piero 1600 Jerzy Mniszech, wojew. sandomierski i ssta lwow. , zaczął budować nowy kościół i klasztor, a do budowy przyczynili się Jan Zamojski, Stan. Żółkiewski, arcyb. Solikowski i inni. Konsekrował świątynię arcyb. Pruchnicki r. 1630. Bibliografia Schneider, Encykl. t. I, str. 63; Przyj. dom. 1862, str. 252 i 1873, str. 108; Tyg. ilustr. 1867, str. 112; Strzecha, 1869, str. 46; Galicya w obrazach, zesz. IT; Ponmik Wyżyckiego, Przyj. dom. 1860, str. 251; Relikwie ś. Szczepana, Rozmaitości, 1857, str. 357 Grobowiec bł. Jana, Posłaniec serca Jezus. 1882 za sierpień; Stalle w koś. Bernard. we L. Przeg. bibliogr. archeol. 1881, str. 52; Dokument Stef. Batorego, przyznający bernardynom darowiznę Doroty z r. 1578, Rozmait. 1858, 36. 4. Koś. Panny Maryi Śnieżnej, założony przez Niemców prawdopodobnie jeszcze za książąt ruskich, kilkakrotnie niszczony przez nieprzyjaciół, odbudowany 1785 r. , w stylu na pół gotyckim, na pół bizantyńskim. Niegdyś był otoczony murem. Freski, malowane przez St. Stroińskiego, straciły wiele w skutek nieumiejętnej odnowy. Ołtarzów jest 6, w nich kilką obrazów na drzewie malowanych, z bardzo dawnych czasów. Przed kościołem stoi posąg Matki Bosk. , zdjęty z dawnego klasztoru misyonarzy. Przy tym kościele istniała pierwsza i jedyna parafia łac. we L. do 1415, . kiedy Jan Rzeszowski przeniósł ją do katedry. Dopiero 1772 nadał mu Sierakowski parafią. 5. Koś. ś. Mikołaja, pierwej jako konwentualny dla trynitarzy założony przez Mik. Strzałkowskiego, podstolego żydaczowskiego r. 1694; z początku drewniany, r. 1745 przez Samuela Muchowieckiego, ks. Jabłonowskiego i innych wymurowany; 1777 r. konsekrowany. Zbudowany w stylu włoskim. ściany wewnątrz ozdobione sztukateryami z gipsu. Ołtarzy 9. W kapliczce po lewej stronie jest ołtarz marmurowy, przyozdobiony śliczną rzeźbą z marmuru różowego, przedstawiającą ustępy z historyi męki i śmierci Chrystusa. Przy restauracyi kościoła powleczono te rzeźby białym pokostem. Parafią przyłączono do kościoła 1786 r. a w dawnym klasztorze trynitarzy, zniesionych 1782 r. , mieszkają księża parafialni. 6. Koś. ś. Maryi Magdaleny. Początkowo istniała na tem miejscu męka Boża, przy której Anna Pstrokońska zbudowała małą drewnianą kapliczkę ku czci ś. Maryi Magd. w roku 1600. Po rozebraniu kaplicy zapisała Pstrokońska swe dobra dominikanom, a oni wybudowali tu kościół i klasztor murowany, do którego 1763 przyłączono parafią. Gdy 1784 r. dominikanie z rozkazu rządu przenieśli się do swego klasztoru w mieście, oddano parafią księżom świeckim, a klasztor dano im na mieszkanie. Kościół konsekrowany 1785. Zbudowany w nowszym stylu włoskim ma 11 ołtarzy. W chórze za ołtarzem głównym, przeznaczonym dla kobiet z domu karnego. i zakonnic nad niemi czuwających, jest dawny główny ołtarz rzeźbiony z kamienia, a przedstawiający 3 ustępy z życia ś. Maryi Magdaleny. 7. Koś. ś. Antoniego, fundowany r. 1718 przez Janusza Ant. ks. Wiśniowieckiego, kaszt. krakow. , wraz z klasztorem dla franciszkanów, których stąd w r. 1785 przeniesiono a kościół uczyniono parafialnym w r. 1786. Przeniesiono tu mianowicie parafią z kościoła śś. Piotra i Pawła, odstąpionego na cerkiew gr. katol. Kościół w stylu włoskim z ciosu zbudowany, w r. 1845 pomalowany, ma pięć ołtarzy. Na ścianie po lewej stronie wejścia jest starożytny obraz w owalu, w pięknie rzeźbionych ramach, przedstawiający ubiczowanego Chrystusa. 8. Koś. ś. Marcina, Już przed r. 1632 wyznaczył Zborowski grunta na szpital dla 12 zasłużonych i rannych żołnierzy wojska polskiego a zarząd szpitala powierzył karmelitom trzewiczkowym. Później przeznaczył 10, 000 złp. na zwiększenie dotacyi, ale dopiero za arcybisk. Tarnowskiego zamieszkali tu karmelici i fundacyą ostatecznie uporządkowano. Kościołek był drewniany. Jan Rubczyński, podczaszy horodelski, zapisał 10, 000 złp. na wymurowanie kościoła dzisiejszego, konsekrowanego 1753. Gdy rząd austryacki jurydykę sprzedał a fundusz zabrał i karmelitom ustąpić kazał, zamieniono kościół 1786 r. na parafialny. Ołtarzy jest 6; w jednym z nich szklana trumna z relikwiami św. Klemensa. Na ścianach wiszą portrety założycieli i dobroczyńców. 9. Kościół ś. Anny, założony i wybudowany najpierw z drzewa 1507. Gdy ten r. 1509 Wołosi spalili, wystawiono koś. murowany. W r. 1671 osadzono przy nim augustyanów, sprowadzonych przez króla Michała, a po ich zniesieniu 1783, erygowano kapelanią 1786, którą 1820 r. zamieniono na probostwo. Świątynia niewielka, ołtarzów ma 5. Wewnątrz są na okrągłem, płaskiem sklepieniu nowsze freski pędzla M. Jabłonskiego. Front kościoła stanowi 8mioboczna, prawie 10 sążni wysoka wieża z zegarem. Przed kościołem stoi statua ś. Jana Nepomucena z r. 1810. Czyt. Kościół ś. Anny we L. w Tyg. Lwow, 1867, 11 i 12 i 1868, 1. II. Kapelanie. 1. Kapel. wraz z kaplicą dla więźnów. Dawniej był tu klasztor i koś pp. brygidek, zaczęty 1614 r. na prośbę ksieni lubelskiej Agn. Fastkowskiej, kosztem Anny Poradowskiej. Po zniesieniu klasztoru 1782 r. , przeznaczono klasztor na dom kary, a jednę kaplicę zostawiono. Urząd kapelanów sprawują kś. misyonarze. 2. Koś. i kap. szpitcda ś. Łazarza, założone 1618 r. w stylu włoskim. Konsekrowano 1639, a odnowiono 1872 r. Są tu 3 ołtarze. W podziemiach było do niedawna kilkaset zwłok ludzkich, wysuszonych

Lwów