2198, ewang. 1, szyzm. 243, żyd. 24, razem 2466. Do parafii tej należy osada górnicza Magórka z kopalniami złota i antymonu. St. p. Osada. Br. G. Łużnia, mylnie Łożnia, wś, pow. winnicki, gm. Pików, par. Ostróżek, na pograniczu lityńskiego pow. , dm. 183, mk. 900, ziemi włośc. 1095 dz. ., dwor. 1314 dz. Cerkiew pod wez. N. PRóżańcowej, do której należy 1130 pa raf. i 68 dz. ziemi. Własność hr. Alfreda Po tockiego. Dr. M. Łuźnik al. Luźnik, także Luszowską Wodą zwany potok, zaczyna się dwiema strugami, w obr. gm. Ciężkowic, w pow. chrzanowskim, płynie łąkami na północny zachód, brzegiem lasów ciężkowickich i na granicy Ciężkowic ze Szczakową uchodzi do Jaworznika z lew. brzegu. Długość biegu 10 kil. W dolnym biegu zowią go także Barańskim potokiem. Łuzno, folw. , pow. ihumeński, około 4 wł. rozl. , własność Piotrowiczów. łużok, ob. Łużek Łużyca, rz. w gub. kaliskiej, początek w pow. sieradzkim pod Grójcem, płynie w kie runku północnozachodnim przez Robaczów, Lipicze, Sokolenie, za Kuźnicą Zagrzebską wchodzi w pow. wieluński, płynie przez Czaj ków, Kuźnicę Grabowską, Kruszewice i w pow. kaliskim, pod Ostrowem, wpada z praw. brzegu do Prosny. Długa 25 w. Łabęcki w Górn. I, 313, mówi, że w aktach dawnych sieradz kich są ślady o rudnicach żelaznych w Kra szewicach w sstwie grabowskiem na rzece Oleśnicy pod r. 1423. Byłoby to dowodem, ze Ł. zwała się niegdyś Oleśnicą, bo wątpić można, aby nazwa ta wcisnęła się omyłką za inną Oleśnicą ob. , płynącą o parę mil stąd. Por. Ług. J. Bl. Łużyce, po łacinie Lusatia, po niem. Lausitz, właściwie margrabstwo górnych i dolnych Łużyc, Margrafthum Oberu. Niederlausitz. Kraj złożony z dwóch części, górnej na południu i dolnej na północy, który, lubo przechodził rozmaite koleje i w historycznych czasach nie stanowił niepodległego państwa, posiada przecież do dzisiaj wybitnie odróżniającą go od sąsiednich krajów historycznogeograficzną indywidualność. Położenie, granice, enklawy, rozległść. Ł. należą dziś w mniejszej części a mianowicie południowozachodnia część górnych do Saksonii; zresztą należą do Prus, a mianowicie pruska część górnych należy do obwodu rządowego lignickiego prowincyi szląskiej; dolne należą w całości do obwodu frankfurckiego prowincyi brandenburskiej. Leżą między 31 21 a 33 10 dłg. i 50 50 a 52 15 szerok. północnej. Graniczą na płn. z Marchią Brandenburską, na wsch. również z Brandenburgią i ze Szląskiem, na płdn. z Czechami, na zach. z Myszną Meissen i elektoralnosa skim obwodem czyli dzisiejszą prowincyą saską. Naturalną granicę od płdn. stanowi pasmo gór łużyckich. Od zach. częściowo rzeka Połcznica Pulsnitz a mianowicie od miasta tegoż nazwiska aż niedaleko od ujścia jej do Halsztrawa pod Elsterwerdą. Od wsch. przyrodzoną granicę na znacznej przestrzeni stanowi Kwissa, począwszy od Marklissa aż poniżej Schöndorf. Na krótszej linii takąż granicą jest Bobra a jeszcze dalej Odra, na płn. od Gubina. Zupełnie otwartą jest północna granica. Rozległość Ł. wynosi 233. 87 mil kw. Historycznopolitycznie nie należał do Ł. , ale etnograficznie i terytoryalnie ściśle z niemi jest związany, jako enklawa dolnych Łużyc, kraj chociebuski Cottbus, odpowiadający mniej więcej dzisiejszemu powiatowi tegoż nazwiska. Kraj ten z miastami Chociebużem i Picniem Peitz już w r. 1445 przeszedł w posiadanie margrabiów brandenburskich i od tego czasu dzieląc jedne koleje z Brandenburgią nie liczył się już właściwie do Ł. Ta różnica, pomimo nowego administracyjnego podziału, dotąd uwydatnia się w niektórych z dawniejszego czasu pochodzących urządzeniach, np. Serbowie łużyccy pow. chociebuskiego nie mają prawa korzystać ze stypendyum Budara dla ubogich Serbów utworzonego w XVIII wieku, dla tego, że stypendyum to przeznaczone było dla Serbów, zamieszkałych w margrabstwie łużyckiem. Do obwodu chociebuskiego należały niektóre wioski rozrzucone w innych stronach dolnych Ł. , a mianowicie w pow. gubińskim wsie Bresen, Kirchwitz i Giermersdorf, ośm posiadłości w północnozachodniej części dolnych Ł. , a mianowicie w powiatach łukowskim i kalawskim, tudzież na południe od Drjowka Drebkau wś Klesznik. Na górnych Ł. , w dzisiejszej saskiej części, leżały dwie myszońskie enklawy. Jednę tworzy kościelna wś Wjelecin w górach na południu i przy niej 5 wsi; drugą również kościelna wieś Hodżij z 15 wsiami w okolicy. Posiadłości te, bądź bezpośrednio, bądź pośrednio od biskupów myszońskich zawisłe, po upadku tego biskupstwa za refonnacyi, już w latach 1558 59 przeszły w ręce kurfirstów saskich. Ich odmienne od Ł. stanowisko pod pewnym względem do dziś dnia uwydatnia się; np. pod względem kościelnym ewangielickie parafie Wjelecin i Hodżij nie pozostają w związku z Ł. , ale należą do myszońskosaskiej superintendentury. Naodwrót do Ł. należały niektóre wsie, jako enklawy, na Szląsku, a mianowicie w dzisiejszym pow. bolesławskim Bunzlau wsie Ullersdorf, Siegersdorf, Thommendorf, Wehrau, Schöndorf, Tzschirna, Waldau, Heidegersdorf, Günthersdorf; w pow. żagańskim miasto Halbau i wsie Nicolschmiede i Lippschau. Kształt powierzchni, Ł. opierają Łużki Łużnia Łuźnik Łuzno Łużyca Łużyce