zapewne więc wygasła po mieczu jeszcze przed schyłkiem XVII stulecia, obszerne zaś jej posiadłości w obce przeszły władanie. Krzewiące się na Litwie nowatorstwo religij ne od czasów Zygmunta Augusta, nie obcem być musiało ówczesnym panom Ł. ; znajdujemy bowiem ślady istniejącego tam niegdyś zboru wyznania helweckiego. Źródła J. Łukasze wicz Dzieje Kościoła wyznania helweckiego w Litwie, t. II, Poznań 1843, str. 46. T. Swięckiego Historyczne Pamiątki, t. I, Warszawa 1858, str. 155. J. Lelewela Pol ska, Dzieje i Rzeczy jej, t. I, Poznań 1858, str. 463. J. I. Kraszewskiego Litwa za Wi tolda, Wilno 1850, str. 370. E. Kotłubaja Galerya Nieświeżska, Wilno 1857, str. 71 i 227. Encyklopedya Ogólna, Warszawa 1875, t. IX, str. 90. Dykcyonarzyk Geo graficzny Echarda, t. II, Warszawa 1782; , str. 100 tudzież wiadomości z rękopisów i wiadomości urzędowe. W okolicach Ł. tuż za miasteczkiem znajduje się obszerny łan ziemi, urodzajnej na pozór, zwanej powszechnie Za klętem polem i z tej przyczyny nieuprawianej od niepamiętnych czasów. Obecnie pomienione grunta, chociaż wydzielone miejscowym włościanom, żadnej nie przynoszą korzyści dla rolnictwa; wedle bowiem ustalonego przesądu pomiędzy ludem okolicznym, śmiałek, któryby się odważył orać tę ziemię, umrzeć by musiał natychmiast. Tyle legenda. Wedle zaś świa dectwa osób wiarogodnych, na zasadzie źródeł archiwalnych, wzmiankowane pole miało być teatrem krwawej rzezi wojsk miejscowego kniazia i mieszkańców Ł. podczas nieustannych walk bratobójczych pomiędzy kniaziami ki jowskimi i połockimi. Po dokonanej rzezi i wyludnieniu Ł. , cała okolica miała być zasie dlona przez przybyszów ze stron dalekich w skutek rozkazu zwycięzców. Fakt ten przy puszczalnie odnieśćby można do r. 1084, epo ki Włodzimierza Monomacha, który w testa mencie swym, przechwalając się ze sławnych czynów wojennych z czasów młodości, z pożo gi i zniszczenia kraju nieprzyjaciela, wspomi na Ł. w liczbie wielu innych grodów ziemi Krywiczów. Ob. Teka Wileńska, 1857, 1, str. 207 35. A. Ch. Łukomska Huta, ob. Łukom i Łukomie. Łukomskie jez. , por. Dudary. Łukomsiczyzna, os, , pow. włocławski, gm. i par. Kłóbka, 1 dm. , 8 mk. , 7 mr. ziemi. Łukonica, wś, pow. słonimski. Była tu parafia katol. dekanatu Słonimskiego. Łukonica, rz. , lewy dopływ Szczary, przyjmuje Studenkę i Jelnę z Biodrowką. Łukosała, zaśc. szlach. nad jez. Roszą, pow. święciański, 2 okr. adm. , o 43 w. od Święcian, 1 dm. , 4 mk. katol. 1866. Łukoszajcie 1. wś nad rz. Szatą, pow. telszewski, okr. polic. szkudzki, o 35 wiorst od Telsz, 8 dm. , 60 mk. , młyn wodny 1859. 2. Ł. , wś, pow. szawelski, gm. gruździewska, przy traktach z Gruźdź do Kurszan i z Szypil do Szawel, o 1 i pół w, od Szypil; 78 osad, 553 dzies. ziemi. J. G. Łukoszka i Ł. wyzna, przysiołki Wysocka wyżnego, pow. turczański. Łukoszkińska, st. p. w pow. podolskim, gub. moskiewskiej. ŁukoszynWielki, wś, pow. lipnowski, gm. Brudzeń, par. Bądkowo, odl. o 36 w. od Lipna, posiada karczmę, 17 dm. , 163 mk. , w tej licz bie 95 drobnej szlachty, mającej 661 mr. ziemi a włośc. 5 mr. W 1827 r. ŁukoszynoWielkie ma 20 dm. , 126 mk. Folw. Ł. Wielkie lit. A B. rozległy mr. 126 grunta orne i ogr. mr. 114, łąk mr. 2, past. mr. 8, nieuż. i place mr. 2, bud. z drzewa 4; folw. Ł. Wielkie lit. E. rozległy mr. 100 grunta orne i ogr. mr. 97, łąk mr. 2, nieuż. i place mr. 1, bud. z drzewa 7. ŁukoszynWiazyński i Ł, Szykołowicki, do bra poradziwiłłowskie w pow. mińskim, w okr. polic. kojdanowskim, przez wiano księżny Ste fanii z Radziwiłłów Wittgenstejnowej od r. 1854 własność ks. Wittgenstejna, mają obsza ru 1704 mr. , miejscowość wzgórkowata, grun ta dobre. A. Jelski, Łukoszyna, wś włośc, pow. oszmiański, 3 okr, adm. , od Oszmiany o w. 65, od Dziewieniszek 35, dm. 37, mk. wyzn. katol. 264 1866. Łukoszyno 1. Biki, wś, pow. sierpecki, gm. Liszewo, par. Borzewo, odl. o 18 w. od Sierpca, ma 13 dm. , 127 mk. , 550 mr. gruntu, 39 nieuż. Według Tow. Kr. Ziem. folw. Ł. Bi ki rozległy mr. 205, grunta orne i ogr. mr. 153, łąk mr. 5, lasu mr. 31, zarośli mr. 11, nieuż. i place mr. 4, bud. z drzewa 7. 2. Ł. Borki, pow. płocki, gm. Brwilno, par. Borzewo, odl. o 20 w. od Płocka, ma 7 dm. , 49 mk. , 322 mr. gruntu. Według Tow. Kr. Ziems. folw. Ł. Borki rozległy mr. 571, grunta orne i ogr. mr. 347, łąk mr. 45, past. mr. 32, wody mr. 2, lasu mr. 96, zarośli m 34, nieuż. i place mr. 15, bud. z drzewa 6. Wś Ł. Borki osad 7, z gruntem mr. 23. Łuków, nad rz. Krzną, miasto powiatowe gub. siedleckiej, leży pod 51 55 5 szer. i 40 20 3 dłg. geogr. , śród łukowskiej wyżyny ob. , w błotnistej dolinie rzeczki Krzny. Odl. 110 w. od Warszawy, 26 w. od Siedlec, 121 w. od Lublina linią kolei a 77 w. traktem na Lubartów, 91 w. od Brześcia, 58 od Dęblina. Jest tu stacya dr. żel. warsz. teresp. o 1 w. od miasta i st. dr. żel. nadwiśl. o 3 w. od miasta. Obie linie się tu schodzą z sobą. Ł. posiada obecnie kościół par. murowany i drugi popijarski murowany, kaplicę przy szpitalu, szpital ś. Tadeusza na 20 łóżek, szkołę początkową ogólną, sąd pokoju okr. IV, sąd gmin Łukomska Huta Łukomska Huta Łukomskie Łukomsiczyzna Łukonica Łukosała Łukoszajcie Łukoszka Łukoszkińska Łukoszyn Łukoszyna Łukoszyno