zabito. U. 1435 Paweł von Russdorf, mistrz w. krzyżacki, rozporządza na życzenie Henryka Marszałka, komtura radzyńskiego widać stąd, że wś Ł. wtedy do radzyńskiej komturyi należała, jako osadnicy tutejsi, wrazie gdyby nie była potrzeba zwozić końmi swoimi siano do budy w Suminie, gotowi są zawieść je do dworu krzyżackiego w Świeciu albo do Babalic Paulsdorf. R. 1439 tenża Paweł von Russdorf zeznaje, jako Janusz von Kaszlo wielkie przysługi oddał zakonowi w wojnie, gdzie nogę utracił i miał prawo wolnego utrzymania na zamku radzyńskim, ale teraz prosi, aby mu wzamian za to prawo zapisano we wsi Ł. 7 włók roli na użytek, co też mistrz ów krzyżacki niniejszem czyni, dodając, że tylko do śmierci włóki te dzierżyć będzie, a jeśliby się ożenił, wtedy ani żona, ani dzieci nie będą po nim dziedziczyli, tylko włóki znowu przypadną do zamku. Także otrzymał Janusz wolną rybitwę w jez. Płowęż mit 6 Säcken und 1 Fusswathen do stołowej potrzeby. Ob. Gesch. des Culmerlandes, str. 93, 94, 147, 150. Roku 1608 Samuel Łaski, h. Korab, tenut. dóbr Ł. , sprawił wielki ołtarz nowy w tutejszym kościele jako i wszelkie przybory do nabożeństwa. R. 1695 pobudowany nowy kościół w Ł. R. 1759 istniało ststwo łąkorskie r. 1771 w posesyi Czapskich Tomasza i Maryanny, przy którego granicy leżało pustkowie Zacharczyzna, do wsi Rywałda należące, własności biskupa chełmińskiego. Ob. Inwentarz dóbr bisk chełm. z r. 1759. Kościół w Ł. oddawna był parafialnym, w XVII w. , jak się zdaje, do par. w Lipinkach przyłączony; tytuł ma ś. Mi kołaja, patronatu rządowego. Należą do niego wioski, Łąkorz, Łąkorek, Wielgrób, Iwanki, Robotno, Partęczyn, Ładnówko, Przybyszewo, Głowin, Wronki, Rosochy, Mieliwo, Sosno, Koń, Gaj, Borki, Mrówisko i Ciche. Szkoły katol. istnieją w Łąkorzu dzieci kat. 73, w Cichem 107. 2. Ł. , król. nadleśn. , obszaru liczy mr. 24671, bud. 7, dm. 2, kat. 1, ew. 17. Parafia, szkoła i poczta, jak wyżej. Kś. F. Łąkoszyn, wś, pow. kutnowski, gm. Kutno, par. Łąkoszyn, odl. o 1 w. od Kutna, posiada kościół paraf. drewniany, szkołę początk. 1kl. ogólną, 22 dm. , 374 mk. , 791 mr. , w tem 207 mr. ziemi włośc. Kośc. tutejszy, założony wraz parafią przez kanoników regularnych z Trzemeszna, istniał już w 1400 r. Obecny 1758 r. Par. Ł. dek. kutnowski 1700 dusz. Czyt. Kod. dypl. pol. II, 556 i Lib. ben. Łaskiego, I, 396, II, 433, 481 Według Tow. Kred. Ziems. dobrą Ł. składają się z folwarków i wsi Ł. , Leszczynek i Piwki; rozległe mr. 1627 folw. Ł. grunta orne i ogr. mr. 393, łąk mr. 128, nieużytki i place mr. 27, razem mr. 548, bud. mur. 10, z drzewa 14, płodozmian 6 i 10polo wy; folw. Leszczynek grunta orne i ogr. mr. 592, łąk mr. 55, past. mr. 8, lasu mr. 137, nieuż. i place mr. 30, razem mr. 821, bud. mur. 3, z drzewa 9, płodozmian 13polowy; folw. Piwki grunta orne i ogr. mr. 232, łąk mr. 13, past. mr. 5, nieuż. i place mr. 8, razem mr. 258, bud. mur. 6, z drzewa 1, płodozmian 10polowy; dwa wiatraki; rzeczka Ochnia prze pływa. Wś Ł. os. 23, z grun. mr. 217; wś Leszczynek os. 19, z grun. mr. 17; wś Piwki os. 5, z grun. mr. 6. W. . W Łąkowice, wś, pow. wejherowski, ob. Łętowice. Łąkowo, niem. Lankau, nazywała się wś w pow. kwidzyńskim, wspominana w dokum. z r. 1451. Narożnik tej wsi stykał się z gra nicami Luchowa Mały Świerkocin i Pieniążkowa. Także Lalkowy, Ostrowite, W. Świer kocin i Omętowo zachodzą w owej okolicy. Czy teraz jeszcze Ł. jako osada istnieje i jakąby wś oznaczało, trudno odgadnąć; pod tą sta rą nazwą przynajmniej zdawna nie jest znane. Dla lepszego zoryentowania dodaje się, że dokument, opisując granice Lubichowa i Smaźewa, wspomniał narożniki dóbr tych a Kolmagi i Ostrowitego, następnie narożnik dóbr tych z Ostrowitego i Pieniążkowa i tak dalej cią gnie a loco graniciali poro t. j. ostatni na zwany narożnik supra montem nsque ad lapidem qui situs est ad fossam, ut ibi sit locus granicialis inter Penczkau Pieniążkowo, Lankau et parvum Swierkoczyn t. j. Łuchowo, porro a loco graniciali ad lapidem in via Lalkowiensi quae etiam est locus granicialis inter Lelekau Kalkowy et magnum Swierkoczyn atque etiam parvum Świerkocin t. j. Łucho wo, in eadem via usque ad pascua, quae sunt ad fossam i t. d. Ob. Varia acta, str. 23, rkp. w arch. w Peplinie. Kś. F. Łąkowo, dok. Lanknau, nazywało się jezio ro przy wsi Mędromierzu, w pow. tucholskim, r. 1356 wspominane jako na pograniczu tej wsi leżące. Ob. Przywileje ststwa tucholskie go, rkp. w Belnie, str. 2. Kś. F. Łąkowy potok, pot. źródlany Grodziskiego potoku ob. , wypływa w płd. zachodnim na rożniku gm. Wólki Grodziskiej; płynie przez nią na wsch i we wsi łączy się z lew. brze giem z Wsiową Wodą, tworząc Grodziski pot. Długość biegu 5 kil. Br. G. Łąkta 1. Dolna, wś, pow. bocheński, od drogi powiatowej 3 do 4 kil. , od Wiśnicza 12 kil. , od Bochni 20 kil. odległa, według ostatniego spisu ludności ma 703 katol. , 26 żyd. ; obszaru około 500 mr. , w tych dwors. 200 mr. Należy do par. w Rzegocinie. Jeszcze przed rokiem 1868 Ł. Dolna stanowiła wraz z Rzegocinem i Gierczycami własność ssrów hr. Ilińskiego, którzy te dobra sprzedali Abelardowi Mondererowi, a ten w r. 1869 odprzedał znów Rzegocinę swemu propinatorowi Szmulo

Łąkoszyn

Łąkoszyn

Łąkowice

Łąkowo

Łąkowy

Łąkta