Pogiermoń, par. Pokojnie, odl. 55 w. od Maryampola. Ma 2 dm. , 12 mk. ; w 1827 r. było tu 8 dm. , 115 mk. Łuczkowy, część Lublińca Nowego, pow. cieszanowski. Łucznica, wś, pow. garwoliński, gm. i par. Osieck Ma 21 dm. , 201 mk. , 223 mr. W 1827 r. 8 dm. , 44 mk. Łuczniki, Łuszniki, wś, pow. królewiecki gub. czernihowskiej, nad rz. Osotą, o 20 w. na płn. zachód od Królewca; 181 dm. , 868 mk. , cerkiew, cukrownia własność Zabiełły. Łuczniki, duża piękna wieś, o 4 w. na za chód od Słucka, nieopodal gościńca kopylskiego, w gm. słuckiej, w miejscowości żyznej, ma około 100 osad. Sama nazwa wskaznje sta rożytność osady, w której zamieszkiwali w cza sach kiedy nie używano jeszcze palnej broni łucznicy. W r. 1659 podczas wojny cara Aleksieja z Janem Kazimierzem, Trubecki podstąpiwszy pod Słuck rozlokował swą 20000 armią w Baranowiczach, Myśliwszczyźnie, Trojczanach i Łucznikach, a odchodząc wszyst kie te miejsca oprócz Trojczan wypalił do szczętu. AL Jel. Łuczniki, wś wymieniona w XVII wieku jako należąca do klucza antonowskiego na Ukrainie. Łuczno 1. al. Sieliba, wś poleska w pow. ihumeńskim, o 2 mile na południe od Ihumenia, przy drodze wiodącej z Palczyka do Ugolca, w odludnej niskiej miejscowości położona, ma osad włócznych 20, łąk błotnych dostatek. 2. Ł. . folw. , pow. ihumeński, około 3 włok rozl. , od 1858 własność Rudzkich. AL Jel. Łuczny Most, folw. , pow. ihumeński, 3 wł. rozl. , własność Petrusewiczów. Łuczosa, rz. , ob. Łuczesa. Łuczuny, wś, pow. rossieński, par. ejragolska. Łuczyca, folw. na obszarze dworskim Starzyska, pow. jaworowski. Łuczyce, wś i folw. , pow. miechowski, gm. i par. Luborzyca. Leży w pobliżu drogi z Kra kowa do Proszowic. W 1827 r. 47 dm. , 264 mk. ; folw. Ł. z wsiami Ł. , Załuski i Radwany, od rz. Wisły w. 11, rozległy mr. 855 grunta orne i ogr. mr. 619, łąk mr. 51, pastw. mr. 12, wody mr. 2, lasu mr. 141, zarośli mr. 4, nieuż. i place mr. 26, bud. mur. 6, z drzewa 8; płodozmian 6 i 13polowy. Wieś Ł. osad 41, z grun. mr. 270; wś Załuski os. 8, z grun. mr. 58; wś Radwany os. 6, z grun. mr, 34. Por. Koniusza. Br. Ch. Łuczyce 1. wieś z zarządem gminnym i obszerne dobra w pow. mozyrskim, z prawej strony rzeki Ptycza, ku granicom stykającym się powiatów bobrujskiego i rzeczyckiego, w miejscowości poleskiej, dość obfitej we wszystkie dary natury, w okr. polic. 2 petrykowskim. Od wieków były to dobra lenne, a od początku XVIII stulecia trzymane przez możną rodzinę Jeleńskich. Konstytucya z r. 1768, za szczególne zasługi dygnitarzy ziemskich Rafała, Gedeona i Konstantego Jeleńskich, potwierdziła im prawo wieczystego lennego władania Łuczycami, wraz z Rzeszowem, Chojnem, Kosiejskiem i Kopatkiewiczami ob. Vol. Leg. VII, str. 399. Konstytucya zaś z r. 1775 powtórzyła to nadanie uroczyście ob. Vol. Leg. VIII, str. 520 521. W późniejszych czasach lenność ustała i Łuczyce z attynencyami przeszły na bezwzględną własność wzmiankowanej rodziny. Przed dwudziestu laty odznaczył się tu cnotami obywatelskiemi i dobrocią dla ludu Napoleon Jeleński, lecz straciwszy prawo do władania, musiał zamieszkać po za krajem i umierając w Teplitz, w r. 1883, zapisał 23000 złr. , w połowie na stypendya w szkole rolniczej w Czernichowie w krakowskiem, wynoszące po 200 złr. z tym warunkiem, że pierwszeństwo przed innymi kandydatami mają mieć dzieci byłych poddanych testatora ze wsi Łuczyc, Kosiejska i Chojna; druga zaś połowa legowanego kapitału przeznacza się na założenie szkoły wiejskiej w Ł. , jeśli okoliczności pozwolą. Wykonanie testamentu testator powierzył pp. Janowi Wańkowiczowi i Abłamowiczowi adwokatowi z Krakowa ob. Kraj petersburski z r. 1883 20, str. 13. Wś Ł. ma 45 osad włócznych, cerkiew. Gm. łuczycka składa się z 3 starostw wiejskich, 7 wsi i około 600 włościan płci męskiej. Par. katol. kopatkowicka. W r. 1868 dobra Łuczyce nabył niejaki Szachow, lecz w r. 1879 wykupili je Oskierkowie; obszar tych dóbr około 1000 włók litewskich, łąki bardzo obfite, ryb i lasów dostatek wielki; młyny, propinacye i smolarnie podnoszą dochody stałe. 2. Ł. al. Łuczyczy z rusińska, wś w pow. bobrujskim, gm. zamoskiej, nad rzeczułką dopływającą do Sinicy, ma osad 18, grunta piaszczyste, łąki dostateczne, miejscowość lesista i dość odludna. 3. Ł. , wś w pow. mińskim, o milę na północ od mczka Rubieżewicz, nieopodal źródeł rzeki Rudzicy, w miejscowości dość górzystej i mało leśnej położona; ma osad włócznych 15, gleba ścisła, glinkowata; niegdyś Radziwiłłów. AL Jelski, Łuczyce, wś nad Słuczą, pow. nowogradwołyński, gm. horodnicka, włościan dusz 117, ziemi włośc. 513 dzies. Należy do dóbr horodnickich, własność niegdyś ks. Czartoryskich Koreckich, Lubomirskich, Rulikowskich, obecnie banku połtawskiego. Por. Horodnica. Łuczyce, wś, pow. dubieński, ma kaplicę katol. parafii Złoczówka, dawniej parafii Targowica. Łuczyce po rusku Łuczyci, Łuczyczi 1. wś w pow. przemyskim, 6 kil. na płd. wsch. Łuczkowy Łuczkowy Łucznica Łuczniki Łuczniki Łuczniki Łuczno Łuczny Most Łuczosa Łuczuny Łuczyce