boru Galicyi był właścicielem tutejszej żupy solnej ks. Lubomirski. Miała ona wówczas 4 panwie, a roczna produkcya soli wynosiła 20, 384 cnt. Sól wywożono do Jaworowa, do Małopolski i w góry. Brak solanki dawał się tu prawdopodobnie uczuwac już za czasów polskich. Wskazuje to wielka ilość szybów, przeszło 100, otworzonych w biegu lat na przestrzeni 4 mr. a zaniechanych później. Rząd austryacki objął 9 szybów. Z tych jeden, zwany szybem Błogosławieństwa albo Franciszka Merka, był 54 sążni głęboki. Chwilowy brak solanki dawał się uczuwać i za rządów austryackich. Dowodzi tego roczna produkcya soli Od r. 1787 odkąd mamy dokładne daty wynosiła produkcya w przecięciu aż do r. 1800 około 50, 000 ctn. soli rocznie, a w r. 1800 nawet 67, 636 cnt. W r. 1804 i 1805 tylko po 6000 cnt. Odr. 1806 do 1811 znowu przeciętnie po 25, 000 ctn. W posusznym r. 1811, tudzież w r. 1812 i 1813 produkowano rocznie ledwie po 2000 ctn. Chcąc takiemu brakowi solanki zapobiedz, założono obecny szyb główny Jana Zachera robotę około niego rozpoczęto 2 listop. 1874 r. w pewnem oddaleniu od szybów dawniejszych, a w oddaleniu 60 sążni od niego szyb drugi. Od r. 1819 do 1827 produkowano rocznie po 10, 000 cent. soli, w 1831 r. 20, 000 ctn. ; w następnych znowu mniej. Według Dunikowskiego Rzut oka na geolog. stosunki Galicyi, str. 68 wynosi przeciętna ilość solanki rocznie spotrzebowanej 650, 000 st. kub. , produkcya soli kuchennej 90, 000, a soli dla bydła 17, 000 ctn. Ciekawe szczegóły o tutejszej żupie i stosunkach geologicznych podaje Kelb w rozprawie Die Soolequellen von Galizien, Jahrb. des geol. Reichs. t. 26, 1876, str. 144. W Lacku jest zarząd salinarny, urząd sprzedaży soli, 2 dozorców panwi, maszynista i 59 robotników. Lu. Dz. Lacków, wś al. mko rząd. , pow. szawelski, gm. i par. wiekszniańskiej, na samej granicy kurlandzkiej, nad rz. Wentą, o 88 w. od Szawel, ma 94 osad, 472 dz. ziemi poduchownej. Paraf. kościół katol. , wzniesiony 1792 pod wezw. ś. Wawrzyńca przez parafian. Parafia katolicka dekan. wiekszniańskiego dusz 2685. Lackowa, szczyt i góra w Beskidzie wsch. , w paśmie dunajeckodukielskiem, a w dziale Wysowej, pod 38 46 30 wsch. dłg. g. F. a 49 25 40 płn. sz. g. Wznosi się na płd. wsi Bielieznej, w pow. grybowskim, na granicy Galicyi i Węgier. U północnych stóp tej góry wytryska potok Bieliczna, który z pot. Wiśniażką tworzy Białą Dunajcową. Od szczytu L. odrywają się ku płd. wschodowi dwie odnogi górskie, z których płn. wschodnia zowie się Sataszyskami 895 i 665 mt. , a płd. zachodnia zwie się Przohybą 864 m. i Białym Kamieniem 844 i 814 mt. Obie te odnogi opadają do doliny potoku Cygiełki, w której leży wieś Cygiełka, miejsce kąpielowe w hr. szaryskiem Węg. . Wzniesienie wynosi 999 m. szt. gen. . Por. Karpaty, III, 863. Bf. Ö. Lackiiwce, węg. Laczfalva, wś w hr. ziemneńskiem Zemplin, Węg. , uprawa roli, 295 mk. Łackowszczyzna L folw. w pow. mińskim, własność Lackich, ma obszaru 255 mr. 2. L. , folw. w pow. borysowskim, dziedzictwo Lackich, ma obszaru przeszło 150 mr. Laćmin dok. Latzmyn nazywało się kiedyś jez. w pow. tucholskim, położone przy wsi Bysławku, z którego struga wychodząca przez kilka innych jezior płynie do rz. Brdy. Roku 1389 Konrad Zollner von Rotenstoin, mistrz w. krzyżacki, pozwala dziedzicowi wsi Bysławka łowić ryby w jez. L. małemi narzędziami ku własnej potrzebie. Ob. Odpisy Dregera, ręk. w arch. w Peplinie, str. 105a. LacfeitSee niem. , ob. Lakty. Lacus Aniadoca, ob. Gródek, L II, str. 822. Lacz, ob. Łąezne. Laczfalva węg. , ob. Laohoioce. Laczkowa, ob. Łąchowa. Laczkowa góra, znaczne wzgórze, na pół nocny zach. msta Chrzanowa, w pow. chrzano wskim, wznosi się 324 mt. npm. U południowo zachodnioh stóp dobywają z niej cynk, nie opodal wsi Kątów. U północnych stóp rozpo ściera się wieś Balin. Br. Ö. Laczno, wś w hr. szaryskiem Węg. , ko ściół filialny gr. katol, 135 mk. Ä M, Lada, ob. Lady, Lada, Luda, wś w hr. szaryskiem Węg. , uprawa żyta, lasy, leży o ćwierć mili od Preszowa, ma 203 mk. H. M, . Lada Brzozowa, folw. w pow. mińskim, w okolicach Kojdanowa, własność Birutów, ma obszaru przeszło 313 mr. w glebie dobrej. Ladańce, ob. Ładańce. Ladawa, wś w płd. zach. stronie pow. mohylowskiego, gub. podolskiej, przy ujściu rz. Ladawy do Dniestru, gm. i par. Jaryszów; ma 966 mk. , 894 dzies, ziemi włośc, 1048 dzies, dwors. Cerkiew ś. Jana ma 1058 parafian i 37 dzies, ziemi. Wielki młyn i piece wapienne. Nad samym Dniestrem, pod wierzchowiną góry, są tu w trzech skałach wykute cele, prawdopodobnie zajęte niegdyś przez czerńoów. Czas założenia przyległej cerkwi niewiadomy, na ścianach wiele napisów, a niektóre z zeszłego stulecia. Dnia 28 sierpnia zbiera się tu wielu pobożn ych, tak iż w L. odbywa się wte dy rodzaj jarmarku głównie na korale i włośc, tkaniny wełniane. Dziedzictwo dawniej Dzioduszyckioh, dziś Śulatyckich. Por. Jurkowoe i Hordyjówka, Dr. M. Ladawa, rka w pow. mohylowskim, na Podolu. Pol zowie ją Ładawą, Według Marczyń

Lacków

Lackiiwce

Laćmin

Lacfeit

Lacus Aniadoca

Lacz

Laczfalva 

Laczkowa

Laczno

Lada

Ladańce

Ladawa