sarza lub dyspozytora tych dóbr z doniesieniem o naszem zbliżeniu się do dóbr Debesławiec, Zamuliniec i Łuczy dla lustracyi, za którem oznajmieniem JWP. Wincenty Malkoniecki przyjechał do Kołomyi do nas, allegując, że lubo sam w tych czasiech zjechał do Jabłonowa, z tych dóbr królewskich, dla pewnych interesów, będąc tylko uproszonym, komisu, ani żadnej dyspozycyi, niemając, twierdził, że inwentarzów do lustracyi niema, ktoby podawał i zaprzysiągł, ile że JW. wojewoda do Gdańska odjechał, nie zostawiwszy dyspozycyi nikomu do sprawienia się według teraźniejszego prawa i attentowania tej lustracyi. My zaś na fundamencie konstytucyi do Debesławiec i Zamuliniec na grunt zjechaliśmy, gdzie, nie zastawszy dyspozytora, w Debesławcach powtórnie od nas za daniem znać zjechał tenże JWP. Makoniecki, powtarzając pierwszą swą allegacyą, że tak podawać inwentarzów jako i zaprzysięgać intratę żadnego niemasz delegowanego. Dlaczego nie mogąc dosięgnąć wiadomości z przeszłych lat trzech o intratach tych dóbr, a nie mając po co już i do Łuczy na grunt z podobnych przyczyn trudzić się, te wsie nie lustrowane zostawiliśmy. Z wykazu kwarty na r. 1770 dowiadujemy się, że wś ta była w posiad. kś. Józefa Jabłonowskiego, wojewody nowogrodzkiego, z prow. 3247 złp. gr. 3, z czego kwarta 811 złp. 23 gr. , później w posiad. Wiktoryi ks. Jabłonowskiej; w skutek uchwały sądu apelacyjnego z r. 1785 przyznano własność wsi kamerze, zajęto ją r. 1787 i przyłączono do dóbr Peczeniżyna. We wsi Ł. urodził się hetman Stan. Jabłonowski. O nafcie w Łuczy czyt. Jahrb. der geolog. Reichsanst. , 1881, str. 166. Lu. Dz. Łuczaj, mko, pow. wilejski, od Wilejki 80 w. , od Duniłowicz 6 w. , dwór, zarząd gminny. Dwór Łuczaj z folwarkami Oleszyn, Skwarców, Starydwór i z trzydziestu zaściankami, ma 2200 mr. ziemi orn. , łąk 2000 mr. , lasu 5800 mr. , w ogóle 10000 mr. ziemi. Gleba mierna, żytnia. We dworze pałac piętrowy, murowany, wewnątrz z gustem utrzymany, śród rozległego parku; leży nad brzegiem jeziora, parę wiorst obwodu, zwanego Łuczajskiem. Paraf. kościół katol. ś. Tadeusza Ap. , z muru 1776 wzniesiony przez Tad. Ogińskiego i Puzynę. Parafia katol. dekanatu nadwilejskiego dusz 5222. Kaplice w Ł. i Hrozdowie. W r. 1553 dziedzictwo Melchiora Szemiota. D. 18 sierp. r. 1617 Szemiot przedaje Andrzejowi Rudominie Soc. Jesu; ten przedaje Piotrowi Rudominie. R. 1662 Jan Rudomina, dziedzic na Łuczaju i Połowie. W r. 1733 Franciszka z Chaleckich Rudominowa, 2do voto Pociejowa, przedaje Ł. Antoniemu i Elżbiecie z Ogińskich Puzynom. W r. 1755 Elżbieta Puzyno wa darowuje Ł. Tadeuszowi Ogińskiemu, który 1786 zbywa Ł. Tadeuszowi i Annie z Swiętorzeckich Wankowiczom, a ci ustępują go synowi swemu Antoniemu Wankowiczowi, od którego przechodzi do córek jego rodzących się z Anny Sołtanówny, Klementyny, Wandy Waleryi Wańkowiczówien, lecz w dziale dostały się Klementynie hrabinie Mostowskiej, od której przechodzi do jej syna hr. Bohdana Mostowskiego. Dziś własność syna jego Edwarda. Gm. Ł. składa się z 4 okręgów, 51 wsi, 304 chat, ludn. 4436. R. 1866 mko Ł. miało 58 mk. kat. Łuczaj, jez. , ob. Dzisna, rz. Łuczaje, wś gub. grodz, w b. ziemi bielskiej. Łuczajka 1. wś rząd. , pow. dzisieński, o 37 w. od Dzisny, 2 okr. adm. , 9 dm. , 99 mk. 2. Ł. , wś pryw. , pow. dzisieński, o 42 w. od Dzisny, 1 okr. adm. , 18 dm. , 207 mk. 3. Ł. Wielka, wś pryw. nad rz. Łuczajką, pow. dzisieński, o 43 w. od Dzisny, 1 okr. adm. , 11 dm. , 124 mk. prawosł. 4. Ł. Mała, wś pryw. nad rz. Łuczajką, pow. dzisieński, o 44 w. od Dzisny, 1 okr. adm. , 8 dm. , 98 mk. 1866. Łuczajka al. Tużbina, rz. , dopływ Miadziołki Podzisny, prawego dopływu Dzisny, wpadającej z lewej strony do Dźwiny. Źrodła w błotach koło wsi Hruzdowa. Por, Dzietkowo, Dzisna, Gogowo, Juńki, Kościele, Kuropole, Lasunowo, Łuczanka, wś, pow. dzisieński, gm. Łużki; dusz 87. Łuczanowice, wś w pow. krakowskim, leży w równinie, w kącie między gościńcami z Krakowa do Proszowic i z Krakowa do Nowego Brzeska w Królestwie Boiskiem, 277 m. npm. Od strony północnej otacza wieś obszerny przeważnie szpilkowy las, a przez środek przecina droga gminna z Luboczy do Krzysztoforzyc. Ta dawna osada Długosz, L. B. I, 617 liczy teraz 230 mk. rzym. kat. , przyłączonych do parafii w Ruszczy; była od XVI w. własnością Zieleńskich de Zelanka, którzy przyjęli wyznanie helweckie i gorliwie je rozszerzali. Pamiątką tego jest grobowiec tej rodziny, stojący śród łanów zboża na pięknej kępie utworzonej z lip, akacyj i wierzb płaczących. Na pagórku ręką sypanym jest ułożone wysokie podmurowanie z płyt piaskowych, pokrywające piwnicę, w której się mieszczą trumny. Po nad nią wznosi się obelisk z piaskowca, 8 łokci wysoki a łokieć szeroki. Bredetzky w opisie swych podróży po Galicyi powiada, że, korzystając ze znajomości ówczesnego właściciela tej wsi Zieleńskiego, oficera austryackiego, często napawał się z tego wzgórza widokiem Krakowa i pięknej okolicy. Przypisuje on zbudowanie tego pomnika swemu przyjacielowi i opisuje jak rodzaj altany. Ostatnie trumny pochodzą z r. 1843. Po

Łuczaj

Łuczaje

Łuczajka

Łuczanka

Łuczanowice