chowskiego, w okolicy lesistej. Obszaru liczy mr. 6786, bud. 279, dm. 98, kat. 233, ew. 574. Par. Zakrzewo, szkoła w miejscu, poczta Pr. Frydląd. Wś Ł. należy do obszernych dóbr złotowskich, własności niegdyś hr. Potulickich, Grudzińskich, Działyńskich i innych; obecnie panującej familii pruskiej. R. 1413 w czasie wypraw wojennych ks. szczeciński napadł wś Ł. i zrabował. Po nim wkrótce przybył Ar nold Ton Waldow z zastępem zbrojnym i do reszty wś zniszczył. Ob. Schmitt, Gesch. des Kreises Fiatow, str. 55, 278. 3. Ł. , niem. Lanken, dok. Lancke włośc. wś, pow. człuchowski, w okolicy piaszczystej, nad jez. Łąka, przy granicy Pomeranii. Obszaru liczy mr. mr. 9112, bud. 109, dm. 44, kat. 300, ew. 79. Par. i poczta Koczała, szkoła w miejscu. R. 1374 Winryk von Kniprode, mistrz w. krzyż. , zapisuje Piotrowi Petzen z Brzeźna prawem chemińs. na dziedziczną własność dobra Ł. wraz z prawem patronatu nad kościołem Kir chenleen. Za to pełnić nam będzie służbę wojenną w zbroi na koniu, zamków budować do pomoże i t. d. A że tam rola nieurodzajna, dadzą nam co rok zamiast płużnego 1 k. owsa od obsadzonej włóki, a na uznanie naszego pa nowania 1 funt wosku i 5 den. Ob. Odpisy Dregera, rkp. w arch. w Peplinie, str. 26. Ja ko z przytoczonego powyżej przywileju widać, kościół od dawna tu istniał przed reformacyą; przyłączony był jako filia do par. w Koczale; proboszcz posiadał przy nim 2 włóki roli. W r. 1617 kościół łącki jest umieszczony w spisie kościołów nowo utworzonego dekanatu czarnieńskiego hamersztyńskiego. Rychło potem zaginął, ponieważ w późniejszych aktach ko ścielnych nie bywa wspominany; tylko owe 2 włóki pozoststały, z których dochody brał proboszcz w Koczale. Ob. Utracone kościoły w dyec. chełmińskiej, str. 340. 4. Ł. Nowe, niem. NeuLanken, os. pow. złotowski, w okoli cy lesistej, 496 mr. ziemi, 17 bud. , 7 dm. , kat. , 57 ew. Par. Zakrzewo, szkoła Nowe Wiśniewko, poczta Złotowo. JO. F. Łakie 1. al. Łąka, Łączka, dok. Lancka, nazywało się dawniej jez. w pow. kartuskim, opodal wsi Klonowa, Strzepowa i Grabowa. Należało do dóbr obszernych Polusino, darowanych przez księcia pomorskiego Sambora oo. cystersom w Łeknie, którą to darowiznę ks. Mestwin II potwierdził r. 1291. Granice dóbr polusińskich ku wschodowi w związku stojącemi z jez. Ł. tak się wyrażają A via et valle circum lacum Sambercho dziś Zabrze a dextris tramite directo per medium inter Glonowe et paludem, quae Tritablota vocatur, super lacum Lancka, ipsum lacum cum suo rivulo usque ad viam circa vallem magnam, quae est inter Strepowe et Grabowe. Ob. Perlbach, Pommer. Urkundenbuch, 2. Ł. , niem. Loncke, jez. , pow. człuchowski, w granicach wsi Łąkie. R. 1374 Winryk v. Kniprode, mistrz w. krzyżacki, nadając przywilej tej wiosce, o jeziorze nie wspomina. 3. Ł. , niem. Lanke, nazywało się kiedyś jez. przy wsi Ogorzeliny Gerhardsdorf, teraz Görsdorf, położonej w pow. chojnickim. Podług przywileju z r. 1338 posiadaczom wioski wolno było w jez. ryby łowić małemi narzędziami ku własnej potrzebie. Ob. Odpisy Dregera w arch. w Peplinie, str. 19. 4. Ł. , por. Głodowo, Łąkietka, wś, pow. włoszczowski, gm. Irzą dze, par. Nakło, na lewym brzegu Pilicy, śród lasów sosnowych w nizinie piaszczystej poło żona. Ma 5 dm. , 27 mk. , 28 mr. roli ornej, 16 mr. łąk, 4 mr. pastwisk, 2 m. nieuż. Gleba piaszczysta, miejscami mocno wilgotna, torfiasta. Nad Pilicą piękne łąki. Znajdują się tu również młyn i piła, należące do dóbr Siedli ska. Pierwszy z produkcyą roczną 300 rs. , druga z produkcyą 450 rs. Dr. E. B. Łakoć, wś, pow. nowoaleksandryjski, gm. Kurów, par. Markuszów. Łąkocin, ob. Krotoszyn, pow. odolanowski i Łękocin, Łąkorek al. Ląkorek, niem. Lonkorrek, Lonkorreck, dok. Kl. Linker, Lonker, Linkom, król. domena, pow. lubawski, nad znacznem jeziorem, w okolicy lesistej. Obszaru roli ornej liczy ha. 287, łąk 56, pastw. 35, nieuż. 10, wody 175, ogółem ha. 561; bud. 23, dm. 9, kat. 86, ew. 69. Par. , szkoła i poczta Łąkorz. W miejscu jest gorzelnia, wyprzedaż tuczonego bydła i owiec. Ł. pierwotnie był dobrami prywatnemi. R. 1414 donoszą księgi krzyżackie strat wojennych, jako Januszowi z Ł. wszelkie budynki spalili, 30 ludzi ze wsi uprowadzili; strat poniesionych ogółem za 1000 m. Za polskich czasów Ł. był królewszczyzną, w XVIII w. do ststwa łąkorskiego należącą, którą następnie zamieniono na król. domenę. Łąkorz al. Ląkorz, niem. Lonkorz, Lonkors, Lonkorsz, dok. Grosse Linker, Lonker, Longkorn, Linkom 1. włośc, wś kościel. , pow; lubawski, milę od dworca kol. żel. w Biskupicach, w okolicy lesistej. Obszaru liczy mr. 4892, bud. 134, dm. 64, kat. 534, ew. 91. W miejscu jestt kościół filialny do Lipinek, szkoła i poczta. Dawniej odbywały się tu o przepisanych czasach roki sądowe Gerichtstage. Opodal wsi w jeziorach i torfowiskach natrafiano na różne gliniane, bronzowe i kamienne przedmioty, naprowadzające na domysł, iż mogły one pochodzić z mieszkań nawodnych. Ob. G. Ossowski, Mapa archeol. Prus zachodnich, str. 3. R. 1414 zapisują księgi krzyżackie strat Wojennych Z 64 włók, które wś Ł. posiada, jest teraz 50 pustych, wszystkie zabudowania spalone, wyjąwszy kościół; włościanie mają strat 2000 m. , kościół 50 m. , stu ludzi stąd uprowadzono albo

Łąkie

Łąkietka

Łąkocin

Łąkorek

Łąkorz