w której się mieści Czarny Staw, Żabie i Rysy. Od płn. , zasię wyłom tworzy dolina Białki aż na Podhale. Ma ono kształt podłużny, od płd. spłaszczony. Wzdłuż liczy blisko 800 m. , wszerz do 450 m. Dno jego w odległości 100 m. naokoło brzegów zasłane jest głazami i żwirem, dalej środek dna pokrywa ił. Kształt dna wskazuje zagłębienie powolne z powierzchnią na wielkiej przestrzeni prawie równą. Staw ten badany przez prof. Eug. Dziewulskiego z Warszawy r. 1878, nie zdradza nigdzie nagłego wyżłobienia. Największa głębokość według tego badania 49, 5 m. w środku. Leży ono jeszcze w zasiągu leśnym, co też stanowi wielką jego ozdobę. Piękny ono przedstawia widok, gdy je słońce oświeca. Przy niem znajduje się schronisko, założone przez polskie Towarzystwo tatrzańskie; nosi ono miano Staszica, najpierwszego polskiego badacza Tatr. Na dole są trzy izby gościnne, a na zwyżce cztery. Na stawie jest. tratwa dla przyjemności turystów. M. Oko nazywa się także Rybiem Jeziorem, dla tego że w niem jedynie żyją pstrągi i łososie. Ponieważ Białka, wypływająca z tego stawu, nie posiada takich wodospadów, którymi by się ryby nie dostały w górę rzeki, z tej przyczyny chowa się w nim mnóstwo ryb. Oprócz tego stawu jest jeszcze jeden staw Popradzki zarybiony, ztąd Małem Rybiem zwany. M. Oko da się obejść dokoła, bo ma brzegi połogie. Z przeciwległego brzegu nie dosłyszy głosu ludzkiego; tratwę można ujrzeć, lecz człowieka z pomiędzy kamieni nie odróżni. Obszar stawu według pomiaru sztabu gen. wynosi 59 mr. , czyli 33 ha; według prof. Dziewulskiego 30 ha. Wody jego przybierają od głębokości barwę żółtą, szmaragdowozieloną i ciemnogranatową. Rano przed wschodem słońca traci ono swą zwykłą barwę, wydaje się patrzącemu, jakoby stawu nie było, tylko przepaścista kotlina, w której głębi tkwią turnie. Powyżej M. Oka, w płd. wsch. stronie od niego, leży Czarny Staw; potok odpływający z niego i liczne strugi sączące się z nad brze gów, zasilają M. Oko. Wzniesienie 1481, 3 m. Staszic, 1387, 4 m. Blasius, 1403, 52 Kuczyński, 1422, 5 m. Korzistka, 1409, 8 m. Fuchs, 1384, 53 m Janota, 1384 m. szt. gen, . Ciepłota wody 21 sierpnia 1860 r. o 3ei godz. po poł. 106 R. ; ciepłota powietrza 14, 4 R. Korzistka. Staszic znalazł ciepłotę wody w głębokości 496 st. czyli 161 m. 6, 16 R. przy ciepłocie wody na powierzchni 12, 7 R. , powietrza w cieniu 14 R. Ciepłota wody na środku 12 lipca 1876 r. o 2 godz. po poł. 10, 2 C; ciepłota powietrza 14 C. Świerz. Czyt. Wal. Eliasza, Nowy illust. przewodnik do Tatr i Pienin, Kraków 1881; Kolbenheyer, Die Hohe Tatra, Teschen 1881; E. Dziewulski, Rybie Jezioro w Tatrach polskich, Pam. Tow. tatrz. , t. 4, 1879; W. Eliasz, O nazwie Mor skiego Oka w Tatrach, Pam. Tow. tatrz, t. 9 1884, i w. in. Br. G. Morsko 1 wś i folw. nad Wisłą, pow. pińczowski, gm. Książnice Wielkie, par. Witów. Wisła tu stanowi granicę od Galicyi. M. odl. 36 w. od Pińczowa, najbliższa poczta w Ko szycach. Posiada dom schronienia dla starców i kalek. W 1827 r. 39 dm. , 318 mk W XV w. należała do par. w Koszycach a dziesię cinę wartości 8 marek dawała kościołowi W. Witowie. Były tu łany kmiece, karczem ne, zagrodnicy i folwark. Dziedzicem był Toporczyk Dług. II, 173. Fol. M. z wsią M. , Witów i Wroczków, rozl. mr. 484 gr. or. i ogr. mr. 289, łąk mr, 70, past. mr. 42, wikła i zarośli mr. 30, nieuż. i place mr. 53; bud. mur. 3, z drz. 12; płodozmian 8polowy. Wś M. os. 41, z gr. mr. 166; wś Witów os. 28, z gr. 144; wś Wroczków os. 8, z gr. mr, 45. 2. M. , wś i folw. , pow. olkuski, gm. Kromołow, par. Skarzyce. W 1827 r. 11 dm. , 108 mk. Władysław Łokietek dał tę wś w 1327 wraz z Komornikami i Skarszycami klasztoro wi we Mstowie w zamian za Włodowice Dług. II, 211 i 216. Br. Ch. Morskowo, dobra, pow. siebieski, w 1 okr. polic, gm. głęboczyńska, 20 dusz rewiz. Morsoł al. Marsol, zaginiona wś w płn. zach. części pow. radomyskiego, w okolicach m. Malina; ob. Arch. J. Z. R. , cz. VI, t. 1, dodatki 207. Morsz, wś rząd. , pow. dzisieński, w 1 okr. polic, o 63 w. od Dzisny, 5 dm. , 37 mk. prawosł. Morsza al. Morza, wś nieistniejąca obecnie, leżała w dawnym pow. kaliskim, par. Kajewo, dziś w pow. pleszewskim, ale kościół już tu nie istnieje. Wedle regestr. pobor. z 1519 r. należała do Rafała Leszczyńskiego, starosty radziejowskiego, miała 1 łan sołtysi i 2 łany kmiece. Wspomina też M. Lib. Ben. Łask. t. II, 48 i Kod. dypl. Muczk. i Rzyszcz. t. I, 265. Br. Ch Morszańsk, miasto pow. gub. tambowskiej, na lew. brzegu rz. Cny, o 1018 w. od Petersburga a 278 w. od m. gub. ; 20302 mk. , 8 cerkwi, szkoły pow. męzka i żeńska, zakł. dobrocz. , bank miejski, st. poczt. i st. dr. żel. o 1 1 2 w. , przystań, fabryki świec, mydła, kleju i t. d. ; ożywiony handel zbożem, sadłem i bydłem. Pierwotnie wś, od 1779 r. miasto. Morszański powiat ma na przestrzeni 5908 w. kw. 218, 120 mk. , zatrudniających się przeważnie rolnictwem. Powierzchnia równa, stepowa, grunt urodzajny, lasy zajmują około 38 przestrzeni. Zroszony rzekami systemu Oki, z których znaczniejsze Woroneż, Cna i Wysza.

Morozówka

Morskowo

Morsoł

Morsz

Morsza

Morszańsk