aby nie odmawiał dziesięcin z M. ob. Arch. I Bernard. we Lwowie, C. t. 41, str. 941. Zygmuńt III zatwierdził dawne i przydał nowe dochody kościołowi paraf. w r. 1625, równie też Władysław IV w r. 1645. Michał Korybut nareszcie swem i sukcesorów swoich imieniem na zjeździe powszechnym koronacyjnym 15 października 1669 r. zatwierdził wszystkie nadania powyższe. Ostatni ten przywilej, obejmujący całą erekcyą od początku, podał w całej osnowie Przyjaciel chrześciańskiej prawdy, Przemyśl 1836, zesz. II, str. 103 do 115. Kościół paraf. , fundowany przez Włady sława Jagiełłę w r. 1404, spalili Wołosi i Tatarzy podczas napadu w r. 1498. Nowy kościół murowany wzniósł proboszcz miejscowy Bartłomiej z Rohatyna około r. 1604, lecz i ten zrabowali i spalili Kozacy w r. 1648. Kościół ten odnowiono i konsekrowano w r. 1658 pod wez. ś. Jana Chrzciciela. Zbudowany w stylu mieszanym romańskogotyckim. W Zakościelu, wsi sąsiedniej, jest kościołek modrzewiowy pod wez. ś. Michała Archanioła. Kościołek ten był niegdyś parafialnym, a akta konsystorza przemyskiego wspominają o nim pod r. 1397, jako o istniejącym już oddawna. Do par. mościskiej wcielono go dopiero w r. 1602. Kościołek ten spalili Kozacy w r. 1648 wraz z ludem, szukającym w nim schronienia. W M. był także klasztor i kościół ks. dominikanów, fundowany według Niesieckiego Korona Polska przez Mikołaja Tarnowskiego, kaszt, halickiego, za czasów Władysława Warneńczyka, według Barącza zaś Rys dziejów zakonu kaznodziejskiego w Polsce, Lwów 1861, t. II, str. 462 przez Władysława Jagidłę w r. 1406. Dobrodziejem klasztoru był między innymi także Feliks Herburt, który jego dotacyą powiększył łanem roli około r. 1611. Kościół ten zniesiono wraz z klasztorem za Józefa II w r. 1788, a następnie obrócono na magazyn, który miasto nabyło w r. 1858 od rządu za protekcyą Agenora hr. Gołuchowskiego, pokryło w r. 1860 z własnych funduszów dachem, zbudowało wieżę i umieściło w niej zegar, poruczając wewnętrzną restauracyą osobnemu komitetowi. Komitet ten od r. 1862 dokonał z ofiar miejscowych i okolicznych całego wewnętrznego odnowienia, postawił trzy ołtarze, ambonę, organy, ławki, zaopatrzył kościół w potrzebne aparaty a w r. 1868, za ostatni fundusz, zbudował sygnaturkę na kościele. Później zebrano drogą składek dalszy fundusz, potrzebny na zewnętrzną naprawę, uszkodzonych murów kościoła i otynkowanie, na zbudowanie przedsionka i zrestaurowanie zakrystyi. W czerwcu r. 1884 ozdobiono fronton kościoła figurą, przedstawiającą Chrystusa w Ogrójcu. Figura, utwór i dar Jadwigi hr. Łubieńskiej, jest wyrzeźbiona w piaskowcu krajowym. Dawno akta wspominają jeszcze o kościele pod wez. ś. Ducha i o kościele pod wez. P. Maryi. Pierwszy z nich zniesiony przez cesarza Józefa, przeszedł potem na własność prywatną; drugi, fundowany według tradycyi przez syna mieszczanina Mościckiego, kanonika krakowskiego, na miejscu gdzie stał domek ojca, zniesiony również przez cesarza Józefa, nabyli później Rusini za 300 zł. i zamienili na cerkiew. Do dekanatu mościskiego łacińskiego należą parafie IHussaków, Krukienice, Medyka, Michałówka, Miżyniec. Mościska, Myślatycze, Pnikut, Radenice, Radochońce i Stubno. Par. gr. kat. również w miejscu, dek. mościski, dyec. przemyska. Należą do niej Lipniki, Rudniki i Zawada. Parafia ta i cerkiew paraf. powstały na początku XVII w. W lwowskiej prokuraturze skarbowej znajdują się wierzytelno odpisy dokumentów odnośnych do tej sprawy. Najważniejszym jest przywilej Herburta z r. 1604 następującej osnowy Jan Szczęsny Herburt Dobromilski z Felsztyna, wiszeński, mościski i t. d. starosta. Oznajmujemy, iż przykładem przodków moich idąc, nie widzimy nic tak potrzebnego Rzeczypospolitej, ojczyźnie naszej, jak pokój wewnętrzny, a mianowicie między naszym, to jest polskim, a ruskim narodem, z którym od 400 lat dom mój zawsze w wielkiej zgodzie mieszkał. Przeto dobro pospolite, pokój święty, przykłady przodków moich przed oczyma mając, z chęcią na to pozwalam, aby ludzie narodu greckiej religii w mieście Mościskach cerkiew sobie zbudowali, na co ja im dworek w mieście przy wale leżący, nazwany Wójcie, daję i z prawa mego, które mam z wszystkim starostwem na ten dworek, ustępuję. Pozwalając im u Króla Jm. prawo sobie jako najlepsze na ten dworek z sadkiem i ogródkiem, na którym już cerkiew pobudowali, wyprawić. Będzie też tak cerkiew sama, jako sadek, ogródek, pop tameczny ze wszystkiemi sługami cerkiewnemi od wszelkich podatków, czynszów, pańszczyzn i innych ciężarów zamkowych i miejskich wolny. A jeżeliby się trafiła skarga jaka, tak na popa samego, jak którego ludzi, do służby cerkiewnej należących, tedy nie kto inny, tylko urząd duchowny przemyski sprawiedliwość z takiego czynić ma. Pozwalamy też wrąb do lasów starostwa mościskiego popowi samemu, za wiadomością urzędnika naszego, tudzież w młynach bez miary mielenia. Na co się podpisuję i pieczęć swą przycisnąć kazałem. Tak też i małżonka moja prawo wspólne ze mną mająca. Dat. w Mościskach 12 stycznia r. 1604. Według lwowskiej litopysy postawiono cerkow w M. w 1611, kotoryj tam nikoły ne buło, bo ne wilno buło rkp. w Bib. Ossol. No 2410, str. 103. Drugi z ko

Mościska