od sądu powiat. i urzędu poczt, w Przemyślu. Na płn. leżą Krówniki, na wsch. Jaksmanice, na płd. Rożubowice, na zach. Nehrybka. Wzdłuż granicy zach. a po części i przez zach. krawędź obszaru płynie Wiar od płd. na płn. krętym biegiem. Na praw, jego boku leżą zabudowania wiejskie. Najwyższe wzniesienie na płn. wsch. , 261 m. Dolina Wiaru 211 m. na granicy płd. , 207 m. na granicy płn. Włas. więk. ma roli orn. 151, łąk i ogr 5, past. 32, lasu 7; włas. mniej. roli orn. 200, łąk i ogr. 2, pastw. 11 mr. W r. 1880 było 209 mk. w gm. , 40 na obsz. dwor. obrz. gr. kat. , z wyjątkiem 30 rzym. katol. . Par. rzym. katol. w Przemyślu, gr. katol. w Krównikach. We wsi jest cerkiew fil. drewniana, zbudowana w r. 1866 ze składek, do których przyczynił się także cesarz Ferdynand I. 2. Ł. z Bujawą, wś w pow. sokalskim, 21 kil. na płn. wsch. od sądu powiat. w Sokalu, 13 kil. na płn. wsch. od urzędu poczt. w Tartakowie. Na płn. leżą Szarpańce, na zach. Bobiatyn, na płd. Leszczatów. Płd. wsch. i wsch. częśś wsi przypiera do granicy rosyjskiej, do pow. włodzimierskiego. Wzdłuż granicy wsch. płynie dopływ Ługi, wpadającej do Bugu, pot. Stib, od płd. na płn. i zabiera małe strugi, płynące od zach. na wsch. Zabudowania wiejskie leżą na lew. brz. potoku w pobliżu granicy. Część wsi zwie się Bujawą. Na płn. zach. od nich w pobliżu granicy Szarpaniec leży folw. Annówka Anniwka, założony około r. 1830 przez Erazma Ciołka Komorowskiego, byłego generała wojsk polskich, a nazwany na pamiątkę jego żony Anny z baronów Horochów. Zach. część obszaru jest lesista las Dąbrowa na płn. ze szczytem Za Aniwką 261 m. wys. triangul. znak; na płd. ze szczytem Horawec 258 m. znak triangul. . Dolina Stibu 220 m. Na płd. od wsi leży cegielnia; Włas. więk. ma roli orn. 934, łąk i ogr. 90, past. 9, lasu 1512; własn. mniej. roli orn. 1829, łąk i ogr. 214, pastw. 15 mr. W r. 1880 było 938 mk. w gminie 359 w Bujowej, 579 w Ł. a 254 na obsz. dwor. 154 w Ł. z Bujawami, 100 w Annówce, obrz. gr. katol. , z wyjątkiem kilku rzym. katol. Par. rzym. kat. w Tartakowie, gr. kat. w miejscu dek. sokalski, dyec. przemyska. Do tej parafii należą Szarpańce. We wsi jest cerkiew zaczęto ja budować kosztem kolatora hr. Komorowskiego w r. 1842, a skończono i konsekrowano w r. 1846, szk. etat. jednokl. , kasa pożyczk. gmz kapit. 236 zł. i gorzelnia. W Rkp. Siarczyńskiego Bibl. Ossol. 1825 czytamy o sławnym wiatraku postawionym przez Holendra, murowanym, wysokim na 8 pięter, roboty i sztuki godnej widzenia. Kosztował on w 1792 r. 12000 dukatów. W Ł. jest także kaplica prywatna, w której się czasem mszę odprawia. We wsi Ł. umarł 1873 r. Kajetan Suffczyński Bodzantowicz. Lu. Dz. Łuczychy, część Wereszycy, powiat grodecki. Łuczycki majdan, pow. krasnostawski, gm. Rudnik. Łuczyczi rus. , ob. Łuczyce. Łuczyło, znaczne jezioro w północnowscho dnim krańcu pow. borysowskiego, ku granicy pow. lepelskiego; brzegi onego zasiedlone szlachtą zagonową; tu znajdujemy zaścianki Zawiść, Łauren, Mokryny, Równopole, Tartak i inne. Jezioro to łączy się z innemi nagromadzonemi w tej okolicy i obfituje w ryby. Kilkanaście rzeczułek wpływa lub wypływa z tego zbiornika wód jeziornych, tworzących rozlewy i moczary; do grupy tej oprócz Łuczyła należą jeziora Zamosze, Głębokie, Zubiel, Linowe, Bisina, Połozna. AL Jel. Łuczyn w starych dokumentach Lutczyn, wś, pow. skwirski, nad strugą Turbówką u Pochilewicza Kamionką, wlewającą się do rz. Irpienia. Wieś ta obejmuje mieszkańców obojej płci 1240; obszar gruntów, wraz z Fedorówką, wynosi 3500 dzies. Ziemia gliniasta, miejscami piaskowata. Jestto brzeg Polesia, dziś z lasów ogołocony, ale snać dawniej całą tę krawędź same kompleksy leśne zapełniały. Starożytna to osada i własność przez długie wieki rodziny Jelców. Juz Jacko Jelec, żyjący w XV w. , posiadał ją. Niesiecki powiada, że temuż Jackowi czyli Jacynie, król Kazimierz wrócił miasto Ludczyce oczywiście myłka, zamiast Łutczyn, Łuczyn, Sieliszcze i Turbów, jako własne Jelców dziedzictwo, które Włodzimierz książę zapewne Olgierdowicz odjął im był i do Kijowa przyłączył. Ten Jacko Jelec nie mieszkał atoli w Ł. , ale miał rezydencyą swoję w horodyszczu, niedaleko tegoż Ł. , nad rz. Irpieniem, w głuszy leśnej położonem. Ciągła obawa przed napadami nieprzyjaciół Tatar zmusiła go zapewne do szukania obronnej pozycyi śród głębi puszcz i lasów, w których nie tylko zasieki i zaręby, ale i rzeki, trudne do przebycia, były niemałą dla tychże nieprzyjaciół zaporą. Lud miejscowy pokazuje dotąd owo horodyszcze; nazywa go Jelcowskiem i oprócz tego zna jeszcze inne obok niego leżące uroczyszcze, które zowie sieliszczem. Opowiada, że kiedyś przed wieki tak horodyszcze to, jak i sieliszcze było przez Tatary doszczętnie zniszczone. Snać wjazd do tegoż horodyszcza był wybrukowany, bo dotąd wykopują tu włościanie bruk, a także kościotrupy i oręż. Jacko czyli Jacyna Jelec miał dwóch synów Fedora i Jacka. Z tych Jacka król Zygmunt I hojnie wspierał; dał mu Kozarowicze w województwie kijow. , a w 1511 r. puścił mu w dzierżawę zamek czarnobylski i nadał cywuństwo propoj Łuczychy Łuczychy Łuczycki majdan Łuczyczi Łuczyło