dm. , 1140 mk. w tem 138 żyd. ; obecnie jest do 200 dm. i do 1500 mk. L. zdawna należał do dóbr książąt mazowieckich. W 1300 otrzy mał L. dożywotnio Jan z Piekar sędzia ziemi czerskiej za zasługi względem Ziemowita i Trojdena książąt mazowieckich. Ks. Anna za łożyła tu około r. 1400 parafią i wzniosła ko ściół drewniany okazały z chórem murowa nym; były przy nim 4 kaplice. Spłonął w 1613 r. Ks. Janusz w 1423 r. nadał osadzie prawo miejskie niemieckie. Po wcieleniu Mazowsza do korony, L. należał do dobr królowej Bony, a następnie do dóbr królewskich jako staro stwo niegrodowe. Stanowiło ono uposażenie królowej Konstancyi, żony Zygmunta III, a w XVIII w. posiadał je ks. Adam Czartory ski jenerał ziem podolskich. On to wzniósł na miejscu spalonego obecny kościół paraf. w 1733 r. O dawniejszej zamożności L. świadczy lustracya z 1569 r. , według której było tu 265 dm. murowanych i wielka liczba rozmaitych rzemieślników. W XVII w. prócz parafialnego kościoła istniały jeszcze dwa inne św. Ducha i św. Wawrzyńca, tudzież szkoła i szpital. Par. L. dek. nowomiński 6925 dusz. Gmina L. należy do sądu gm. okr. II w miejscu; st. poczt. i st. dr. żel. warsz. teresp. w NowoMiń sku. Gmina ma 3926 mr. obszaru i 1373 mk. Niegrodowe starostwo latowickie podług lustracyi z r. 1660 składało się z mta Latowicza nad rz. Swidrem i ze wsi Wielgolas, Chyziny, Trembczbór, Kamionka, Wężyczyn, Dąbrówka, Oleksianka, Iwowe, Strachomm, Jaliny, Rędzyńskie, Żebraczka, Rudnik, Kochany, Róża, Toczyska, Zgorznica, Wólka Różańska, Zabie lę. W r. 1771 Adam ks. Czartoryski, jenerał ziem podolskich, wraz z swą małżonką Izabelą z Flemingów, z niego opłacali kwarty złp. 5432 gr. 23, a hyberny złp. 2382 gr. 14. Do bra rządowe L. w r. 1835 i 1838 rozdane zo stały na majoraty; z całych dóbr pozostały własnością rządową msto L. , wsie Kochany, Rudniki i Laliny. Br. Ch. Latscha niem. , wś i dobra, pow. toszeckogliwicki, par. Rachowice, o milę od Rudzińca, nad strugą Przykopą; 44 bud. , 55 dm. , 507 mk. Dobra ks. raciborskiego, idą w dzierżawę razem z Boiczowem 1800 mr. ziemi. Wś ma 759 mr. ziemi, 51 osad, kościółek z r. 1490. Lattana niem. , ob. Łatana. Latyczów, wś nad rz. Wieprzem, pow. krasnostawski, gm. i par. Krasnystaw. W 1827 r. wś rząd. 26 dm. , 209 mk. ; obecnie 55 osad włośc, i 1035 mr. ziemi. W XVII w. należał L. do dóbr starostwa krasnostawskiego ob. Krasnystaw, IV, 643. Latyczów, rus. Letyczew, msto powiatowe w gub. podolskiej, na praw. brzegu rz. Wołku, który o 2 wiorsty od msta łączy się z Bożkiem i Wołczkiem i wpada do Bohu. Leży na równinie pod 49 23 sz. i 45 17 dłg. ; odległe od msta guber. Kamieńca o 140 w. , od stacyi Derażni odekowołoczys. linii 20 w. Ludności do 9000, w tej liczbie chrześcian do 4000, reszta żydów trudniących się drobnym handlem i rzemiosłami. Pod względem stanów szlachty 345, duchownych 58, reszta mieszczan i włościan. Cerkwie 2 murowane i 1 drewniana; kościół katolicki Wniebowzięcia N. Panny podominikański, otoczony murem z cegły z bramami i strzelnicami, 3103 parafian, posiada cudowny obraz N. Panny, licznie przez wiernych nawiedzany. Kaplica na cmentarzu. Domów w ogóle do 500, z tych 30 zaledwie murowanych. Miasto ubogie, błotne, mieści urzędy powiatowe, zjazd sędziów pokoju i komisarzy włościańskich dla pow. proskurowskiego i latyczowskiego, kantor pocztowy, stacyą telegraficzną, synagogę, 4 domy modlitwy, 2 fabryki świec z roczną produkcya do 1000 rubli, fabrykę tytuniu, zatrudniającą 8 ludzi z produkcya 9000 rubli. W ogóle fabryk 5, robotników 41, produkcyi 41600 rs. Rzemieślników w ogóle 822, po większej części żydów. Jarmarki 9 kwietnia, 9 maja, 20 czerwca, 1 paździer. i 6 grudnia v. s. Obrót na tych jarmarkach obliczany od 5 do 8 tysięcy rubli. Za rządów polskich L. był miastem grodowem i stolicą pow. latyczowskiego. Powiat ten był najrozleglejszy z 3ch powiatów wojew. podolskiego; granicą jego była rz. Uszyca, Kalusik i Morachwa. O początku założenia miasta L. nie mamy żadnych pewnych wiadomości; zdaje się jednak, że założone zostało przez ks. Koryatowiczów po wypędzeniu Tatarów z Podola. Z początku miało się nazywać Leszczyn, zapewne od leszczyny, obficie rosnącej nad brzegami Wołku; położony był na lewym jego brzegu, gdzie i pierwotnie był drewniany kościół Dopiero po zniszczeniu miasta przez Tatarów, osiadło ono na prawym brzegu rzeki i zaczęło zwać się Latyczowem. Niedawno znaleziono 2 dokumenta, z których dowiadujemy się, że w 1546 ksiądz kanonik Wilczek, proboszcz latyczowski, rozpoczął proces o zajęcie gruntu ze wsi Kudynki, ówcześnie do kościoła należącej, przez sąsiedniego obywatela Kurdwanowskiego; z procesu tego widać, że kościół już około 1430 r. był erygowany. Czyt. Histor. opis kościoła latyczów. p. ks. Zgierskiego. W kronikach pierwszą o L. wzmiankę spotykamy w połowie XV w. , gdy Tatarzy w 1453 r. napady swe posunęli aż pod Łuck i do 9000 ludzi w niewolę zabrawszy, z ogromnemi łupami wracali; dopędzili ich około Trębowli Łaszcz ziakowski, Jan Niemiec latyczowski i Matias międzyboski ststowie; w niewielkim poczcie na liczną zgraję Tatarów napadłszy, zupełnie ich rozbili, łupy odebrali i lud zabrany oswobodzili; ostatki zaś Tatarów bracła

Latscha

Latscha

Lattana

Latyczów