górską. Ponad połączeniem się obu Oraw i między niemi rozpościera się najznaczniejsza płaszczyzna w Orawie; odtąd zaś w kierunku południowym, a od Twardoszyna południowozachodnim, wąska dolina Orawy oddziela tę M. Orawską od północnozachodnich stoków Tatr liptowskoorawskich. W grzbiecie tejże M. wznoszą się od płdn. zach. ku płn. wsch. następujące szczyty Jaworowa 1029 m. , szczyt bezimienny 1084 m. . Budyn 1220 m. , Magórka 1104 m. , Stara Hora Przyboj 948 m. i Jedlicznik 828 m. wysokie. Budyn zatem jest najwyższym szczytem M. Orawskiej. Oś podłużna M. TurczańskoOrawskiej wynosi 53 ML, a szerokość tego pasma 7 do 11 kil. We względzie geologicznym M. Turczańska z Halami Wiaternemi, Fatrą, Szypem i Hrdoszynem, wreszcie z M. Orawską, tworzy jednę całość. Co do M. Turcz. , to geologicznie uważana, jest ona dalszym ciągiem Hal Wiaternych. Południowe jej stoki składają się z granitu, a to z tego samego, , jak dzielnica Minczowa w Wiaternych Halach; północne zaś z wapieni. Między granitami i wapieniami rozpostarł się czerwony piaskowiec, tworzący najwyższe szczyty tej dzielnicy. Skład geol. Krywania Małego i Rozsudca, obacz pod artykułami opisującemi te szczyty. W M. Orawskiej część zachodnia, między przecznicami zazrywskoparnicką i hrusztyńskoorawską, składa się od południa z marglów neokomskich, od północy z dolomitu neokomskiego. Prócz tego wystąpiły nad drogą od. Zamku Orawskiego aż ku Kniaży margle puchowskie. W części zaś, wschodniej, począwszy od Zamku Orawskiego aż do Długiej, wystąpiły nad Orawą liasowe margle plamiste. Na nich legły wapienie jurasowe, na spodzie czerwony lub szary wapień krynoidowy, na wierzchu czerwony wapień ryfowy z kilku gatunkami amonitów, jak zwykle źle zachowanych. Wapienie ryfowe występują między Trzcianą i Twardoszynem, w skale Medwedzkiej pod Krasnohorką, i od Podbielu aż ku Zamkowi orawskiemu, leżąc tutaj na wspomnianych marglach plamistych. Na zachód od Krasnohorki pojawiają się czarne łupki zawierające Ammonites tardifuncatus Leym. Czyt. Dionys Stur, Barometrische Höhenmessungen im Wassergebiete der Waag und Neutra. W Jahrb. d. kk. geol. Reichsanstalt in Wien, 1860. Fötterle, Geolog. Untersuchungen wegen etwaigen Salzvorkommens in der Arva; tudzież Mitteilungen über die Braunkohlenlager in der Arva. Tamże, r. 1851. Paul C. , Die Karpathensandstein und Klippenbildungen zwischen dem Gebirgszuge der Arvaer Magóra und dem Arvaflusse von Turdossin bis Arvavaralja. Tamże, 1867. Br. G. Magórka 1. polana w obr. gm. Grzechyni, w pow. myślenickim. 2. M. , grupa chat włościańskich we wsi Żabiu, w pow. kosow skim. 3. M. Łodygowska, chaty górnicze i kamieniołomy, koło Huciska, należące do ob szaru dworskiego w Łodygowicach, w pow. bielskim. 4. M. .Wilkowska, chaty górnicze, nieopodal Wilkowic, należące do obszaru dworskiego w Łodygowicach, w pow. biel skim. Br. G. Magórka, potok górski w obr. gm. Zawoi, w pow. myślenickim; wypływa z pod przełę czy między szczytami Czerniawą Suchą 1062 m. i Jałowcem 1110 m. , w lesie Pod Beski dem zwanym; płynie na wschód, równolegle do pot. Korczynkami zwanego ob. . Uchodzi do Wilcznawki, dopływu Skawicy, z lew. brz. Długość biegu 2250 m. Br. G. Magórka 1. pasmo górskie w Beskidzie zachodnim, na granicy gmin Międzybrodzia lipnickiego a Łodygowic, w pow. bielskim, ciągnie się od północnego zachodu ku wschodowi, łukiem podanym na południe. Północnozachodni narożnik tworzy szczyt tejże nazwy, także Josefsberg zwany; wznies. 913 m. Miejsce znaku triangul. Od tego szczytu wybiegają dwa ramiona górskie, jedno ku północy, ze szczytem Sokołówką, 858 m. wys. ; drugie ku zachodowi, ze szczytami Rogaczem 828 m. i Łysą 660 m. . Od wschodniego bezimiennego czubka, 933 m. wysokiego, odrywają się również dwie odnogi ku dolinie Soły, jedno ku płn. wsch. , drugie ku płdn. wsch. W tej ostatniej odnodze szczyt Suchy Wierch 799 m. . Północny stok lesisty należy do Międzybrodzia lipnickiego, południowy zaś do Łodygowic. Północne stopy oblewa potok Ponikwa, płynący na wschód i zlewający swe wody do Soły. Z południowej stoczystości podążają wody do pot. Żylczy. 2. M. , góra lesista, na północny wschód od wsi Straconki, w pow. bielskim, pod 36 46 32 wsch. dłg. g. F. , a 49 48 10 płn. sz. g. Wznies. 654 m. npm. 3. M. , szczyt w Beskidach zachodnich, wznosi się na granicy Galicyi i Szląska austr. a gm. Lipowej i Kamesznicy, w powiecie żywieckim, na północ od Baraniej góry 1214 m. , pod 36 41 wsch. dłg. g. F. , a 49 37 40 płn. sz. g. , ponad źródłami Białej Wisełki i dopływów tejże. Po stronie płn. wsch. bije potok Leśna ob. , dopływ Soły, a po stronie płd. wsch. potok Bystra, zwany w dolnym swym biegu Kamesznicą ob. . Wznies. 1129 m. npm. Od szczytu tejże M. na wschód bieży granicą wymienionych gmin szeroki grzbiet lesisty, kończący się szczytem, także M. zwanym, 1091 m. wys. 4. M. , góra lesista, wznosząca się na granicy gm. Ponikwi i Jaszczurowy, w pow. wadowickim, z Tarnawą, w pow. żywieckim, pod 37 8 14 wsch. dłg. g. F. , a 49 48 15 płn. sz. g. , w odnodze górskiej, wybiegającej od Łamanej Skały 934

Magórka

Magórka