obraz ś. Walentego zdawna istniał w M. , jednak kościelne akta o jakiej nadzwyczajnej łaskawości nic nie donoszą. Dopiero w przeciągu przeszłego stulecia rozbudziło się powoli to nabożeństwo, które do dziś dnia się zachowuje. Najprzód wizytacya biskupia z r. 1728 wspomina, że na obrazie były 2 srebrne wota, a r. 1748 donosi wiz. Klińskiego, że do św. Walentego mieli wierni szczególniejsze nabożeństwo i że obraz tutejszy powszechnie uchodził za łaskawy; odpust zupełny w dzień ś. Walentego był wtedy udzielony na 7 lat. Prawie to samo pisze wiz. bisk. Ostrowskiego r. 1765, wotów znajdowało się już dosyć wiele na obrazie, z pomiędzy których wymienia jako ważniejsze dwie tablice srebrne, 1 tablicę mniejszą z wyobrażonem chorem dziecięciem i 5 większych tablic, które ofiarowała pani kasztelanowa Konarska. Nareszcie w r. 1780 donosi wizytator bisk. Rybińskiemu, że obraz ś. Walentego od wszystkich jest czczony, jako łaskawy. S. Walenty był wtedy obok ś. Małgorzaty drugim przybranym patronem kościoła. Ze względu na wielkie nabożeństwo, jakie wierni okazywali ś. Walentemu w M. , udzielił papież Pius VII r. 1802 odpust zupełny na wieczne czasy. Znaczna relikwia ś. Walentego znajdowała się w M. już w połowie przeszłego wieku. Za naszych czasów nabożeństwo do ś. Walentego w M. prędzej się powiększyło, niż oziębło. Odpust odbywa się jak dawniej w sam dzień 14 lutego. Wotów srebrnych znajduje się obecnie przy obrazie około 14 ob. Fankidejski, Obrazy cudowne, str. 235. Wydany świeżo drugi zeszyt Zabytków budownictwa i sztuki Prus zach. zawiera szczegółowy opis kościoła w M. wraz z 6 rycinami ob. str. 91 96. Wspaniała ta świątynia pochodzi z XIV w. , jest cała w cegłę murowana; jej główną ozdobę stanowi wysmukła wieża. Na wzmiankę zasługuje także kociołek do wody święconej z kutej miedzi i stara granitowa kropielnica. Oryginalnego pomysłu są kazalnica i chrzcielnica. Pierwsza przedstawia przednią część okrętu z masztami i żaglami według słów ewangielisty A on wstąpił w łódkę i t. d. Chrzcielnica zaś wyobrąża wijącego się w górę wieloryba, w którego otwartej paszczęce stoi Jonasz prorok, trzymający właściwą chrzcielnicę. W wieży wiszą 3 dzwony, z których największy został w bieżącym stuleciu przelany; drugie dwa zrobił Jan Anthony w Gdańsku r. 1763 i 1764. Na południowej stronie wieży widać jeszcze stary pręt chełmiński podobnie jak na ratuszu w Chełmnie. Proboszczów wspominają źródła historyczne już r. 1320, był nim wtedy Henryk ob. Script. rer. Prus. , I, 785; biskupi kujawscy, do których M. należał, częściej tu przebywali. Kś. Fr. Miłobędzin, wś i folw. nad rz. Wkrą, pow. sierpecki, gm. Białyszewo, par. Sierpc, odl. 3 w. od Sierpca. Leży w piaszczystej okolicy. Posiada kaplicę, młyn wodny, tartak, gorzel nię, cegielnię, 20 dm. , 272 mk. W 1827 r. 14 dm. , 107 mk. Folw. M. z wsią M. , Piaski i Kwaśno al. Budy Miłobędzkie, rozl. mr. 1029 gr. or. i ogr. mr. 398, łąk mr. 28, wody mr. 1, lasu mr. 374, zarośli mr. 185, nieuż. i place mr. 20, w osadach młyn. i karcz. mr. 23; bud. mur. 13, z drzewa 17; płodozmian 14polowy. Wś M. os. 33, z gr. mr. 168; wś Piaski os. 11, z gr. mr. 38; wś Kwaśno Budy Miłobędzkie os. 10, z gr. mr. 91. Br. Ch. Miłobędzkie budy, ob. Kwaśno. Miłobędzkiepiaski, wś, pow. sierpecki, gm. Białyszewo, par. Sierpc, odl. o 3 w. od Sierpca, posiada karczmę, 9 dm. , 108 mk. , 41 mr. gruntu. Miłochniewice, wś, pow. skierniewicki, gm. i par. Głuchów. Należy do dóbr Głuchów ob. i tam mylnie podana jako Michałowice. W r. 1827 wieś rząd, , 24 dm. , 189 mk. Wspomina M. Lib. Ben. Łaskiego t. II, 328. Br. Ch. Miłocice, wś, pow. miechowski, gm. Niedźwiedź, par. Słomniki. W 1827 r. wś rząd. , 21 dm. , 118 mk. Miłocicy łuż. , niem. Miltitz, Miłocin, wś i folw. , pow. lubelski, gm. i par. Wojciechów. Leży przy samej linii dr. żel. nadwiślańskiej, odl. 20 w. od Lublina. Na terytoryum tej wsi mieści się stacya tejże drogi między NowoAleksandryą z Lublinem, która pierwotnie nosiła nazwę Miłocin, obec nie zmienioną na Nałęczów ob. . W 1827 r. wś poduchowna, 10 dm. , 104 mk. Folw. i wś M. , rozl. mr. 1152 gr. or. i ogr, mr. 764, łąk mr. 98, past. mr. 58, lasu mr. 221, nieuż. i place mr. 11; bud. mur. 1, z drzewa 5; płodo zmian 4, 9 i 12polowy. Są tu pokłady kamie nia wapiennego i budowlanego. Wś M. os. 15, z gr. mr, 167. Br. Ch. Miłocin 1. folw. , pow. dąbrowski, leży w równinie nadwiślańskiej na płd, od Gręboszowa a na płn. od Lubiecka. Na wsch. graniczy z Żelechowską Wolą. Należy do Gręboszowa, 2. M. , wś, pow. rzeszowski, dawniej przysiołek do Staromieścia, odl. 5 kil. od Rzeszowa, leży w rozległej równinie 222 m. npm. wzniesionej, przy gościńcu z Rzeszowa do Głogowa. Wś składa się z kilkudziesięciu chat stojących po obydwóch stronach gościńca, z dwóch leśniczówek postawionych po zach. stronie torów kolei Karola Ludwika, karczmy zwanej, , Na klinach i kapliczki ś. Huberta. Podług spisu ludności z 1881 r. , liczy M. 187 mk. rz. kat. , z których 19 przebywa stale na obszarze więk. pos. Wykazu tabularnego osobnego nie ma ta wioska, ale jest objęta razem ze Staromieściem. Gleba jest urodzajną. Naj Miłobądź Miłobędzin Miłobędzkie budy Miłobędzkie Miłochniewice Miłocice Miłocicy Miłocin