stródzki, odnawia Michałowi Mielczarzowi Melczhar, sołtysowi łodwigowskiemu, spalo ny list nadawczy. R. 1634 Jerzy Czarliński alias von Schedel sprzedaje wraz z żoną Kry styną Kuchmistrzówną, Krysztofowi Szlubutowi 10 włók w Ł. Około tegoż czasu zachodzą także Gadomscy dziedzice Ł. Ob. Kętrz. , Ludn. pols. w Prus. , str. 296, 305, 306. 2. ; Ł. , ob. Łodygowo. , Kś. F. Łodwigowszczyzna, folw. szlach. , pow. oszmiański, 1 okr. adm. , o 8 w. od Oszmian, 1 dm. , 41 mk. katol. Łodyga, nad strum. Lebiodką, wś włośc, w pow. lidzkim, 4 okr. adm. , od Lidy w. 36, od Wasiliszek w. 2, dm. 7, mk. katol. 86 1866. Łodygowice, wś w pow. bialskim w Galicyi, leży nad pot. Żylczą pob. Soły, przy gościńcu z Biały do Żywca, i przy torze kolei północnej Cesarza Ferdynanda, w okolicy podgórskiej, lesistej 395 m. npm. Ludna osada liczy podług spisu z r. 1880 mk. 2035, z których 180 przebywa na obszarze więk. posiadłości Klem. Webera. Podług szem. duch. jest 1914 rzym. kat. , 72 izael. i 49 ew. Jest tutaj fabryka sukna, szkoła ludowa i par. rzym. kat. Obszar więk. pos. ma 374 roli, 69 łąk i ogr. , 56 past. i 231 mr. lasu; pos. mniej. 1994 roli, 78 łąk i ogr. , 283 past. i 918 mr. lasu. Ł. były pierwej sołtystwem, u Długosza Lib. B. II, 290 Ludwygowycze nazywanem, i już w owym czasie należały do Piotra Komorowskiego h. Gryf, pana Żywiecczyzny. Gdy w r. 1537 nadał Zygmunt I przywilej miastu Żywcowi, w którym postanowiono, że okoliczni włościanie mają napoje brać z tego miasta, prócz sołtysów z Ł. , którym było wolno wyrabiać 24 korce na słody, wykupili Komorowscy sołtystwo za 100 grzywien od Marcina Węgorzewskiego. Na początku XVII w. w r. 1618 sprzedał Ł. Mikołaj Komorowski swemu dworzaninowi Krzysztofowi Rorawskiemu za 60, 000 złp. ; ponieważ jednak Komorowski słynął z gwałtownego i niespokojnego umysłu, przeto Rorawski obawiał się, by mu Komorow ski wsi przemocą nie odebrał i odstąpił ją ks. Jerzemu Zbaraskiemu kaszt. krak. za dobra na Wołyniu. Później otrzymał Ł. w wianie Stanisław Warszycki h. Abdank, wojewoda mazowiecki, ożeniony z Heleną ks. Zbaraską. Był to awanturnik, chłostający surowo takich, którzy jego dziwacznym przepisom w czemkolwiek uchybili. Warszycki postawił 1629 r. zamek obronny z wałami, który teraz dla celów gospodarskich przerobiono. Prawdopodobnie w tym samym czasie zbudowano duży drewniany kościół z dwoma bocznemi kaplicami, bez wyraźnego stylu. Podług szemat. duch. pochodzi ten kościół z r. 1658, ale już w r. 1635 jest wzmianka o plebanie łodygowskim, Stanisławie Kaszkowiczu. Według prof. L. Łepkowskiego Rocznik Tow. nauk. krak. z r 1861, str. 202 był ten kościół filią Mikuszowic, później zaś matrix dla Mikuszowic, Wil kowic i Szczyrka W XVII w. przyjęła lu dność wyznanie helweckie, w kościele nieodprawiano nabożeństwa, a katolicy chodzili na mszę św. do Lipnika. Na wieży z banią są dwa duże dzwony; dzwon z r. 1753 lał Baltazar Ronkowicz z Pietrzykowic, drugi zaś z r. 1796 Franc. Lithmann z Neusohl w Węgrzech. Te raz par. należy do dyec. krak. dek. żywieckiego, ma dołączone wsie Biernę, Bór Łodygowski, Buczkowice, Glemienice, Godziszkę Starą, Nową i Wilkowską, Huciska, Kalnę i Rybarzowice. Ludność całej parafii wynosi 6897 rzym. kat. , 49 ew. i 72 izrael. Ł. graniczą na wsch. z Bierną, na zach. z Kalną i Rybarzowicami, na płd. z Zarzeczem i Pietrzykowicami, a na płn. z Huciskami. Oprócz wyżej wymie nionych dzieł, czerpano do tego opisu wiado mości także z kś. Janoty Żywiecczyzny Cie szyn 1859, Komonieckiego Dziejopisu żywiec kiego i Siarczyńskiego Słownika geogr. rkp. Bibl. Ossol. 1824, str. 265. Mac. Łodygowo 1. al. Łodwigowo, niem. Ludwigsdorf, trzy miejscowości w pobliżu siebie leżące, pow. suski, nad jeziorem, przy granicy pow. kwidzyńskiego, stąd struga Gardęga bierze swój początek. Par. Szynwałd, dla ewang. Trąbki, szkoła Ł. Wielkie, poczta Kisielice. a Ł. Wielkie, niem. Gross Ludwigsdorf, włośc. wś, obszaru liczy mr. 426, bud. 18, dm. 8, ew. 74. b Ł. Wielkie, niem. Gross Ludwigsdorf, folw. do Małego Ł. , bud. 17, dm. 6, ew. 120. c Ł. Małe, niem. Kl. Ludwigsdorf, ryc. dobra, obszaru wraz z folw. Hansdorf i Bischdorf roli ornej liczy ha. 918, łąk 142, past. 58, lasu 352, nieuż. 24, wody 24, ogołem obszaru ha. 1520; bud. 27, dm. 10, kat. 2, ew. 160; dziedzic Janusz hr. von der Groben; w miejscu jest cegielnia, hodowla rasy holenderskiej, melkarnia, wyprzedaż masła. R. 1433 zachodzi Haske von Lodwigsdorf, tj. Haska al. Elżbieta z Łodygowa, żona Howka Zajączkowskiego. R. 1440 posiada Ł. Romcio z Krzykos, syn Mikołaja, rycerza z Krzykos, mąż niemałego wzięcia w całej okolicy, był on sędzią ziemskim prabuckim, od tej wsi swojej pisze się Romcio z Łodygowa; od początku 13letniej wojny z krzyżakami występuje gorliwie po stronie Polski, dlatego starostą polskim w Baldze mianowany. R. 1484 mieszka w Ł. Ludwigsdorf Krzysztof, h. Ogończyk; brat jego mieszka w Kościelcu. Stąd wynika, że Krzysztof był Kościeleckim, choć według zwyczaju pisał się von Ludwiksdorf. Szwagrem jego jest Jan Haugwicz. R. 1485 sprzedaje swój majątek Otonowi Szumiłowskiemu. Z potomków Otona spotykamy r. 1543 i 1552 Andrzeja Ludwikowskiego. R. 1547 kupuje Ł. Jan Łodwigowszczyzna Łodwigowszczyzna Łodyga Łodygowice Łodygowo