reszyca. Wchodzi ona tutaj z Porzecza Janowskiego, płynie na płd. a zasilona z. obu boków pomniejszemi strugami, tworzy w całym zakątku płd. wsch. rozległe moczary, tak zwane Ługi 281 m. , a w końcu rozlewa się w staw Malczycki. Staw ten ciągnie się wzdłuż całej granicy płd. na przestrzeni 4 1 2 kil. Węższy na wsch. , rozszerza się ku zach. do 1 2 kil. , a na krańcu zach. zwęża się znowu i przypiera do granicy Strony. Na 1 1 2 kil. przed tą granicą wypływa już Wereszyca ze stawu i płynie na zach. wzdłuż granicy Załuża. Od wsch. strony wpada do stawu tak zw. Stara Rzeka, płynąca z Wrocowa od płn. wsch. Zabudowania wiejskie leżą na zach. , tui. nad stawem, im dalej ku wsch. tem bardziej oddalają się od stawu i ciągną się szeregiem na płn. wsch. ku Wereszycy. Płn. zach. część wyżej wzniesiona ma szczyt Sredni horb 311 m. wys. Własn. więk. ma roli or. 221, łąk i ogr. 460, pastw. 36, lasu 72 mr. ; własn. mniej. roli or. 1030, łąk i ogr. 524, past. 310 mr. W r. 1880 było 1544 mk. w gm. , 40 na obsz. dwor. obrz. gr. katol. , 45 rzym. kat. . Par. rzym. kat. w Powitnie, gr. kat. w miejscu, dek. gródecki, archidyec, lwowska. Do parafii należy Załuże. We wsi jest cerkiew pod wez. św. Dymitra. W r. 1407 odstąpił Władysław Jagiełło Waśkowi Moszence albo z Moszenki w M. spust rzeki i całą przestrzeń w skutek tego spustu lub zalewów rzeki zatapianą, wymawiając sobie tylko tyle, aby Waśko w królewszczyźnie Zalesie swym kosztem staw wybrał i zapuścił. Stadnicki, Ziemia Lwowska w XIV i XV w. w Bibl. Warsz. 1863, t. III, str. 61; A. G. Z. III, 158; Archiwum Bernardyńskie C. t. 333, str. 222 i T. t. 16, str. 19. Pierwszy ten przywilej, oznaczający także granicę stawu malczyckiego, powiada wyraźnie, iż linia graniczna poczynać się będzie od łąk rzeczonego Waśka aż do Izbisk, a stamtąd extremo mericae Wrocowsciensis usąne ad prata dicta Pomienne et Wrocowskie, et etiam ad ejus prata Porzeczki nuncupata. A nie zapominajmy, że Waśko Moszenko był Rusinem i że pierwotny przywilej nadawczy do niego w języku ruskim był wystosowany. Jeżeli mimo to nazwy miejscowości są przeważnie polskie, dowodzi to, że M. wtedy już oddawna Małopolaninami po wielkiej części były zaludnione. Stadnicki 1. c. str. 47. Później i już przed r. 1428 darował król zapewne rzeczonemu Moszence całą wieś M. , w której tenże już w pomienionym roku jako dziedzic kościół parafialny wybudował i wyposażył. Po śmierci Waśka Moszenki poszły M. kilkakrotnie w podziały między jego potomków. W r. 1442 rozkazuje Władysław Warneńczyk Piotrowi Odrowążowi ze Sprowy, wojew. lwowskiemu i staroście generalnemu ruskiemu, aby arcybiskupstwu lwowskiemu przywrócił jez. malczyckie, nadane arcybiskupowi przez Władysława Jagiełłę, a zabrane nieprawnie przez zmarłego Piotrowego brata Rafała. A. G. Z. II, 117; w r. 1443 widzimy właścicielami jednej połowy M. Hryćka i Jerzego, drugiej połowy Fiedorka i Waśka Moszonczyców. W r. 1447 przenoszą Fiedorko i Fiedko, właściciele M. , tę wieś na prawo niemieckie, poruczają powtórne jej osiedlenie na tem prawie Jakóbowi i Stanisławowi de Zołecz Orzechowskim i nadają im w tej wsi wójtostwa dziedziczne A. G. Z. II, 127. Nazwy kmieciów miejscowości i powinności w tym dokumencie są polskie. W roku 1451 Jan Gołąbek z Zimnej wody sędzia, i Ściborz z Wiszni podsędek, ziemscy lwowscy, poświadczają dział dóbr, który stanął między Fiedorkiem i synowcem jego Fiedkiem, dziedzicami z Malczyc A. G. Z. II, 135. W r. 1455 Ścibor z Wiszni sędzia i Jan z Wysokiego podsędek, ziemscy lwowscy, poświadczają, że Fiedorko z M. część swoją tej wsi i wójtostwo w niej położone sprzedał na wieczystą własność Grzegorzowi z Sanoka, arcyb. lwowskiemu ib. II, 142. W r. 1569 stwierdza Zygmunt August, że wieś M. należy do kapituły lwowskiej obrz. łac. i każe ją wprowadzić także w posiadanie stawu w M. tamże; C. t. 41 str. 737. D 27 paźdz. 1759 r. umarła w M. Konstancya z Czartoryskich Poniatowska, matka Stan. Augusta. Wyrabiano tu w XVIII w. piwo. 2. M. Małe, ob. Stronna. Lu. Dz. KONIEC TOMU PIĄTEGO.

Malczyce