Mironczyki 1. wś, pow. dzisieński, w 4 okr. polic. , gm. Mikołajów, okr. wiejski Bielany, o 2 1 2 w. od gminy, 32 dusz rew. ; należy do dóbr Bielany, Osiecimskiej. . 2. M. , wś tamże, gm. Prozoroki, okr. wiejski Błoszniki, o 8 w. od Prozorok, 13 dusz rew. ; należy do dóbr Błoszniki Hałdziewicza. Mironice 1. Myronycze w Lib. Ben. Łaskiego t. 1, 580, ob. Mieronice w par. Rembieszyce. 2. M, mylnie, zamiast Mirowice. Mironim, wś, pow. słonimski, b. st. p. między Słonimem a Czemiołami, o 19 w. od Słonima. Mironiszki, folw. , pow. maryampolski, gm. Aleksota, par. Godlewo, odl. 52 w. od Maryampola, 2 dm. , 14 mk. Fol. i wś M. w 1866 r. rozl. 166 mr. gr. or. i ogr. mr. 92, łąk mr. 69, nieuż. i place mr. 5. Wś M. os. 6, z gr. mr. 64. Mironowice ob. Mirany. Mironówka 1. dok. Mirony wś pow. kaniowski, po obu brzegach rz. Rosawy, do której wpadają tu dwa strumienie Mokry i Suchy Buteń. Wś ta składa się z 7miu różnemi czasy zasiedlonych części Sołomochówki, Niebytówki, Słobody, Okołotówki, Szafranówki i ostatniemi czasy 1857 r. zasiedlonej Rozmarynówki, tak nazwanej w pamięć RóżyMa ryny, żony i córki hr. Konstan. Branickiego. 01 w. od wsi, za jarem nazwanym Przerwany, znajduje się żywe źródło, dostarczające zdro jowej doskonałej i bardzo chłodnej w lecie wody; niedaleko od tego źródła, przy ujściu Mokrej Buteni do rz. Rosawy, znajduje się dawne zamczysko, otoczone podwójnemi, dosyć znacznemi wałami. Przy uroczysku, tak zwa nym Popowej grobli, widać parę wysokich mogił. M. ma cerkiew prawosł. drewn. pod wez. ś. Michała, założoną 1749 r. i liczy do 2200 mk. prawosł. oboj. płci i 30 kat. W 1790 r. było 103 dm. i 1020 mk. ; w 1740 r. tylko 20 dm. Włościanie posiadają 920 dzies. ziemi wykupnej. Grunta czarnoziem do 18 cali głę boki z podkładem gliniastym; lasów, oprócz 255 mr. olszyny pod wsią, nie ma wcale. Przez wieś przechodzi trakt pocztowy z Ka niowa o 33 w. do Bohusławia o 15 w. . O 1 1 2 w. od M. przechodzi dr. żel. chwastowska, ze stacyą M. , pomiędzy Olszanicą a Tahańczą o 97 w. od Chwastowa, przy której znajduje się poczta konna i listowa. W r. 1858 w osadzie Rozmarynówce założono fabrykę cu kru, która odbudowana po spaleniu się, prze rabia na cukier 180, 000 berkowców burakówStan włościan od czasów wybudowania cukro wni znacznie się poprawił; trudnią się oni głó wnie rolnictwem i dowozem towarów do przy stani na Dnieprze i st; dr. żel. W zeszłym wieku M. należała do starostwa bohusławskiego, następnie przeszła a na własność hetma na Branickiego. Przy rozdziale Białocerkiewszczyzny pomiędzy wnukami hetmana Branickiego dobra bohusławskie, położone w pow. kaniowskim, taraszczańskim i wasilkowskim, dostały się hr. Konstantemu Branickiemu, który już w 1869 r. sprzedał ministeryum dworu 31 folwarków z 44 wsiami, zostawiwszy dla siebie tylko 7 folwarków w pow. kaniowskim i przy wsi Uźmie. w pow. wasilkowskim około 1900 mr. stepu dla stadniny. Por. Arch. J. Z. B. , cz. VI, t. 2, 218. 2. M. , wś, pow, czerkaski, par. prawosł. Kurnej ki, o 1 w. na płn. od Kumejek, 76 mk. ; położona śród lasów, należy do majątku Kurnej ki hr. Branickich. 3. M. , wś nad rz. Morachwą al. Murafą, pow. jampolski, gm. Jampol, par. Dzygówka; 114 dm, 380 mk. , 718 dz. ziemi włośc, 657 dz. dwors. , pokłady kamienia wapiennego. Własność Sarneckich, dawniej Strzelskich. Mironpol, folw. pryw. , pow. lidzki, w 2 okr. polic. , gm. Beniakonie o 7 w. , okr. wiejski woronowski, o 33 w. od Lidy, 22 od Ejszyszek, 8 mk. kat. , 6 starcz. ; własność Mirona Rossudowskiego. A. T. Mirony, zaśc. nad bezim. dopływem Uszy, pow. miński, w okr. polic. kojdanowskim, w okolicy pomiędzy wioskami Wołowniki i Pousie, przy gościńcu kojdanowskowołmiań skim, 4 osady, miejscowość mocno wzgórzysta, bezleśna, grunta szczerkowatogliniaste. Mirony, wś nad rz. Kodymą, pow. bałcki, w 2 okr. polic, gm. Moszniagi, par. Bałta, na zach. od m. powiat. , 77 dm. , 248 mk. , 681 dz. ziemi włośc, 1055 dz. dwors. , kaplica katol. par. Bałta, cerkiew pod wez. ś. Mikołaja 484 parafian, 52 dz. ziemi. Należała do Rozałowskich, dziś gen. Mitkowa. Ob. Arch. J. Z. R. , cz. VI, t. 2, 278. Dr. M. Mirony, ob. Mironówka. Miropol 1. M. Nowy i Stary, mko i wś cerkiewna, na 2 górach, rozdzielonych rzką, wpadającą do Słuczy, pow. nowogradwołyński dawniej żytomierski, pod 50 7 szer. g. , na płd. od m. powiat. , o 13 1 2 w. od Połonnego, 10 od Czartoryi, 17 od Romanowa a 2 od przystanku dr. żel. kijowskobrzeskiej M. , w 4 okr. polic, gm. w miejscu, 250 dm. , do 700 mk. , przeważnie żydów; nadto w Nowym M. 485 włościan posiadających 487 dz. ziemi. Kościół kat. paraf. kl. 5 pod wez. ś. Antoniego Padewskiego, wzniesiony z muru w 1820 r. przez dziedziców Rostworowskich, konsekrowany w 1828 r. przez bisk. Podhorodowskiego. Par. kat. dek. zadawskiego liczy 2297 wiernych; kaplica na cmentarzu grzebalnym. Z zakładów przemysłowych M. posiada młyny na Słuczy ulepszonej konstrukcyi i największe w okolicy, gorzelnię, niewielką fabrykę sukienną żydowską, Wyrabiającą przeważnie koce, i fabrykę posadzek na małą skalę. M. w 1609 r. przy formowaniu ordynacyi ostrogskiej wszedł w skład

Miroczyn

Mironice

Mironim

Mironiszki

Mironowice

Mironówka

Mironpol

Mirony