Szwedów i przez cesarskich; pamiętne bitwą z d. 4 lutego 1813 r. , w której 1500 Francuzów i Polaków z korpusu Davousta, pobiło na głowę trzy razy większe siły nieprzyjacielskie pod Czernyszewem. Jest tu st. dr. żel. z Krzyża do Berlina, o 128 kil. od Berlina. Od L. do Kistrzyna ciągnie się, , Warckie błoto niem. Warthebruch, 6 mil dł. , do 9 kil. szerokie, jeszcze w XVIII w. osuszone; dziś łąki i pola. Landsberg, Landsberk niem. , mto, pow. iławski, o 17 kil. od miasta powiat. Iławki, nad rz. Elm, 143 m. npm. , w pagórkowatej, lesistej okolicy z pokładami torfu. Mk. 2711, prawie wyłącznie ewangielicy; prawo miejskie zyskało 1335 r. za Henryka von Muro, komtura Balgi; browarów 6, 2 gorzelnie, cegielnia, sąd okręgowy, stacya poczt. i telegr. z pocztą osobową do Lidzbarka i Iławki. Niegdyś L. zwał się Landstrass. J. B. Landseifen niem. , pot. górski w hr. spi skiem, także Forberskim zwany, wypływa na płn. zach. wsi Forberg, płynie na płd. wsch. przez wieś Forberg i powyżej miasta Kieżmar ku uchodzi z lewego brzegu do Popradu. Dłu gość biegu 9 kil. Br, G. Landsen niem. , folw. dóbr Popen, pow. windawski, par. Piltyń. Landshut niem. , ob. Łańcut i Kamienogóra. Landskorona, ob. Lanckorona. Landskorona, po łot. Landkrünie, wś i dobra w Inflantach polskich, pow. lucyńskim, w pierwszej połowie XVIII w. przez króla Augusta III Janowi Borchowi, późniejszemu kanclerzowi rzpltej, nadane; miały w zeszłem stuleciu 30238 dzies. rozległości. Klucz ten składały dwie obszerne parafie landskorońska i posińska. Do pierwszej należały dobra Landskorona, Krasnopol i Leymany, przy której to ostatniej majętności następnie utworzono rozległy folwark Tymanowce; do drugiej zaś wchodziły majętności Posiń, Sybelin, Istra, Annopol i Koniecpol. Po podziale dóbr pomiędzy synami kanclerza Jana Borcha, Michałem wojewodą bełskim i Józefem ostatnim sstą lucyńskim, klucz ten został częścią sprzedanym, częścią zaś oddanym Borchównom jako posag. Jedna z nich, pani Karnicka, objęła samą Landskoronę za znaczną wszakże dopłatą, którą wnieść musiał jej małżonek Marcin Karnicki. Druga, wychodząc za mąż za Tymana, objęła Leymany, przy których następnie utworzono wspomniany już wyżej folwark Tymanowce. Reszta majętności wchodzących w skład tego obszernego klucza obcym sprzedaną została. Z tych wszystkich dóbr byłego klucza landskorońskiego najbardziej się odznacza żyznością sama majętność Landskorona, własność Karnickich. Znajdujemy td glinkę na pokładzie marglowym, która się szczególniej nadaje do uprawy pszenicy i jęczmienia, a obecnie przez dzierżawców na niszczącą kulturę lnu jest wyzyskiwaną. Łąk i sianokosów, drzewa i wody wielka znajduje się tutaj obfitość. Położenie falowatowzgór kowate. W rozległym niegdyś kluczu landskorońskim napotykamy dosyć znaczne wyniosłości, z których niektóre poprzerzynane uroczo położonemi parowami. Przez klucz ten, obejmujący niegdyś całą południową część pow. lucyńskiego, przechodzi pasmo wzgórków, które, łącząc się z innemi wzgórzami, od nich w kierunku wschodnim położonemi a leźącemi w pow. siebieskim, tudzież z wyniosłościami pow. drysieńskiego, od nich w kierunku południowym położonemi i ciągnącemi się w kierunku płn, zachodnim aż do jeziora Raźna w pow. rzeźyckim, tworzą dział wodny pomiędzy wodami uchodzącemi na płn. do rzeki Wielkiej, należącej do kotliny Pejpusu, tudzież wodami płynącemi w kierunku południowym i należącemi do dorzecza Dźwiny. Lud zamieszkujący były klucz landskoroński nie jest jednoplemiennym. Składa się on w części z łotyszów katolików, w części zaś z białoruoinów. Z tych ostatnich, dzięki gorliwości dawnych dominikanów posińskich, którzy już od r. 1694 krzewili chwałę Bożą w tej okolicy porów. art. Posiń, większosć jest od wieków wyznania rzym. katol. Ci tylko białorusini byłego klucza landskorońskiego, którzy się stale trzymali obrządku greokounickie go, w końcu pierwszej połowy bieżącego stulecia przeszli na prawosławije. Stosunkowo najwięcej ich napotykamy w majętności Istrze. Najwięcej zaś białorusinów katolików liczy majętność Posiń. Sama Landskorona przeważnie jest zamieszkaną przez łotyszów wyznania rzym. katol. Dwór landskoroński jest jednym z piękniejszych w okolicy. W drugiej połowie bieżącego stulecia został on ozdobiony parkiem obszernym, który tę piękną siedzibę otacza do koła. Nie braknie w tym parku ani drzew rozłożystych, ani wody, z której biegu umiejętnie skorzystać umiano. Mosty niektóre są zręcznem naśladowaniem łazienkowskich, a od nich nawet rozmiarem wcale się nie różnią. Dzisiejsza rozległość L. wynosi zaledwie 6565 dzies. , z których 8265 przypada na ziemię dworską a 3300 na ziemię włościańską. Zarząd gminny w miejscu. Kościół parafialny landskoroński, pierwotnie tylko filialna kaplica, już w r. 1696 był założony przez gorliwych dominikanów posińskich. Por. art. Posiń, Następnie kilka razy go przebudowywano i powiększano. W r. 1828 Marcin Karnicki erygował tu kościół parafialny, który w r. 1859 przez jego zięcia, senatora Jana Karnickiego, znacznie został rozszerzony i powiększony, a odtąd przedstawia całość woale okazałą. Należy on do dekanatu przed Landsberg Landsberg Landsen Landshut Landskorona