421 m. szczyt na płn. i Gajgóry na płd. Włas. więk. ma roli orn. 335, łąk i ogr. 148, pastw. 239, lasu 826 mr. ; włas. mniej, roli om. 1117, . łąk i ogr. 1656, pastw. 264 mr. W r. 1880 było 1932 mk. w gminie, 37 na obsz. dwor. z tych 1681 obrz. gr. katol. 15 rzym. kat. . Par. rzym. kat. w Łyścu mku. , gr. kat. w miejscu, dek. stanisławowski, ar chidyec. lwowska. We wsi jest cerkiew i szkoła niezorgan. W Łyścu Starym jest tak że tartak parowy o sile 20 koni, o 2 gatrach, 20 piłach zwyczajnych a 1 cyrkularnej. Kon sumuje on rocznie 2050 metr. kub. dębiny, a produkuje 1220 metr. kub. brusów, desek, parkietów i rygli. Brusy i deski idą do Nie miec i Anglii, parkiety i rygle mają odbyt w kraju. Oddalenie od zakładu do dworca w Stanisławowie 1 miryametr, 2 3 droga rządo wa. Tartak jest własnością eksploatującej spółki Steinfeld et Comp. Lu. Dz. Łysiec, ob. Fatra, t. II, 375. Łysienica, struga w Prusach zach. , bierze początek w bagnistej i łączystej okolicy pod wsią Gowidlinem, w pow. kartuskim. Wzmo cniwszy się strumieniem z pod Puzdrowa, który młyn pędzi, płynie w kierunku prze ważnie północnym. Pod wsią Łyśniewem, od której nazwę zapewne wzięła, pędzi młyn, przechodzi przez jez. łyśniewskie, po za którem drugi znaczniejszy dopływ po prawej stro nie przyjmuje. Mija wieś Salakowo, Pałubice i uchodzi do jez. kamienickiego przy gra nicy pomorskiej. Stąd już jako Bukowa ku zachodowi płynie przez ziemię bytowską, prze chodzi jeszcze przez jez. Święte mimo wsi Bu kowin i Skrzeszewo, wreszcie łączy się ze stru gą Lupową pod Kozim młynem. Długość Ł. wynosi około 1 1 2 mili, Bukowej 2 1 2 mili. Brzegi ma Ł. przy początkach niskie, bagniste, następnie zaś pagórkowate. Kś. F. Łysienka, ob. Lisianka. Łysiewicze, folw. , pow. miński, 11 i pół włók rozl. , od 1872 własność Chyleckich. Łysijamy, ob. Lisiejamy. Łysikąt al. Łysikoń, folw. i przys. do Chmielnika, pow. rzeszowski, o 7 kil. od Ty czyna, na płn. od Chmielnika, śród lasów, 336 m. npm. Mac. Łysin, wś w pow. dubieńskim, na praw. brz. rz. Styru, należy do 3 okr. polic. , urząd gminny w Boremlu. Par. rzym. kat. w miejscu, prawosławna do Łopawsz. Kościół parafialny pierwotnie fundował dziedzic Adam z Drewnowa i Mielejowa Drewnowski, podkomorzy wendeński, w r. 1724 i takowy uposażył donacyą oblatowaną w grodzie łuckim 2 września t. r. Kościół pierwotnej fundacyi był drewniany, zbudowany na gruzach zboru aryanów i w 1792 r. miał być zamknięty. Staramem miejscowego proboszcza, kś. StaniŁys sława Karpowicza przy pomocy parafian, Sta nisława Jakubowskiego, wojskiego czernie chowskiego z Kniahinina, Antoniego Mossa kowskiego, podstolego czerniechowskiego z Ło pawsz i Jerzego Strzelnickiego z Ilpibok, wy murowany został nowy pod wezw. Przemienie nia Pańskiego, i nabożeństwo wprowadzone d. 6 sierpnia 1800 r. Kościołek niewielki, kształ tu czworoboku podłużnego, z facyatą pirami dalną, dość nad dach wzniesioną. Jest tu kil ka odpustów, na które ściągają tłumy po bożnych, mianowicie odpust zupełny w d. 6 sierpnia, za patentem Klemensa XIII papieża z r. 1761, bywa nadzwyczaj liczny. Ziemi dwors. mr. 863, włośc. 782, dm. 46, miesz kańców płci obojej 268, w tej liczbie katol. 65. Do parafii łysińsklej należą wsie Łysin, Łopawsze, Chryniki, Tołpyźyn, Rohozne, Wołkowyje, . Czarnołoza, Kopanie, Demidówka, Lisznia, Dublany, Świszczów, Rudka, Ilpiboki ka plica, Kniahinin, Perekale, Wojnica, Ochmatków, Bokujma, Wełnicze, Lichaczówka, Kra sne, Rudlów, Babołoki, Medeszów; katolików w tych wsiach 919. Kościół posiada kilka bardzo pięknych ornatów i kap, ze słuckich złotolitych pasów i drogich materyi zrobio nych, ładny obraz Pana Jezusa szkoły wło skiej, dar jenerała Szeptyckiego, który otrzy mał takowy od cesarza Napoleona I. Obraz ten pochodzi z galeryi ks. ks. d Este i po kam panii włoskiej 1796 97 do kraju przywiezio ny. Ł. przeszedł w r. 1800 drogą spadku od Drewnowskich do Chruszczewskich, a po śmier ci ostatniego właściciela, Romualda Chruszczewskiego, w r. 1877 dostał się siostrzeńcowi jego Witoldowi Łyszczyńskiemu. Są jeszcze w Ł. trzy części, po kilka i kilkadziesiąt mor gów liczące, należące do Wtorzeckich, Rutkow skich i Stasiewicza. Jest też w Ł. cerkiew prawosł. Tę ostatnią wzniósł około 1840 r. miejscowy proboszcz katol. Dominik Zawadzki ze składek, ocalając tym jedynie sposobem od zabrania kościół katol. Ł. w XVII w. był w pewnym stopniu obronny mieszkał tu cho rąży czenich. Hulewicz Księga pam. Micha łowskiego. Zamku jednak niema ani śladu; jeżeli istniał, to chyba tam, gdzie dziś kościół. A. S. N. Łysin, wś, pow. piński, 1 okr. polic, gm. Chotynicze, mk. 180, własność Potockiego. Łysin, ob. Łysinin. Łysina, wś w pow. żywieckim, leży na górze śród lasów, 740 m. npm. , w okolicy górzystej, w dorzeczu potoka Kocierza. Od północnego zachodu wznosi się nad tą wsią Sciżków groń 779 m. , a od wschodu lesiste pasmo Łomnej Skały 934 m. bezwzględnej wysokości. Kamionecki Dziejopis żywiecki, str. 41 wywodzi nazwę stąd, że na Łysej górze zbudowano kilka chałup. Ludność należy do szcze

Łysiec

Łysiec

Łysienica

Łysienka

Łysiewicze

Łysijamy

Łysikąt

Łysin

Łys

Łysina