nie ustąpił i mianował Jana Gruszczyńskiego. Lutek z Brzezia na rozkaz króla zrzekł się kandydatury, ale Sieniński zamknął się w Pin czowie i kazał się wyświęcić. Postanowiwszy przełamać potęgę duchowieństwa, wysłał król Szafrańca i Pieniążka, starostów krakow. i sandomier. , którzy Pińczów obiegli, dobra biskupie oddali Gruszczyńskiemu, a kapitułę krakowską rozpędzili. Sieniński opuścił Pinczów tajemnie i wraz z Długoszem udał się do Melsztyna, czekając bulli papieża. Istotnie papież zagroził klątwą królowi, to jednak nie skutkowało. Kazimierz Jagiellończyk zagroził gardłem każdemu, ktoby dał schronienie banitom. Zdaje się, że Melsztyński nie chciał kruszyć z królem kopii za nieprzyjaciół dawnych swego brata, bo widzimy Sienińskiego i Długosza podróżujących i ukrywających się w Sądeczyźnie, Jan Melsztyński zaś wpuszcza do zamku sekretarza królewskiego i tłumaczy się, że dał wprawdzie księżom przytułek, ale że ich za burzycieli spokoju nie uważał. Do oblężenia M. nie przyszło, Sieniński i kapituła krakowska upokorzyli się przed królem i powrócili do jego łaski. Także znalazł w tym zamku przytułek Mikołaj Krydlar, rajca krak. , po zabiciu w Krakowie przez mieszczan Jędrzeja Tęczyńskiego. Po wygaśnięciu rodziny Melsztyńskich w XV w. , przeszedł zamek na Tarnowskich, którzy z tamtą rodziną byli spokrewnieni, następnie zaś, przez małżeństwo, na Jordanów. Gdy ta linia Jordanów na Wawrzyńcu Spytku, kaszt, krak. , 1558 r. wygasła, objęli M. Taszyccy, po nich gorliwi aryanie Tarłowie a w końcu Lanckorońscy, którzy go dotychczas posiadają. Kościół drewniany. t. ś. Krzyża, zwany Melsztynem, stał w pobliżu zamku aż do r. 1791. Za Długosza mieszkał przy nim prebendarz, który miał dom i ogród pomerium. Wówczas do parafii należał zamek i trzy wsie Karno wycze, zapewne Charzowice, Zawadczani Zawada i Pobrzycze, może Pobrzeże, na prawym brzegu Dunajca, na płn. od Filipowie Lib. ben. II, 139. M. był miejscem rodzinnem Katarzyny Białoszyny, zmarłej 1648 r. , słynnej z pobożności i hojności dla ubogich i uważanej za błogosławioną, o której pisze Bzovius De gestis Polonorum c. 13, i uczonego Spytka, któremu mylnie przypisano autorstwo dzieła Reja p. t. Zwierciadło w którem się każdy swym sprawom przyjrzeć może. M. graniczy na zach. z Faliszowicami, na płn. z Charzewicami, a na wsch. z Zawadą Małą. O M. czytać można w Balińskiego Starożytnej Polsce, I, 199; Siarczyńskiego, . Dykcyon. geogr. Galicyi; rkp. Bibl. Ossolińskich No 1823; Morawskiego Sądeczyźnie I, 99; II, 164 i 225, gdzie toż znajduje się plan zamku; dalej w książce W. Balickiego Miasto Tarnów 1831, który Melsztyńskich wywodzi od Jana syna Spicymira h. Leliwa, słowianina a nic niemieckiego przybysza i stara się dowieść, że Tarnów był wcześniej założonym od M. , czemu się niemiecka nazwa Mühlstein Kamień młyński albo Mehlstein sprzeciwia; w Styczyńskiego Okolicach Galicyi, str. 155, gdzie jest także zdjęty widok; w Michała Balińskiego Spytko z Mielsztyna Bibl. Warsz z 1844 r. ; tudzież Przyjaciel ludu z 1840r. No 42; w Goszczyńskiego Dzien. podr. do Tatrów; M. Turkawskiego Wędrowiec z 1879 r. , No 127. Mac. Meltsch, ob. Witków. Melucken dok. , ob. Miłuki. Meludwiesen niem. , folw. , pow. frydlądzki, st. p. Schönbruch, 61 mk. 1856. Kś. Fr. Melupa, lewy dopływ rz. Berze, lewego dopływu Aa. Melwica, niem. Melwitz, łąka do wsi Szwornigac należąca, pow. chojnicki; r. 1322 nadaje ją komtur tucholski sołtysowi i mieszkańcom ob. Odpisy Dregera, rkp. w Pelplinie, str. 123. Melwidzie, Milwidy, Milwidzie, dwór szlach. , pow. szawelski nad Wentą, par. Janiszki, z kaplicą ś. Martyniana z początku XVII w. Melwin al. Mi win, 1717 Melwino i Millwyn, niem. Mellwin, wraz z wybud. Melwińską hutą zwanem, dobra ryc, pow, wejherowski, st. p. Smażyn 4 kil. odl. , okr. stanu cywil. Luzin, szkoła Barłomin, par. kat. Luzino, ew. Smażyn; odl. od Wejherowa 1 3 4 mili cegielnia w miejscu. Mieszkańców było w M. 1871 r. 259, dm. 21, w Melwińskiej hucie zaś liczono 4 dm. , 32 mk. R. 1868 było tu 220 kat. a 16 ew. Melwin I i Melwińską huta zawierają 44796 ha roli or. i ogr. , 2553 łąk, 7660 boru, 1489 nieuż. , 219 wody, razem 56717 ha; czysty dochód z gruntu obliczają na 2322 mrk. Właśc, jest Wiktor de Żelewski. Melwin II ma obszaru 23241 ha, mianowicie 18494 roli or. i ogr. , 511 łąk, 2553 boru, 1484 nieuż. , 199 wody; czysty dochód gruntu wynosi 630 mrk. Właśc Michał v. Tempski. Według taryfy na symplę z r. 1717 płacili w M. Jan Mielwiński 4 gr. . Piotr Żelewski 12 gr. , W. Łebiński też 12 gr. Od r. 1381 należał M. do wójtostwa mirachowskiego. W ostatnim czasie nabył M. Gruchałta za 73, 500 mrk. Melving dok. , ob. Elbląg. Melwino i Melwińska huta, ob. Melwin. Melwitz niem, ob. Melwica. Melzak, niem. Mehlsack, dok. Melsatia, Maelsack Malcekuke, Melsang, Melsagh 1394, Meelsack, Melszak XV w. , miasto w Warmii z zamkiem biskupim, nad rzeczką Walszą, uchodzącą wśród lesistej doliny do Pasargi w pow. brunsberskim, 31 kil. na płd, wsch. , a 30 kil na płn. zach, od Licbarka, Okolica górzysta, gleba żyzna, składa się z gliny, żwirowatego piasku i marglu, miejscami znajdują się torfo

Meltsch