tewskich w rok dawać; ku temu też pozwoli liśmy y tym listem swoim pozwalamy Panu Iwanu Putiacie, w tym gruncie naszym dwór pobudawać. A k temu dworu tych wszystkich pol i prorobków sic swych używać. A iesli byśmy, my Ihumen i bracia czerncy teraznieysze, y po nas będące, ten grunt od niego wziąć chcieli, tedy pierzwey mamy y powinni będziemy za dwor budowania iego, za oszaco waniem ludzi dobrych, oddać y zapłacić. Toż ten grunt y osadę pomienioną na siebie do cerkwi Ś. Kiryłła wziąć, y to sobie waruiemy, iż pan Putiata nie ma droższego budowania na dwor y młynek stawić i nakładać, coby przewyższało pięćdziesiąt złotych polskich I na to daliśmy Panu Iwanu Putiacie na osa dę tej słobody ten nasz list, pod pieczęcią na szą y z podpisem ręki moiey Ihumena, y nas braci, które pisać umieli. Pisan w Kyiowie w monastyrzu Ś. Kiryłła roku 1611 miesiąca maja. .. . Wasili Krasowski, archimandryt, ihu men Świętokirylski i Jordański w Kyiowu własną ręką. Swiaszczenno inok Kirylski Jiona ręką własną. Jewfimi Dyiakon Ciryllsky własną ręką w zb. Konst. Świdzińskiego. A więc na starem uroczysku zakwitła nowa osada M. Krasowski umarł 1. 616 r. , na stępcami jego byli z kolei Cypryan i Sofroni Żerebiłłowie Łobuńscy, Innocenty Giziel, Ła zarz Baranowicz. Atoli po traktacie Andru sowskim 1667 dobra Mikulicze wraz z M. stają się cząstką dóbr poleskich metropolitów unickich. W 1699 r. wszakże Hulewicz, woj ski Włodzim. , ad male narrata uformował był sobie u króla Augusta II na M. i Unin przy wilej Opis akt centr. arch. , M 22, str. 6. Ale metropolici niebawem dobra te od uzurpujące go je uwolnili. Odtąd rządzili oni tą majętno ścią albo sami przez swych zarządców, albo oddawali w dzierżawę. Za metropolity Kiszki trzymał w dzierżawie Unin Tołokoń a M. Jan Stecki. Ale ze śmiercią ostatniego metropoli ty Teodozego Rostockiego, zmarłego w 1805 r. w Petersburgu, dobra metropolitalne zosta ły zabrane na rzecz skarbu i M. , Mikulicze, Pilipowicze, Babińce, Proskoteń zostały nastę pnie darowane Karolowi vom der Osten Sa cken. Dziś te dobra są własnością wnuka te goż Karola. M. jest siedzibą właściciela. Nie daleko Mikulicz i M. znajduje się stare sieliszcze i przy nim ślady zamku, nad strugą Mircza czyli Kijanką, wpadającą do rz. Rekacza. Dużo tu mogił śród lasów. Obecnie do M. należą Mikulicze, Pilipowicze i Huta, na ob szarze wynoszącym 13, 540 dziesięcin ziemi po większej części leśnej. Do mirockiej wołości należą wsie Babince, Felicyanówka, Hawryłówka. Łubianka, Mikulicze, Pilipowicze, Szybenne, Szybeńska Rudnia. Ob. Arch. J. Z. R. , cz. I, t. 4, 643. Edward Rulikowski. . Miroczyn, grupa domów, folw. i leśniczówka w Wierzblanach, pow. Kamionka Strumiłłowa. Mirogonice al, Mirogonowice al. Mirogoniewice, folw. i os. leśna, pow. opatowski, gm. Boksice, par. Waśniów, odl. 19 w. od Opatowa; folw. ma 9 dm. , 108 mk. , 471 mr. ; os. leś. 1 dm. , 8 mk. , 156 mr. W XV w. z łanów kmiecych szła dziesięcina dla bisk. krakowskiego, a z dworskich dla prob. w Waśniowie Dług. II, 473. Folw. i wś M. Wronów, rozl. mr. 822 gr. or. i ogr. mr. 595, łąk mr. 55, past. mr. 1, lasu mr. 150, nieuż, i place mr. 21; bud. mur. 1, z drzewa 37; płodozmian 16polowy. Wś M. Wronów os. 33, z gr. mr. 234. Mirogoniewlce, ob. Mirogonice i Mierogo niewice, Mirohoszcz, wś, pow. rzeczycki, własność Kiełczewskich, dawniej królewszczyzna, w wojew. mińskiem, pow. rzeczyckim, wspomniana w lokacyi wojskowej z 1717 r. , płaciła hyberny, czopowego i podymnego 66 zł. ob. Vol. Leg. , t. VI, str. 188, wyd. Ohryzki. Podług metryk litewskich mirochowskie starostwo niegrodowe obejmowało dobra M. i Jeziory i dla tego przezywane było także starostwem jeziorskiem. Od początku XVII w. posiadali je kolejno Jezierscy, Szebłowscy, Stetkiewiczowie, Kiełczewscy, Pleskoczewscy, Mołodkowiczowie, Sołłohubowie, Wołkowyscy, HlebiccyJózefowiczowie. Wreszcie z mocy przywileju króla Poniatowskiego z d. 22 listopada 1768 r. dzierżył je Antoni Mołodkiewicz, opłacając kwarty złp, 619 gr. 3. Mirohoszcz, w dokum. Mirohoszcza, Mirohoszcze, wieś cerkiewna, pow. dubieński, na wsch. od m. powiat. , kaplica kat. par. Dubno. Co do nazwy ob. art. Hoszcza t. III, 166. Por. Pamiat. Kij. Arch. Kom. , t. IV, oddz. 2, 126, 226; Arch. J. Z. R. , cz. II, t. 1, 10. Mirolia, wś w hr. szaryskiem Węg. , kościół filial. gr. kat. , lasy, pastwiska, 386 mk. Miroluby, dobra, pow. połocki, w 2 okr. polic, gm. Andrzejów, 33 dusz. Miromino, wś, dziś już nieistniejąca, pow. lęborski, w t. z. obwodzie sawulińskim Saulin, niem. . W 1378 r. potwierdza w. mistrz Winrych v. Kniprode Wyanowi, Kośmie Cosma i Gniewomirowi Gneomir, pół Miromina i pół Żelaznej. Dan w Gdańsku ob. Odpisy Dregera w Pelplinie, str. 68. Miron, wś, pow. kozienicki, gm. Suskowola, par. Sucha, odl. 20 w. od Kozienic, ma 9 dm. , 73 mk. , 566 mr. ziemi włośc, i 12 mr. rząd. , do majoratu Suskowola należącej. Jest tu młyn wodny i urząd gminny. Miron, wś nad Gawią, dopł. Niemna, pow. oszmiański, w spisach urzęd, niepomieszczona, Miron, przys. wsi Walesaki, w pow. suczawskim. Br. G.

Mirociński Potok

Miroczyn

Mirogonice

Mirogoniewlce

Mirohoszcz

Mirolia

Miroluby

Miromino

Miron