w klomby, prędzej do ogrodu podobny. Par. rzym. katol. kl. 4, dekan. uszyckiego, ma 3, 720 dusz 1883 r. , dawniej była kaplica w Malej owcach. Do parafii należą wsie Barbarowka. Huta morozowska. Jarowa Słobódka, Majdan morozowski, Malej owce ze Słobódką, M. podleśny i polny, Mycowce. Ruda gorczyczańska, Siniakowce, Sprysówka, Tatarzyska i Wichrówka. M. należy do starszych osad na Podolu, i bodaj czy nic sięga drugiej połowy XIV w. , a powstać musiał na miejscu dawnych kolonii tatarskich. Wchodził on w skład sstwa mukarowskiego ob. M. stary al. polny. W M. urodził się w 1773 roku Michał Wojciechowski, pospolicie zwany Michałko, wielkiego rozgłosu lekarz samouk, zmarły w 1846 roku w swoim majątku Plachowej, gubernii kijowskiej, par. machnowieckiej. Był to człowiek w swoim rodzaju niepospolity, zjeżdżali się doń cierpiący na różne słabości ze stron najodleglejszych 2. Mstary al. polny, wś rządowa nad rzeką Studzienicą Studonicą, pow. uszycki, gmina i paraf. M. podleśny, okr. pol. do Donajowiec, 736 mk. , ziemi włośc. 1010 dz. Stara osada, pierwotnie należała do sstwa barskiego, gdyż na gruntach jego założona, później utworzono oddzielne sstwo z 7 wsi M. polnego i podleśnego, Tatarzysk, Prysówki al Sprysówki, Wichrówki, Mycowiec i Słobodki Jarowej. Wszystkie te wioski miały oddzielnych posesorów, dopiero w 1611 r. M. polny i podleśny, Sprysówkę i Słobodkę razem trzymał Andrzej Górski, kaszt, halicki, za opłatą roczną 685 flor. W 1636 r. posesorem był Zygmunt Kazanowski, starosta kokenhauski, opłacając rocznie 1023 fl. Spadkobiercy jego ustąpili swe prawa Aleksandrowi Humięckiemu, który oddał je w posagu swej córce Weronice, zamężnej za Janem Firlejem, kaszt. sanockim. Za jego to czasów Mukarowszczyzna otrzymała urzędową nazwę starostwa lustr. 1665. Po

Muessow