mie nadodrzańskie na Szląsku. Tenże Bolesław II władał Krakowem aż po Tatry, co nasz Bolesław I Chrobry dopiero zdobył na Bolesławie III 999 r. Tym sposobem Chorwacya biała Konstantyna Porfirogeneta obejmować może Czechów, istotnie 950 już podbitych, i krakowskie do 999 r. im uległe. W opisie angielskiego króla Alfreda 871 901 czytamy, że na wschód Bawarów, koło Regensburga siedzących, są Czesi; od tych na wschód Morawianie. Od Morawian na wsch. Wiślanie Vislaland, zaś na północny wschód są Dalemińce o 2 mile od Elby z m. Strelą, Zehren pod Meissen a od Dalemińców Chorwaci Choriti, graniczący na północ z krajem dziewic Mägdhaland, za którym znowu na północ Sarmacya aż do gór Ryfejskich rozciąga się. oczywiście trzeba przypuszczać, że Białochrobacya greka i Ohrobaci anglosasa jednę i tęż samą ludność i ziemię oznaczają. Ponieważ zaś Białoserbi, wedle tegoż Konstant. Porfir. roz. 32, mieszkają za Węgrami t. j. za Karpatami w okolicy zwanej Bojki dziś ród Bojków na wierzchowinie Dniestru, Stryja, Oporu i świecy, obok Białochrobatów i Frangii, i od tychże Serbów pochodzą Zachlumianie nadadryatyccy, przybyli roz. 33 Konst. Profir. pod wodzą Michała syna Wyszewita z nad rzeki Wisły zwanej Ditzike zamiast Nidzica czy Nida; łatwo wywnioskować, że tak Białochrobacya jak Białoserbia przysiadły u stóp Karpat, czyli Chrebtów. Zna ich i kronikarz ruski Nestor, wymieniając Białochrobatów z Serbami i Chorątanami, obok Czechów i Morawców, w rozkładzie geograficznym roz. 3 i pod r. 993 6501 Szedł Włodzimierz na Chorwatów z przeciwnej strony, niż Suła rz. , skąd Pieczyngi nań naszli mieszkających. W 992 wedle roczników niemieckich, Bolesławowi I naszemu groziła wielka wojna od Rusinów, co o tyle się zgadza z poprzednią wieścią, że Chrobaci wojowani przez Włodzimierza W. nie siedzieli w Chrobrego państwie, lecz nad granicą, i stąd tylko mu wojna groziła. Do czasu tych wojen Włodzimierza z Chrobatami należy powieść Nestora Monumenta Bielowskiego, I, 626, por. 558, 607, że Radymicze siedzący nad Sożą i Wętycze nad Oką przyszli od Lachów i są Lachami. Pierwsi zaś przez wojewodę Włodzimierza W. 984 r. Wilczychwosta zostali pobici przy rzece Pieszczanie, skąd poszło przysłowie Pieszczańcy Piasek przed Wilczymchwostem ogonem uciekają. W pobliżu Sanu i Sandomierza jest Radymno, skąd mógł Włodzimierz jeńców nad Sożę w województwie mścisławskiem przeprowadzić, a nazwa Pieszczan pomijając fakt shistorycznienia zwykłego faktu, że piasek wzbija się od ogona zwierzęcego tłumaczy się nazwą rz. Pieszczany w XI w, która jako Piszczel płynęła przez sandomierskie przedmieście Kobiernik w XV w. , a w XIX w. jako strumień bezimienny płynie przez tak zwane Piszczele Pamiętnik Towarz. lekars. w Warszawie, 1884, zesz. 1 i 2, str. 231 4. Pomimo to jednak, że historyczne istnienie nazwiska Białochrobacyi w okolicach później Małopolską zwanych ze źródeł da się wykazać; wszelako dwie te nazwy mają znaczenie synonimów tylko w dzisiejszej terminologii naukowej. W źródłach kronikarskich i dyplomatycznych antyteza M. do Polan wyraża się przez nadawanie obszarom pierwszej nazw od miast Wrocławia, Krakowa, Sandomierza, w XII w. zwanych stolicami państwa głównemi sedes regni principales; Gallus Kron. II, 9, por. 21, gdy kraj nad Wartą zwie się Polonią. Podział 1138 r. dobywa na wierzch prowincyonalne nazwy. Atoli, lubo okres podziałów ustalił nazwy Mazowsze, Szląsk, Pomorze, Kujawy, Łęczyca i t. d. ; lubo nawet ogół ziem Mieszka III, za jego spadkobierców, oznaczany bywa z uwydatnieniem tych przeciwstawności, naprzykład 1234 w tytułach Henryków Brodatego książę Szląska i Krakowa i Pobożnego ks. Szląska i Polski; Kodeks Wielkopolski 169, 173, a nawet 1242 synowie Władysława Ottonicza Przemysław I i Bolesław Pobożny przybierają stanowcze miano książąt MajorisPoloniae K. W. 232, czem dają poznać, że jest jakaś Minor Polonia; jednakże takiej nazwy nie znajdujemy przez cały w. XIII. Leszek Biały, ks. Krakowa i Sandomierza, bierze czasem tytuł dux Poloniae Monum. Medii Aevi I, str. 17 i 18, III, str. 9, ale nie Minoris Poloniae. Przemysław II 1290 r. i 1292 przeciwstawia w swym tytule Polonia Major i Cracovia K. W. 649, 692, por. akty z tego roku Polonia et Cracovia, a dość często używa nazwy Maior Polonia 678 z 1291, 689 z 1292, 695 z 1293, 274, 276 z 1294, 736 z 1295. Najwyraźniej jednak mówi tylko o ziemiach krakowskiej i sandomierskiej 692, nie uogólniając ich jedną nazwą. Peryód dwu książąt albo dwu dziedziców królestwa polskiego stanu rzeczy nie zmienia, i tytuł Polski zostawia późniejszej W. Polsce, wyróżniając z niej pojedyńcze ziemie Kraków, Sandomierz, Kujawy, Łęczycę, Sieradz, Pomorze. Możnaby twierdzić, że miano geograficzne Minor Polonia istnieje potencyalnie, usprawiedliwia byt nazwy Major Polonia, wyjaśnia racyą tytułu Jadwigi żony Łokietka tocius Poloniae regina w 1320, zaraz po koronacyi Łokietka, M. M. Ae. , V, A. 11, str. 13 i tegoż tytuł z 1333 rex universalis Poloniae Mon. Med. Ae. , III, 191, str. 226, bo koronacya Łokietka połączyła obie Polski; on był królem całej Polski, był królem ogólnym Polski por. K. W. 1013.

Małopolska