skie, t. j. w polu błękitnem lwa złotego w złotej koronie, wspinającego się przedniemi łapami na skałę. Miała ona kasztelana lwowskiego, a popis rycerstwa odbywał się koło Glinian. Aleksander hr. Stadnicki dochodzi w swej pracy Ziemia lwowska w XIV i XV w. we względzie społecznych stosunków rozpoznana Bibl. Ossol. 1863, t. III, str. 1 i nn. do następujących wyników Gdy ziemia lwow. przeszła pod panowanie polskie, była bezludnym i po największej części w bezpośredniem posiadaniu i zarządzie panujących zostającym krajem. Zaludnili go i wzbogacili dopiero królowie polscy licznem rozdawnictwem królewszczyzn, to drogą darowizny, to drogą długoletniego zastawu. Do udziału w tem darownictwie przypuszczeni byli tak dobrze krajowcy Rusini, jak szlachta polska i obca, i mieszczanie z różnych miast. Wszyscy ci nowi dziedzice lub tenutaryusze królewszczyzn, osiadłszy stale na nich, wstąpili w rzędy ziemian czerwonoruskich, bez względu na ich narodowość, kondyeyą i pochodzenie. Zamienna wartość, której rozdane krolewszczyzny puszczeniem ich w obieg nabrały, nęciła nowych posiadaczów do podniesienia tej wartości przez lepszą uprawę i do zasilania obcymi osadnikami krajowej ludności; była pobudką, że nowi ci osadnicy z sąsiednich ziem polskich w wielkiej liczbie sprowadzani bywali, i ziemia lwow. już na początku XIV wieku znaczną ludność polską, katolicką, miała. Skoro zaś ziemia lwow. w chwili, gdy przeszła pod panowanie polskie, składała się przeważnie z majątków książąt ruskich, przeszłych potem do królów polskich, przeto nie mogli tu być możni bojarowie, o których w ostatnich czasach tyle pisano. Było tu tylko drobne rycerstwo na wydzielonych dworzyszczach, nie wywierające żadnego wpływu na losy kraju. Nie można zatem utrzymywać, że rządy polskie na Rusi zaczęły się od wypędzenia jakichś potężnych bojarów i zastąpienia ich polskiem i obcem rycerstwem. , Czyt. Lustracya ziemi lwow. w r. 1661 i 1662 Rkp. w Bibl. Ossol. 2834; Judicium flscale terrae Leopoliensis et districtus Żydaczowiensis etc. 1703, Rkp. tamże 1834; Wykaz chronologiczny ziemianinów czerwonoruskich z w. XIV i XV wymienionych w dokumentach, dotyczących ziemi lwow. Rkp. tamże 2413; Lustracya ziemi lwowskiej z roku 1765 ob. Dod. do Gaz. lwow. z r. 1868 i 1869; czyt. także Ziemia Lwowska w dziele Czemeryńskiego, , 0 dobrach koronnych dział I, str. 140 i nn. S t a r o s t w o l w o w s k i e. Starostowie lwowscy byli zrazu jeneralnymi rządcami znacznej części rzpltej, składającej się z ziemi lwow. , halick. , przemys. , sanock. i z pow. żydaczowskiego; jako tacy nie ustępowali powagą i znaczeniem w niczem wojewodom, lubo pod mniej szumną nazwą starostów jeneralnych ziem ruskich. Późniejsi ich następcy, jakkolwiek na skromniejszy już tytuł starostów lwowskich i na szczuplejszy obręb władzy. i działalności ograniczeni, zawsze jeszcze, jako starostowie głównego na Rusi grodu, zajmowali nader znaczące i wpływowe w ojczyźnie stanowisko, będące celem niemałych ambicyj i zabiegów. Starostowie mieszkali w Niskim Zamku ob. wyżej; później, niezadowoleni niekiedy z tej kwatery, przemieszkiwali w mieście, jak np. Mik. Herburt z Fulsztyna w r. 1585. Ile razy umarł ssta lwow. , obowiązkiem było rady miejskiej przez umyślnego posłańca donosić o tem królowi. Najdawniejszym sstą był, o ile dotąd wiadomo, Otton z Pilczy h. Topór, wspominany około 1351. Po nim następowali 2 Abraham pan na Baranowie od 1352 1358, tytułujący się to Capitaneus Russiane, to Lamburgensis; 3 Otton z Pilczy powtórnie od 1364 1370; 4 Jan h. Szreniawa zdaje się Kmita. Za czasów Władysława Opolskiego widzimy na starostwie 5 Wiktora w latach 1375 i 1376; 6 Jana Radłę w 1377 i 1378, a już w listop. tego roku 7 Andreaszkę. Ludwik, oderwawszy Ruś od polskiej korony, nadawał jej ciągle sstów cudzoziemców i Węgrów. Takim był już w lipcu 1379 r. 8 Gumprecht, ale już od sierpnia t. r. i w 1380 do 1382 r. 9 Jan czyli Janusz. Schodząc ze świata zostawił Ludwik na sstwie 10 Emeryka Bebeka, tytułującego się w 1384 i 1385 r. ,, Totius Regni Russiae Capitaneus, Tak samo tytuował się jego następca w 1386 r. 11 Andrzej. W jesieni 1387 zamianował Wład. Jag. jeneralnym ssta Rusi 12 Jana Tarnowskiego, h. Leliwa, wojew. sandomierskiego. Po nim nastąpił w 1393 r. 13 Gniewosz z Dalewic h. Kościesza, a po nim w r. 1395 znowu 14 Jan Tarnowski i to do śmierci 1401 r. Współcześnie zaszły niemałe zmiany na politycznym obszarze Rusi. Wład. Jag. lubił rozdawać lennem prawem różne ziemie do korony należące. Jak w r. 1388 nadał ks. bełzkie szwagrowi swemu Ziemowitowi ks. mazowieckiemu, a w 1396 całe Podole swemu ulubieńcowi Spytkowi Melsztyńskiemu, jak spółcześnie i po rok 1432 całe księstwo oleskie było w rękach Litwinów, jak całą ziemię stryjską i żydaczowską widzimy w latach 1400 do 1430 rządzoną przez ks. Teodora Lubartowicza, tak wreszcie w 1404 powierzył ów król bratu swemu Świdrygielle w zarząd całą resztę Rusi, a że sprawował go zdaje się przez lat kilka osobiście, więc żadnego śladu ssty aż po r. 1407 nie znajdujemy, w którym dopiero jest nim 15 Flory an z Korytnicy Koryciński h. Topór, tytułujący się, , Capitaneus Lemhurgen

Lwów