przypisują również założenie zamku na górze j lanckorońskiej. Między zamkami, które ten król już to zbudowała już też wałami i murami wzmocnił lub przebudował, znajdujemy także zamek Lanckoronę Naruszewicz, Historya Narodu Polskiego, Kraków, 1860, t. 5, str. 297. W którym atoli roku zamek powstał, nie wiadomo. W powyższym dokumencie między świadkami widzimy w r. 1366 burgrabią tego zamku niejakiego Orzeszkę. Baliński i Lipiński w Starożytnej Polsce mówią, że Kazimierz W. , umierając 1370 r. , testamentem przekazał Lanckoronę wraz z innemi majątkami braciom z Brzezia herbu Zadora, czego u Naruszewicza nie czytamy. Jeden z nich, czy też ich potomek, przybrał nazwisko Lanckorońskiego i stał się protoplastą sławnej w dziejach polskich rodziny. Około r. 1500 Jarosław Łaski, wojew. sieradzki, przez związek małżeński odziedziczył Lanckoronę. Przez kupno od tego czyli też zamianę przeszła L. na własność j królewską; od tego czasu poczęła tworzyć starostwo niegrodowe i odtąd staje się widownią niezgód i wojen domowych. Zygmunt I na przedstawienie Mikołaja Wolskiego, kasztel. sandomierskiego, star. lanckorońskiego, marsz. dworu królowej Bony, postanawia r. 1537 ponieważ miasto nasze Lanczkoruna żadnego nie odnosi pożytku z targu czwartkowego, a to z przyczyny, iż w tymże dniu odbywają się targi w blisko leżących miastach, przenosimy przeto targ takowy na niedzielę, a dla tem rychlejszego wzrostu, ustanawiamy jarmarki na św. Jana Chrzciciela i na św. Bartłomieja. Podług lustracyi z r. 1564, łanowe, domowe i ogrodowe czyni grzyw. 17, gr. 35, szos na św. Jakób grzyw. 5, gr. 41, den. 1; dochód z jatek rzeźniczych, piekarskich, szewskich i z łaźni do wójta należy; z targowego nic nie wpływa, gdyż targi nie bywają; młynów jest 3 na Skawince. ,, Penae sive iudicata prze ubosthwo zbithki rzadkie, przetho nie masz czo sędzicz. W zamku strzlbi jesth dział 6, hakownicz 6, rusznicz 2, halabarthow w bronie 9, pawęz stharich 6. Po roku 1570 właścicielką zamku prawem dożywotniem jest wdowa po Zygmuncie Wolskim, kasztelanie czerskim. W r. 1576 Albrecht Łaski, wojew. sieradzki, stronnik domu rakuskiego, napada na zamek, gwałtem go opanowuje i wydziera wspomnianej wdowie. Mimo atoli sądów i wyroków trzymał Łaski na nim załogę Niemców i Wołochów złożoną, którzy okolicę łupili i rabowali. Król Stefan Batory, aby oswobodzić mieszkańców od tej plagi, wyprawił pod Lanckoronę Stanisława z Górki i Cikowskiego z wojskiem i działami, celem zdobycia zamku i ukarania Łaskiego. Zamku broni sługa Łaskiego, Zacharyasz Górecki. ,, Gdy kilka dni, jak pisze Marcin Bielski str. 675, strzelano do zamku y dziury iuż były, iedno iść do szturmu, poddał się Zacharyasz Górecki, zwłaszcza, że mu na odsiecz wojew. nie przysłał ludzi, tak iako był z nim umowił abowiem miał był lud cesarski przyść z Węgier nadaley do trzeciego dnia, a na znak tego mieli ognie w nocy na gorach ukazać. Załoga się poddała, a w mury zamkowe otwartemi wroty weszli królewscy żołnierze. W pierwszej chwili król, zagniewany na pobitego zdrajcę, stronnika domu rakuskiego, chciał zamek L. z ziemią zrównać, na przykład potomnym. Atoli posłowie sejmowi wyjednali ocalenie budowli; zamek oddano wdowie kasztelanowej z warunkiem, aby straż zamku któremu z krewnych wojskowemu powierzyła. Czyt. Albertrandego, Panowanie Henryka Walezyusza i Stefana Batorego. Wyd. Turowskiego, Kraków, 1861, str. 93. Po jej śmierci w r. 1579 Stefan Batory oddał sstwo lanckorońskie Kasprowi Bekieszowi, sławnemu z dzieł rycerskich i biegłości w sztuce wojennej, dowódcy jazdy węgierskiej w służbie królewskiej, za okazywane męstwo w rozmaitych wyprawach wojennych, którego poprzednio w poczet szlachty polskiej policzył. Umarł on pod koniec roku 1579. Król Stefan z wdzięczności i przywiązania do Bekiesza pozostawił sstwo lanckorońskie w posiadaniu wdowy po nim pozostałej, co było powodem nie małego szemrania przeciw królowi na sejmie 1582 r. Czyt. Albertrandi 1. c, str. 156 i 254; A. Grabowskiego Okolice Krakowa, przypiski, jako też Paprockiego, Herbarz, Kraków, 1858, str. 884. W następnych latach starostą lanckorońskim jest Mikołaj Zebrzydowski, star. stęźycki i krakowski, hetman nadworny, wojew. lubelski, marsz. wielki koronny. W tym czasie Jan Komorowski dzierżył dobra królewskie, Leśnicę i Stronie, graniczące z Brodami, dziedziczną własnością Mikołaja Zebrzydowskiego. Spór o granicę dóbr królewskich dzierżawy Jana Komorowskiego Brodami załatwili 1593 t. wyznaczeni reskryptem królewskim z 30 paźdz. 1592 do rozpoznania tej sprawy komisarze królewscy w obecności Krzysztofa Komorowskiego, ojca i opiekuna Jana Komorowskiego, głównie zapozwanego, i Mikołaja Komorowskiego, jako ościennego sąsiada, tenutarza Berwałdu, Zakrzewa i innych do tych dóbr należących wsi, oraz Jana Cieszkowskiego, pełnomocnika braci Komorowskich. Akt komisarski graniczny zatwierdził Zygmunt III w Warszawie 20 marca 1597 r. Franciszek Dzielowski, zakonu św. Franciszka Min. de Obsery. kustosz krakowski, w dziełku swojem Kalwarya albo nowe Jeruzalem na polach Zebrzydowskich zasadzone Kraków, 1669 na str. 88 podaje że, , pan z Komorowa, kaszt. sądecki, t. j. Krzysztof Komorowski, o górę Żarek, na której Mikołaj

Lanckorona