je w r. 1866 z katakumb znajdujących się pod kościołem, odnowiono i ustawiono w kościele. Zdjęto z nich także fotografie i wydano jako album. Z nowych pomników wymieniamy pomnik Borkowskiej, dłuta Torwaldsena ob. Przyj. Ludu, 1843, str. 116 i Tyg. ilust. 1880, 258 i Artura Grottgera ob. Biesiada Liter. 1882, 343. Klasz. murowany o 2 piętrach tworzy 2 małe czworoboki. Połać od ul. Skarbkowskiej jest mocniejsza, druga zaś od pl. Dominikańskiego słabsza od r. 1559, kiedy to ks. Ostrogska z swą córką Halszką znalazła schronienie w klasztorze, a ludzie Górki od tej strony właśnie szturm przypuszczali. W pierwszych wiekach istnienia był klasztor ogniskiem propagandy religijnej, potem ogniskiem oświaty i naukowości, a utrzymując nieraz 100 zakonników, utworzył dla nich studyum generalne. Do dziejów klasztoru zawiera wiele materyału archiwum klasztorne. Berhoff wspomina o pobycie w klasztorze nuncyusza apostols. Pallaviciniego w r. 1684. Na krużgankach są portrety, z których. wymieniamy portret Mik. Benki i Mik. Potockiego na dole, a S. Okólskiego na Im piętrze. Dokładne opisy tych portretów podaje Kunasiewicz w broszurze Przewodnik po koś. Bożego Ciała OO. Domin. we L. Lwów, 1876, str. 6, 13 i 82. W przedsionku klasztoru jest obraz, pochodzący prawdopodobnie z XVI w. , przedstawiający króla klęczącego przed obrazem Matki Boskiej, otoczonego dygnitarzami. Obraz ten odnowił Schlegel ob. Tyg. Lwow. 1867, 4. Bibliografia Piątkowski Wiadomość histor. o stat. Jackowej, Lwów 1857; Schneider Pomniki w katakombach pod koś. Bożego Ciała, Lwów 1867; Ulanowski Wiad. histor. w krótkości skreślona o cudow. obrazie Matki Bos. Lwów, 1851; tenże Obraz Najś. Panny przez Łukasza malowany, Lwów, 1853; Lipiński Wiad. histor. o koronacyach obrazów Matki Boskiej w Polsce, Warszawa, 1850, str. 16; Klasztor i kościół Dominikanów z ryciną, w Galicyi w obrazach, zesz. VII; w Lwowianinie, 1836, str. 109 i 118; w Przyj. Ludu, 1847, str. 44; ,, 0 Dominikanach lwow. ob. Przyjaciel dom. , 1854, str. 11 i 66 i rkp. w Bibl. Ossol. 2320, , Primordium conventus ordinis Scti Dominici leopoliensis et locationis descriptio. 3. Klasz. i koś. bernardynów pod wezw. ś. Andrzeja, zbudowany niemal całkiem z ciosu i blachą pokryty, odznacza się czystością i pięknością architektury włoskiej. Wspaniałą facyatę frontową zdobią posągi świętych i plastycznie wyrzeźbione herby Orła, Pogoni, oraz mniejsze Odrowąża i Mniszcha. Po nad dach wybiega 112 stóp wysoka wieża okrągła, z zegarem i galeryą wokoło, z której piękny widok na miasto i okolicę. Wnętrze kościoła podzielone na 3 nawy. Główna, większa, wyższa i okazalsza od 2ch bocznych, oparta na 6 kolumnach. W nawach jest 13 ołtarzy. Podłużne presbiteryum, niższe od nawy, dzieli wielki ołtarz na dwie połowy. W części presbiteryum po za ołtarzem, w t. zw. chórze, są pięknie rzeźbione stalle, a w ołtarzu, zajmującym tylną część ołtarza wielkiego, marmurowa trumna, w której niegdyś spoczywały zwłoki bł. Jana z Dukli, patrona miasta i konwentu, który umarł w tym klasztorze w r. 1484. Szczątki zwłok mieszczą się obecnie w srebrnej trumience umieszczonej na ołtarzu. Sklepienie kościoła oraz ściany zdobią freski, wykonane przez ówczesnych malarzy lwow. Bartnickiego, Mazurkiewicza i Sroczyńskiego. W sierpniu 1883 r. rozpoczął odnowę tych fresków Kopystyński i do marca 1884 dokończył odnowy w presbiteryum. Po obu ścianach przed wielkim ołtarzem jest kilka tablic drewnianych, a na nich 79 licho malowanych obrazków, przedstawiających cuda bł. Jana z Dukli od r. 1485 do 1650, ważnych dla archeologa, bo przedstawiają z historyczną wiernością stroje dawnych wieków, i dla historyka, bo napisy podają nazwy osób i ich godności. Z pomników są w kościele Ludwika Kalinowskiego 1765 w ścianie na dole po prawej stronie wielkiego ołtarza; pomnik Stan. Pilata dłuta Parysa Filipiego i pamiątkowa tablica poety Mieczysława Romanowskiego, a na facyacie kościoła obok drzwi głównych pomnik Stan. Wyżyckiego 1680, wykonany w płaskorzeźbie. W zakrystyi są portrety Zygmunta III, Władysława IV, Augusta III, Odrowąża, Mniszcha i kilka innych. Przybudowany do kościoła gmach klasztorny okolony był dawniej murem, fosą i wałem i stanowił małą trójkątną twierdzę z kilkoma basztami, o której zdobycie kilkakrotnie kusił się nieprzyjaciel. Na placu przed frontem kościoła wznosi się na piedestale wysoki obelisk, na którego szczycie stoi kamienny posąg bł. Jana w postaci klęczącej z rękami wzniesionemi. Na podstawie tej kolumny znajduje się napis M. Lwów ręką bł. Jana z Dukli w r. 1648 cudownie uwolnione od oblężenia B. Chmielnickiego i Tohaja beja hana tatar. ten pomnik wystawiło r. 1649. Za staraniem zaś OO. Bernardynów ze składek odnowiony r. 1861. Na dziedzińcu klasztornym a dawnym cmentarzu, jest studnia z kaplicą, w miejscu, gdzie był dawniej grób bł. Jana. Gdy zabrano stąd ciało w r. 1521, wytrysła woda, mająca, wedle wiary ludu, moc uzdrawiającą. Klasztor dla bernardynów i drewniany kościołek założył pierwotnie w r. 1460 Andrzej Odrowąż, wojew. podolski i ssta lwow. , na gruncie przez miasto darowanym. Gdy klasztor spłonął, wystawił Odrowąż 1464 jeszcze wspanialszy. Spalił go 1509 Bohdan, hospodar wołoski, podczas oblężenia L. Poźniej stawiano nowy klasztor, ale i ten nie istniał długo. Do

Lwów