Maciejowce 1. niem. Matzdorf, węg. Matheóc, mko, w hr. spiskiem, w pow. podtatrzańskim, w dystrykcie wielickim, jedno z 16 miast spiskich zastawionych Polsce, nad Popradem, na lewym brzegu jego, u podnóża Tatr spiskich. Od zachodu graniczy ze. Sławkowem Wielkim i Wielką Felka; od południa z Sobotą Spiską, od wschodu z Żakowcami, a od północy z Łomnicą Wielką. Obszar M. rozdziela Poprad na zachodni i wschodni. Zachodni przerzynają pot. Seifen i Czerwony, oba uchodzące do Popradu. Na zachodniej granicy wznosi się Sławkowska góra do wys. 702 m. ; rynek miasta 659 m. npm. W zachodniej zaś połaci wynoszą się bezleśne wyniosłości Ander Leit 762 m. , Theilerberg 719 m. i Mühlberg 713 m. .. Nad Popradem i Czerwonym pot. młyny. Dm. 180, mk. 941, przeważnie niemieckiej narodowości; obszar liczy 1968 kwadr. sążni katastr. 1880 r. . W miejscu wznosi się starożytny kościół pod. wezw. ś. Stefana Króla. Kościół erygowany około r. 1231. Metryki poczynają się r. 1674. Według szem. dyec. spiskiejw r. 1878 było dusz rz. kat. 144, ew. 790, nieun. 19, żyd. 9, razem 962. R. 1275 otrzymał tę osadę już wtedy niemiecką wraz z sąsiednią, także niemiecką, Wielkim Sławkowem zwaną, od króla Władysława ELI, hrabia Botyz ob. Batyzowce. Czyt. Fejer, Cod. dipl. Hung. , t. VIII, cz. 2, str. 57 i t. Y, cz. 2, str. 238. W dokumentach zwie się Villa Matthaei. Jest tu także kościół ewangelicki. Pierwsi protestanci pojawili się tu na początku XVII w. , gdyż w r. 1620 niejaki Jerzy Pakostovicius al. Pakastay był ich kaznodzieją. W r. 1672 15 stycznia odebrano protestantom kościół i wypędzono ich stąd. Wracają dopiero na początku XVIII w. W r. 1787 stanął kościół ewan. , dziś istniejący. W r. 1661 wielka powódź z powodu oberwania chmury nawiedziła miasto. W r. 1718 uległo ono strasznemu pożarowi. Według lustracyi starostwa spiskiego z r. 1765 M. płaciły rocznie złp. 6253 gr. 15, a mianowicie czynszu rocznego czerw. zł. 180 czyli złp. 3240; podatku rozmaitego złp. 2792 gr. 5; za pszenicy gbelów 3 złp. 30; za żyta gbel. l4 złp. 112; za jarca gbel. 14 złp. 79 gr. 10 razem złp. 6253 gr. 15. Fabryka wyrobów żelaznych. 2. M. , niem. Matzdorf, Mattsdorf, węg. Matejoc, wś, w hr. spiskiem Węgry, w pow. lewockim, w dystrykcie właskim, na prawym brzegu Hornadu, przy drodze kolei żel. koszyckobogumińskiej, w okolicy górzystej. Północną granicę od wsi Jamnika tworzy rz. Poprad, od zach. i płdn. leży Kotterbach a od wsch. Hrost. W południowej stronie wsi wznoszą się wzgórza, Horbkami zwane 707 m. , na wschodniej zaś granicy wzgórze Za kościołem al, , Za kostelom 612 m. . Dm. 39, mk. 250; obszar 580 sążni kwadr. ka tastr. 1880 r. . Należy do sądu powiat. w No wej Wsi Spiskiej, do urzędu podatk. w Lewo czy. Należy do par. rzym. kat. w Hroście; w miejscu atoli jest kościółek pod wezw. św. Katarzyny. Według szem. dyec. spiskiej z r. 1878 było dusz rzym. kat. 222, nieun. 23, ży dów 5, razem 250. Stacya pocztowa w Markuszowcach. Br. G. Maciejowice 1. wś i folw. , pow. miechow ski, gm. i par. Luborzyca. W 1827 r. wieś rząd. , 20 dm. , 131 mk. W XV w. . M. i Syrosławice płaciły dziesięciny proboszczowi u św. Pankracego w Brzesku Starem Dług. II, 162. Według Tow. Kred. Ziems. folw. M. z attynencyą Baranów, wsiami M. i Baranów, dziś już podobno rozparcelowany, miał rozl. mr. 439 grunta orne i ogr. mr. 348, łąk mr. 28, pastw. mr. 19, nieuż. i place mr. 44, bud. mur. 3, z drzewa 9, młyn wodny, pokłady kamie nia budulcowego. Wś M. os. 20, z grun. mr. 140; wś Baranów os. 12, z grun. mr. 73. 2. M. , wś włośc, pow. stopnicki, gm. Grabki, par. Gnojno. Należała do dóbr Januszowice ob. . W 1827 r. 9 dm. , 33 mk. Wspomina ją Długosz t. II, 444. 3. M. , wś, pow. łu kowski, gm. Jakusze, par. Trzebieszów. Ma 36 dm. , 253 mk, 786 mr. obszaru. Br. Ch. Maciejowice, os. miejska, przedtem mczko, pod 51 41 39. 6 sz. g. i 19 12 41. 7 dł. g. , nad rz. Okrzejką, pow. garwoliński, gm. i par. Maciejowice. Leży śród piaszczystej niziny nadwiślańskiej, o 3 wiorsty od ujścia Okrzejki do Widy, przy trakcie bitym wojennym z Warszawy do Iwangrodu; odl. 40 w. od Łukowa, 84 w. od Lublina, 91 w. od Warszawy i 14 w. od st. poczt. w Gończycach. Posiada kościół par. murowany, szkołę początkową, szpital ś. Stanisława na 12 łóżek, ochronę, dom schronienia dla starców i kalek, sąd gminny okr. III i urząd gminny, 87 dm. , 1612 mk. i 758 mr. ziemi należącej do osady. W r. 1827 było 110 dm. i 893 mk. ; w 1860 r. 55 dm. 22 murow. i 1191 mk 614 żyd. , M. leżały dawniej w wojew. sandomierskiem, ziemi stężyckiej; potem od 1795 w Galicyi zachodniej, cyrkule siedleckim; następnie w gub. lubelskiej, pow. łukowskim. Założone w 1507 r. na mocy przywileju Zygmunta I Starego i zamienione ze wsi Ostrów na miasto, pod tem nazwiskiem pierwotnie własność starożytnej rodziny Maciejowskich, należały później do Oleśnickich, herbu Dębno, jak świadczy prasywilej dan w M. 1 lipca 1674 r. przez JanaZbigniewa z Oleśnicy i Annę na Dunajgrodzie ze Stanisławic Oleśnicką. Ta ostatnia, poślubiwszy JanaBogusława ze Zbąszyna Zbąskiego, podkom. lubelskiego, i owdowiawszy po raz czwarty, pozostała właścicielką M. , gdzie wystawiła kościół drewniany, przeniósłszy Maciejowce Maciejowice