wynosi 200 włók gruntu ornego i przeszło 100 włók łąk i lasów. Gospodarstwo prowadzone jest bardzo starannie. Zabudowania gospodarskie, wzniesione ze znacznym nakładem, odznaczają się smakiem i wygodą. Obszerny ogród i park starannie utrymywany, dodają wdzięku miejscowości, uposażonej hojnie już przez samą naturę. Wyborne żwirowe drogi, wysadzane drzewami, tem korzystniej się wydają wobec złych dróg, jakie wszędzie tu napotykać się dają. W r. 1363 Winryk Kniprode wszedł z mocnem wojskiem do Ł. i przenocowawszy, spalił je. W r. 1366 znowu nagle napadł i srogie spustoszenie rozniósł; inny zaś w. mistrz Konrad Zolner Rothenstein w r. 1381, w ciągu zapasów z Kiejstutem, znowu tędy, niszcząc wszystko ogniem i mieczem, przeciągnął. Słowem okolice te aż do poskromienia krzyżaków, przez całe panowanie Jagiełły, ciągle ich drapiestwa doświadczały. Łabunów 1. Górny, dobra, pow. szawelski, gm. chwałojńska, par. powondeńska. , o 3 mile od Worń, o milę od Chwałojń, nad jez. Atława, na gran. pow. telszewskiego, w par. użwenckiej. Mają 40 włók rozl. z folw. Weni al. Beatow. Ł. należałdawniej do Stankiewi czów, dziś do Onufrego Pieczkowskiego; Weni do jego brata Jakóba. Ten ostatni folw. nad jez. Weni, przy drodze z Użwent do Powondenia, pięknie zabudowany i zagospodarowany. 2. Ł. Dolny, dobra, pow. szawelski, 574 dzies. rozl. , własność Budrajiysa; niegdyś Mokrzeckich. J. Godl, Łabunowo, wś, pow. wileński, 2 okr. adm. , o 66 w. od Wilna, 9 dm. , 93 mieszk. katol. 1866. Łabunowo dolne, zaśc, pow. telszewski, okr. polic. worniański, o 25 w. od Telsz, 15 mk. , młyn wodny 1859. Łabuiska Wólka, wś i folw. , pow. zamojski, gm. i par. Łabunie, o milę od Zamościa, w miejscowości górzystej; wś ma 57 dm. , 485 mk. , w tem 478 r. 1. , 3 izr. , 526 m. gruntu, gleba borowina. Folw. należy do Łabuń. Łabuszna, albo Lahusznia, wś nad Mołokiszem, pow. bałcki, gm. Pisarzówka, par. Kodyma, okr. polic. Krute, ma 250 dm. , 2 cerkwie, glebę czarnoziem, piasek i glinkę. B. własność Komara, dziś Rusanowskich 1598 dzies. Włościanie mają 1959 dzies. Łabuszyna, wś w północnej stronie powiaiu mińskiego, na samej granicy powiatu borysowskiego, w gminie białoruckiej, przy gościńcu wiodącym z Ostrożyc do Łohojska; ma osad 5, miejscowość lesista. Al. Jel. Łabuzie, przys. do Dobrkowa, pow. pilzeński, leży na praw. brzegu Wisłoka, przy drodze z Pilzna do Dębicy, o 0. 3 kil. od Pilzna. Razem z Parkoszem ma 478 mk. Mac, Łabuzy, wś w pow. nowogródzkim, nad rz. Szczarą, w gm. darewskiej, ma osad 19, łąki i grunta piękne; okr polic. 4. snowski. Łaby, folw. w pow. mińskim, w okr. polic. rakowskim, w pobliżu Krzywicz Wielkich, niegdyś własność Świętorzeckich, teraz Pasz kiewiczów, włók prawie 49, miejscowość górzysta, grunta kamieniste. AL Jel Łabybór, Lawenbork. Tak niekiedy pisarze słowiańscy nazywają pomorski Lębork. Łabyciówka, las w płd. zach. stronie Zu brzycy, w pow. turczańskim, na lew. brzegu Rybnika al. Zubrzycy, między dwoma jego dopływami pot. Czernoszowym od płn. i dru gim bezimiennym od płd. wsch. Na płn. wsch. od niego leży las Jawomysty a na płn. las Czeregna. Na płd. zach. wznosi się na grani cy Bachowatego i Unika góra Prypir do 1068 m. Lu. Dz. Łach, rz. , ob. Zagożdżanka. Łacha. także Lacha, w języku fiisów naszych i orylów znaczy odnogę rzeki, odrywającą się od głó wnego koryta i napowrót z niem łączącą się. Wisła dwojaka, jedna samica, druga lacha, nowym co cie cze rowem. Lachąnazwano owę drugą drogę, Wiślną odnogę Klonowicz, Flis, E. 3. Ł. jestto więc wyboczenie rzeki ze swego koryta, które kępę oblewa. W taką łachę woda silnie rwie, atoli dla tratew jest ona niebezpieczną, ho nie ma pewności, czyli drugim końcem możnaby wpłynąć w główne koryto. Łacha mi w pow. tarnobrzeskim zowią pospolicie przez wy lewy wód Sanu. i Wisły poczynione wyrwy na polach i błoniach, w których pozostała woda, nie mając odpływu, przez dłuższy czas na powierzchni stoi. Pod tem nazwiskiem rozumie także lud większe stojące wody bez odpływu, nakształt małych jeziorek których kilka dotąd jeszcze np. w okolicy Antoniowa, w pow. tarnobrzeskim, jako w dawnym korycie Sanu istnieje. Por. Lacha i Zalaska. Br. G. Łacha, 1. wś, pow. pułtuski, gm. Zegrze, par. Popowo. W 1827 r. 13 dm. , 88 mk. 2 Ł. , wś, pow. kolneński, gm. Turośl, par. Kolno. Leży śród błot nad jeziorem t. n. , o 2 w. od granicy pruskiej. Ma 67 dm. i 2065 mr. obszaru. W 1827 r. wś rząd. 58 dm. , 410 mk. Por. Kolno, t. IV, 266. 3. ŁWitoszyńska, folw. nad rz. Wisłą, pow. lipnowski, gm. i par. Szpetal, odl. o 25 w od Lipna, ma szkołę początkową, 2 dm. , 29 mk. , 1 mr. gruntu. Łacha, jezioro przy wsi t. n. , w pow. kolneńskim, niedaleko granicy od Prus. Leży śród rozległych bagien i stanowi widocznie szczątek obszernego niegdyś jeziora. Łączy się z drugiem jeziorem t. n. , o 3 w. na wschód śród bagien położonem. Bagna te i jeziora leżą na prawo od drogi ze wśi Kozioł nad rz. Pisią do wsi Leman na granicy od Prus. Jezioro Ł. ma około 100 mr. obszaru. Łacha, rz. , ob. Kurówka i Zagożdżanka. Łacha 1. nazywała się w r. 1759 woda stojąca na nizinach praw. brzegu Wisły przy Starogrodzie wpow. chełmińskim. Ob. Inwent. dóbr bisk. chełm. w arch. w Peplinle. 2. Ł. , z dodatkiemmłyńska łacha dok. Molner Lache,

Łabunów

Łabunów

Łabunowo

Łabuiska

Łabuszna

Łabuszyna

Łabuzie

Łabuzy

Łaby

Łabybór

Łabyciówka

Łach

Łacha